Begin het schooljaar in Belgie, (september), werd ik verliefd op een jongen, genaamd Jens.
Ik werd echt hopeloos verliefd op zijn uiterlijk. Maar ik kende hem helemaal NIET.
Welja, hij wist al direct dat ik op hem verliefd was, want mijn vriendin kon haar mond niet dichthouden.
Ik werd direct afgewezen, hij zei: neen dankje, ik wil geen boerin als vriendinnetje.
Ook als ik voorbij liep,riepen zijn vrienden kijk Jens, je liefje loopt daar.
Ook noemde hij me dik, lelijk, raar, klein en haatte hij me.
Ik ben toen al mijn zelfvertrouwen verloren, echt allemaal.
Ik ben compleet veranderd door die jongen, leerkrachten zeggen dat ik niet meer terug te herkennen ben, vriendinnen verloren door de gevoelens die ik had voor Jens.
Op een moment was ik het zo beu, dat ik beginnen snijden ben, niet voor aandacht, maar gewoon omdat ik het zodanig beu was. Altijd gekwetst te worden, gehaat, gepest.
Ja, ik werd gepest omdat ik 'dik ' ben.
Sorry, dit is nu echt raar om te zeggen: Ik heb misschien niet het perfecte figuur, maar ik vind nu niet dat ik dik ben..ik weeg 46 kilogram en ben 13jaar, wat compleet normaal is.
Maar goed, verder met het verhaal.
Ik was het dus zodanig beu, dat het snijden begon.
Niemand had het ooit gemerkt, zelf mijn beste vriendin niet.
Maar op een avond had ik zodanig grote snee gemaakt dat ik er een verband moest rond doen om het te verbergen.
Op school vroeg mijn beste vriendin wat het was en ik wou het niet zeggen maar ze bleef aandringen om het te tonen en uiteindelijk heb ik het dan getoond. Dom van me. Ze werd superboos op me en liep weg, ze liet me daar gewoon midden in de speelplaats staan.
Ik begon heel hard te wenen en liep naar mijn andere beste vriendin, zei ving me op en trooste me enzo..
Iedereen vroeg wat er aan de hand was met me, ik zei niets, weende alleen maar, waar Jens op stond te kijken.
Achteraf probeerde ik zelfmoord te plegen, met pillen.
Niet gelukt...
Dan nog dieper beginnen snijden, nog altijd niet diep genoeg, zei ik tegen mezelf.
Maar toen kwam ik de volgende avond op facebook.
En de beste vriendin van Jens begon te praten tegen me.
Ze zei dat Jens zich afvroeg wat er die dag met me was, waarom ik mega veel stond te wenen en een verband had. Ik vroeg: waarom zou hij dat willen weten, hij geeft niets om me.
Het meisje zei: Jawel meid, hij houdt van je, al van het begin, maar hij wordt continu opgestoken door zijn 'vrienden'.
Hij denkt nu dat het te laat is, dus morgen moet je echt eens naar hem gaan en praten.
Ik zei oké.
Toen ik bij Jens kwam op school , stonden ze me vierkant uit te lachen.
het was gewoon een list, een grap om me voor heel het school voor schut te zetten.
Nu snij ik nog altijd, ik weet niet hoe te stoppen.
Help me alstublieft.
Ik ben ook zo bang om weer verliefd te worden!
:'(