Ik heb een paar dagen meegelezen op het forum, om adviezen van andere te lezen en niet van plan zelf een blog te schrijven. Nu denk ik; ik kan net zo goed mijn verhaal delen en directe tips etc. krijgen en geven.

Mijn relatie met mijn 'eerste' liefde is in september na 6 jaar door hem beëindigt. In die 6 jaar is het vaker uit gegaan en goed gekomen, waarvan het de een na laatste keer een jaar uit was, zo'n 2,5 jaar geleden. Eigenlijk was ik altijd diegene die twijfelde en het dus zo'n 2,5 jaar geleden uit had gemaakt. We waren 16 toen we bij elkaar kwamen en ik twijfelde, omdat we zo jong waren en ik was niet meer verliefd zoals daarvoor. Uiteindelijk kreeg hij soort van een nieuwe vriendin en daardoor dacht ik; ik ben hem kwijt en daardoor begon ik heel erg te twijfelen. Ik had spijt van mijn keuze en wou hem 'terug'. Hij heeft toen na kort twijfelen ook aangegeven het weer te willen proberen.
Daarna ging het 1,5 jaar goed, we zijn afgelopen zomer nog op een geweldige vakantie geweest samen.
Nu zijn de rollen omgedraaid, terwijl hij altijd zo zeker was van onze relatie, was hij gaan twijfelen en hij heeft het dus uitgemaakt. Voor mij kwam het nogal uit het niets, ookal kon ik zijn redenen wel begrijpen omdat ik die ook heb meegemaakt 2,5 jaar geleden.
In november ben ik er via via achter gekomen dat hij nu weer scharrelt/date met die soort van vriendin van toentertijd. Dat had ik nooit verwacht, omdat hij nooit serieus met haar was. Ik voelde me daar zo door gekwetst en voor mij was het toen ook duidelijk; nu komt het nooit meer goed, terwijl ik hoopte dat het nog goed zou komen.
Ik vind het heel lastig om dit te accepteren, omdat ik juist het laatste jaar was gaan geloven dat we een toekomst hadden samen.. Ook omdat het vorige keer nog goed is gekomen, is het moeilijk om de hoop los te laten...

Hoe kan ik de hoop laten varen dat we weer bij elkaar komen?