Ik en mijn vriend zijn 5 jaar samen, maar deze jaren zijn niet altijd even gemakkelijk verlopen. Toch hebben we steeds voor elkaar gevochten (of ik net iets meer voor hem?). Ik heb ooit de enorme fout gemaakt om mijn vrienden opzij te zetten voor hem, dus bij het eventuele stukgaan van deze relatie heb ik altijd het meeste te verliezen gehad. Die gedachte steekt soms wel. Zo van: zou hij wel vechten voor mij als ik nu zeg dat het over is? Ik vrees voor 'nee'.
En ergens, het kan mij steeds minder schelen.
Ik heb altijd een goede band gehad met zowel mijn als zijn familie. Door een voorval in mijn familie, is zijn familie kwaad op mij. Echt kwaad. In plaats van de goede band die we hadden, te gebruiken, heeft nooit iemand mij geconfronteerd met de feiten die zij 'oh zo erg' vonden. Niemand heeft ooit met me gepraat. In plaats daarvan sluitten ze mij volledig uit met uiteindelijk veel roepen en schreeuwen langs hun kant. Mijn vriend heeft overduidelijk voor hen gekozen, en van de goede band die er ooit was is er nu al een paar maanden geen sprake meer. Steken geven te pas en te onpas, mij laten voelen dat ik niet welkom ben... Resultaat is mijn enorme teleurstelling in hen en pogingen om hen zoveel mogelijk te vermijden. Want als je echt een goede band hebt, smijt je dat toch niet zomaar weg?
Ik heb hem wel een aantal keer gezegd dat het zo niet meer hoefde, maar uiteindelijk blijkt dat we er ons wel weer door hebben geslagen. Ik ben zelfs weer een tijdje heel erg verliefd geweest op hem, maar omdat hij me een paar keer hevig teleurstelde is deze rap bekoeld. Ik kan zeggen dat in mijn relatie, althans zeker langs mijn kant, inderdaad er geen verliefdheid meer is, tenzij een paar keer opflakkeringen. Wel is er altijd een 'houden van' geweest.
Maar de laatste tijd voel ik dat niet meer. Geen verliefdheid, geen houden van.
Zijn beste vriend heb ik altijd graag gemogen, hoewel we nooit echt heel close zijn geweest. Maar de laatste tijd betrap ik me erop dat ik zou willen weten hoe het zou zijn met hem. Zeker toen ik dit weekend over hem droomde, drong het tot me door. Hij lacht altijd veel en kijkt me dikwijls aan, iets waar ik eigenlijk nooit iets achter heb gezocht. Misschien beeld ik het me zelfs allemaal wel in. Anderzijds, en ik weet dat het stom klinkt, laat hij me dikwijls meedrinken van zijn glas. Dat is iets van geen betekenis, maar toont wel wat ik zoek in een relatie: iemand die voor me zorgt. Iemand die iets met mij deelt, al is het maar zo'n stom glas. En dat vind ik steeds minder bij mijn vriend.
Nu klinkt het misschien alsof ik verliefd ben op de beste vriend van mijn vriend, maar dat is het niet. Ik heb na dit weekend meer dan ooit beseft dat ik niets meer voel voor mijn vriend. Zelfs geen houden van. En ik mis de vlinders ja, maar ik mis ook het houden van. Het weten wat je hebt aan elkaar. Er zijn voor elkaar. Ik mis de familie die zijn familie ooit voor me was. Het klinkt stom, maar als we bij elkaar blijven, moet ik kerstmis vieren bij zijn familie, wetende dat zijn nichten, zijn neef niet meer met me praten. Zijn moeder, die aan hun kant staat, zal wel tegen me praten, maar ik voel dat dat niet meer van hart is. Ik weet nu al welke steken ze zal geven. Zijn nichten heb ik sinds die ruzie een paar maanden geleden niet meer gezien, en dat zal zo blijven tot kerstmis. Hoe zou ik me uberhaupt moeten gedragen? Zeker nu ik al een tijdje het gevoel heb dat als ik op bezoek ben bij zijn ouders ik er alleen voor sta?
Ik voel me niet meer welkom in de familie van mijn vriend. Ik voel geen liefde meer voor hem. En de beste vriend van mijn vriend, doet me beseffen dat ik de vlinders, het houden van, mis. Eerst dacht ik: help, ik ben verliefd op een ander. Maar dat is fout. Ik sta zeker niet open voor een nieuwe relatie, hoewel ik al gedacht heb dat ik mijn vriend ondanks alles het niet kan aandoen om iets met zijn beste vriend te beginnen. Maar ik ben erachter gekomen wat ik wel echt voel: help, ik ben niet meer verliefd op mijn vriend. Help, ik voel geen liefde meer voor hem.