Hi Allemaal,

ben nieuw hier . Hoop de steun en tips te krijgen die ik op dit moment zo hard nodig heb....

Mijn ex vriend en ik waren 3,5 jaar bij elkaar toen we in December uit elkaar gingen. Hij heeft het uitgemaakt – tot mijn grote verdriet – de passie was er niet meer.

Een maand lang, elkaar niet gezien, wel af en toe contact, sms, e-mail, telefoon, maar verder niet. Ik ben toen op vakantie gegaan, voelde me een stuk beter. Tot hij me ineens een berichtje stuurde dat hij me miste, en of ik niet even langs kon komen. Dat leek me niet zo een goed idee, hij had me immers behoorlijk gekwetst. We bleven weken smsen – hij bleef zeggen me graag vast te willen houden, bij me te willen zijn. Op een gegeven moment ging ik een stuk hardlopen, hij vroeg of ik even bij hem kwam uitrusten tussen door. Dus dat deed ik, gewoon fijn geknuffeld, samen geweest, niets gebeurd, en twee uur later ging ik weer naar huis. Dit was dus in Februari.

Sinds die bewuste dag in Februari zijn we elkaar weer gaan zien, met enige regelmaat, 1x in de twee weken, soms 1x per week. Langzamerhand gingen we weer samen leuke dingen doen; uit eten, wandelen, winkelen, logeren, naar de film – gewoon weer samen zijn. Dit was heel fijn, maar er waren verder geen afspraken tussen ons.

Twee weken geleden, nadat we elkaar die week 3x gezien hadden – wilde ik toch graag een afspraak maken, ik wilde in ieder geval exclusief zijn om zo maar te zeggen. Hij zei daarop; “Ik heb absoluut geen behoefte aan andere vrouwen, maar als we dat afspreken is het net alsof we een relatie hebben”. Toen we daar een gesprek over hadden bleek dat hij dat nog niet wilde, dat hij dat nog niet kon, en daarom ook niet wilde afspreken dat er absoluut nooit iets anders kon gebeuren met iemand anders, tijdens het uitgaan ofzo. Hij zei: We hebben geen relatie, dus we kunnen die afspraak ook niet maken.

Dat deed mij verschrikkelijk veel pijn, zeker omdat ik, na het beëindigen van de relatie niet degene was die hem weer contacte, of degene was die direct toe gaf – hij was degene die mij terug vroeg in zijn leven (al wilde ik het natuurlijk ook heel graag). Dat vond (en vind) ik ergens een beetje gemeen en egoistisch, hij wist dondersgoed dat ik heel erg gebroken was geweest van onze break up.

Na een verschrikkelijke ruzie dit weekend, echt schreeuwen op straat (we kwamen elkaar tegen in een club) – hebben we nu besloten 3 maanden geen contact meer te hebben. Ik moet van hem doorgaan met mijn leven en hij gaat dat ook doen – als hij dan na 3 maanden toch overtuigd is van de liefde – hoopt hij nog een kans te krijgen. Al begrijpt hij wel als ik hem dat niet wil geven. Hij zegt verschrikkelijk veel van me te houden, gek op me te zijn en me een mooi mens te vinden, dat zal nooit veranderen. Alleen die echte grote liefde en passie ontbreekt – hij wil kijken of dat misschien zo is omdat ik altijd zo beschikbaar ben, en hij nooit heel veel moeite voor me heeft moeten doen, ik was er altijd voor hem. Hij zegt dat hij echt niet even rond gaat kijken of er iets beters voor hem beschikbaar is, maar dat hij op dit moment gewoon niet weet hoe hij zich voelt over ons, over mij, en dat die gigantische scene die ik heb lopen schoppen het er niet echt beter op heeft gemaakt. (Dat snap ik – kinderachtig van mij – glaasje teveel gedronken en veel opgekropte emoties).

Nu loop ik een beetje stuk; ik weet niet hoe ik verder moet. 3 maanden gaan wachten? 3 maanden is een lange tijd, ik vind momenteel een week geen contact al heel lang. En bovendien; ik weet dat ik niet altijd beschikbaar moet blijven, klaar voor hem moet staan. Maar dat is niet zo makkelijk als je het gevoel hebt dat hij de liefde van je leven is.

Iets met een ezel…en een steen?