In januari heb ik een heel bijzonder meisje leren kennen op het werk. Een heel knap meisje, op het eerste zicht heel verlegen. We zijn aan de praat geraakt. Een tijd later kreeg ik de kans om met haar een project te organiseren, hierdoor heb ik haar vaak ook privé ontmoet. De klik met haar was er meteen, we waren meteen goede vrienden en we voelden elkaar meteen goed aan.

De maanden volgden, ons project werd altijd concreter. Altijd keek ik uit naar de avonden en de weekends wanneer we afspraken voor ons project. Voor mij waren die momenten heel speciaal. We chatte ook voortdurend met elkaar op facebook, soms uren op een avond. Ik vertrouwde haar men diepste geheimen toe, zij ook.

Uiteindelijk liep ons project ten einde. Ik heb toen besloten men stoute schoenen aan te trekken, en me haar liefde te verklaren. Ik had een mooi briefje klaar, maar ik vond toen het juiste moment niet. Uiteindelijk heb ik besloten om het briefje over te typen, en het als privebericht via facebook te versturen. Maar met de duidelijke melding dat ik je onder 4 ogen wil spreken.

Helaas kreeg ik een dag later het bericht dat je onze relatie "louter professopneel wil houden"; Ineens weg de vriendschap, ineens maar coole reacties. Ineens blokkeer je me op facebook, zodat ik je prikbord niet meer kan lezen. Ineens ben je veel minder beschikbaar voor een chatgesprek.

Al weken zit ik met de pijn en het gemis. Wat heb ik fout gedaan? Ik kan er toch ook niets aan doen dat ik verlieft op je geworden was? Ik kan haast niet begrijpen dat je ook niets voor me voelt, na al wat we meegemaakt hebben, na al wat we tegen elkaar gezegd hebben, na al wat we aan elkaar gehad hebben. De pijn zal nooit overgaan vrees ik...