Hallo iedereen!

Ook ik wil graag hier mijn verhaal kwijt en reacties zijn meer dan welkom!
Het is nu 6 weken geleden dat hij het heeft uitgemaakt. Ik ben er nog steeds kapot van. Heb niet het idee dat ik echt verder kom. Hij heeft het uitgemaakt tijdens een ruzie. Hij riep dat het uit was en daar blijft hij bij. Hij vond dat we te vaak ruzie hadden, was daar zat van en vond ons te verschillend. Ik zit er nu heel erg mee dat ik mezelf van veel dingen de schuld geef. Ik ben geen makkelijk persoon, dat weet ik zelf. Ik zit nu steeds momenten te bedenken waarop ik me belachelijk heb gedragen. Dan denk ik: het is logisch dat hij mij heeft verlaten, want ik ben ook onuitstaanbaar. Ik was vaak pusherig, claimerig, zeurderig, chagrijnig, onaardig en kon ik discussies oneindig lang doorgaan over iets terwijl hij daar totaal niet tegen kon. Ik heb het zelf verpest en nu ben ik de liefde van mijn leven kwijt.

In de tussentijd hebben we wel wat contact gehad. Hij wilde niet te veel contact omdat hem dat niet goed leek en hij dit even naast zich neer wil kunnen leggen en verder wil gaan. Soms reageert hij best veel op mijn berichtjes en ook leuk met foto's en alles erbij van wat hij heeft gedaan, soms reageert hij kortaf (met 1 woord, ja/nee/oke), maar soms reageert ie ook helemaal niet .. Vind het me zo moeilijk voor te stellen dat dit dezelfde jongen is waar ik niet zo heel lang geleden nog alles mee deelde .. maar vlak daarna denk ik ook weer meteen: het is je eigen schuld, je hebt ook super stom gedaan! Hij heeft gezegd dat ik mezelf niet overal de schuld moet geven, maarja dat zeggen de meesten denk ik ..

Ik heb al een paar keer aangegeven dat ik graag nog met hem in het echt zou willen praten, omdat ik nog zo veel vragen heb en er nog zo veel dingen door m'n hoofd spoken en dat dat me opvreet.. Eerst zei hij dat hij er geen zin in had, later dat hij er nog niet aan toe was .. Toen ik m'n spullen kwam ophalen gaf hij aan dat het kon als we allebei rustiger waren. Spullen ophalen was toch alweer een tijdje geleden, dus vandaag weer es gevraagd. Hij was er nog steeds niet aan toe. Ik vroeg hem of hij er misschien nooit aan toe zal zijn, want dan kan ie dat misschien beter eerlijk zeggen ipv dat ik zit te wachten op iets wat nooit gaat komen. Want ergens denk ik dat er nooit een dag zal zijn waarop hij zegt: ik kan wel met je praten.

Het vreet me op. Ik ben echt kapot en heb nog niet echt het idee dat het ook maar iets beter gaat. Ik zit constant met dat schuldgevoel en het idee dat ik het er zelf naar heb gemaakt. Door al dit gedoe ben ik het allerbelangrijkste kwijtgeraakt: de liefde van mijn leven. En dat voelt afschuwelijk.