Nu 10 maanden nadat het uit is, wordt het misschien tijd om alles eens
op te schrijven. Ik zag ineens hoe lang ik al op deze site zit te lezen en
ben erachter dat ik gewoon niet gelukkig kan zijn zonder dat het in de
liefde goed zit. Terwijl ik zo goed weet dat je eerst zelf gelukkig moet
zijn voordat de liefde kan werken, maar het blijft maar door m'n hoofd malen.

Na een relatie van 5 jaar is m'n ex naar het buitenland gegaan voor een half jaar. Vlak voordat hij wegging zei hij dat hij het niet meer zag zitten
tussen ons en een pauze wilde. Een paar weken ervoor kwam dat idee nog van
mij. We woonden 2 jaar samen en ik heb meteen gezegd dat ik niet samen wilde wonen met iemand die niet zeker wist of ie wel van me hield, dus is hij meteen gaan verhuizen. In de tijd dat hij wegging hebben we weinig contact gehad omdat ik dacht dat dat goed was, dan konden we allebei nadenken. Ik kwam er al snel achter dat hij absoluut de ware voor mij is, maar bij hem bleek het tegenovergestelde waar. Hij was nog jong (25) en wil nu nog van zijn vrijheid genieten, het werd hem allemaal te serieus. We hebben elkaar daarna nog 2x gezien en dat voelde zo goed, er hing een onwijze spanning en hebben zo'n leuke avond gehad, maar hij bleef bij z'n standpunt.

Toch zegt hij dat je nooit kan weten hoe de toekomst loopt en dat je elkaar misschien nog eens tegenkomt, hij wil gewoon nu niet. Hij zei ook, misschien hebben we over een paar jaar ineens wel een paar kinderen. We hebben dan ook afgesproken om elkaar over een hele tijd nog weer eens te ontmoeten, want op dit moment kan ik dat niet. Ik weet dat het de beste manier is om elkaar niet meer te zien, alles slijt. Uit het oog, uit het hart, zo zit de mens nou éénmaal in elkaar denk ik. Een andere reden waarom ik het contact niet wil is omdat er nu nog een spanning hangt tussen ons, als je elkaar dan ooit nog weer eens tegenkomt dat is er misschien nog 'wat'. Als ik nu door was gegaan met alles dan was het contact waarschijnlijk doodgebloed. Het moeilijkste vind ik nog dat ik nu op een leeftijd zit dat ik graag kinderen met hem had gewild, dat je weer helemaal overnieuw moet beginnen met iemand terwijl je weet dat het nooit meer zal worden zoals je 1e liefde. Hij heeft ook nooit echt gevoeld hoe het is als de ander niet meer wil, misschien wel altijd een veilig idee dat je nog terug kunt naar iemand. Ik wil zo sterk zijn en laten zien dat ik lol kan hebben zonder hem, maar diep van binnen ben ik al die tijd al depressief.
Zo weinig waar ik nog van kan genieten. Het 1e half jaar heb ik iedere dag moeten huilen, nu is dat "gelukkig" ongeveer 1x per week. Jawel, er zit vooruitgang in...Ik leef te veel voor de liefde en kan niet wachten tot het moment dat we elkaar weer zullen zien om te kijken hoe we dan weer in het leven staan, zoals hij dat zegt.

Mijn vraag is: Hebben jullie wel eens echt alles uit de kast getrokken om diegene te latenweten hoe graag je hem/haar weer terug wil? En kennen jullie mensen in je omgeving die na een paar jaar weer bij elkaar zijn gekomen. (Ja ik weet het misschien ben ik wel heel na?ɬØef...maar ik weet dat dit soort verhalen /
uitzonderingen bestaan en hoop doet leven...) Men zegt dat je dingen los moet laten en dat het dan pas weer naar je toekomt, maar loslaten is het allermoeilijkste wat er is, als daar toch eens een handleiding voor was...