Hallo Rosa,

Bindingsangst het probleem in jouw leven, maar dat weet je zelf. De kern ligt in het verlies en niet erkent zijn van je eerste liefde, waar je zo tegenop keek. Rebels omdat je aandacht nodig had vroeger maar thuis door de situatie niet kon krijgen. Uiteindelijk getrouwd, maar niet gelukkig, wel weelde, van de scheiding had je geen spijt. De omgeving die jou aanvalt op je gedrag, ze hebben je nooit echt gekent, dus je doet alles fout. Inderdaad wat maakt het nog uit, en dan kom je die man tegen waar je van hield en nog houdt en misschien altijd zal houden, maar hij is ook goed en spannend want onbereikbaar.
Maar een ding is raar, hij heeft je nooit vertelt wat er mis is in zijn huwelijk of waarom hij jou heeft langs haar. Hoe is jullie communicatie? Dat zou ik als ik jou was wel willen weten, want misschien is het huwelijk wel goed, maar heeft hij net iets extra's nodig of vul jij in wat zij niet heeft (liever verliefd) de liefde is compleet maar wel verdeeld over twee vrouwen.
Misschien moet je geen anderen meer stuk maken, maar jezelf helen meid, voor mij is dit best moeiliujk te zeggen, misschien ben jij wel de vrouw die nu met mijn inmiddels ex woont...dat ben je niet letterlijk, maar figuurlijk....

Eeffie

Bedankt voor jullie reacties. Eeffie, inderdaad dapper en knap dat je hier op reageerd. Het moet lastig voor je zijn om met mijn verhaal geconfronteerd te worden.

Wat betreft mijn opstandigheid en alle 'verboden' acties... Ik heb inderdaad mijn haar al paars geverfd in de tijd dat ik me in de krakerswereld begaf, op mijn 17e lifte ik in mijn eentje heel Europa door en bungeejumpen is me net iets teveel uitdaging (heb al hoogtevrees als ik op een krant sta). Op dat gebied ben ik mijn opstandigheid en onrust wel kwijt. Ben erg blij met m'n rijtjeshuis en senseo-apparaat.

Mijn omgeving ziet mij als een sterke vrouw die zich met een bepaalde vrijbuitersmentaliteit door het leven heen lacht. Met een ogenschijnlijke nonchelance stap ik fluitend door het leven. Schijnbaar moeiteloos combineer ik moederschap, werk, mantelzorg en sociale kontakten en tussendoor zet ik ook nog de kliko buiten. Eitje! 'Jij red je wel!', vast niemand die dat zo vaak gehoord heeft als ik.

En ik red me ook wel. Heb grenzeloos vertrouwen dat altijd alles goed komt. Maar soms is het heel fijn als iemand het even van je overneemt. Mijn ex kon niks met mijn zwakheden. Toen ik aangaf dat ik wilde scheiden was hij volledig in paniek. Wat moest ie nou en hij kon niet zonder me. Op mijn verdriet reageerde hij met een 'ja, maar jij red je wel.'

De afgelopen jaren ben ik verschillende (ongebonden)mannen tegen gekomen, waaronder hele lieve, waarmee ik een relatie aan had kunnen en willen gaan, maar de angst van het vertekende beeld wat ze van me zouden kunnen hebben en de muur die nog niet afgebroken was weerhielden me (onbewust).

De getrouwde man was voor mij heel veilig (ben hier niet bewust ingestapt) en ik was heel veilig voor de gebonden man, want ik red me wel!

Tot het moment dat ik voor het eerst van mijn leven tegen iemand, dus tegen hem, heb gezegd 'Ik kan niet zonder je'. Hij zei niet, 'tuurlijk wel, jij red je altijd' maar zei, 'Ik ook niet zonder jou'. De muur begon te brokkelen. En langzaamaan kwam mijn kwetsbaarheid boven. Ik ben diep gegaan, ratio en gevoel lagen continu met elkaar in de clich. Zelfvertrouwen en verloren zelfrespect voerden een ware veldslag. Inmiddels heb ik de boel weer aardig op de rit. En deze transformatie loopt voor mijn gevoel ten einde. Ben er klaar voor om met deze verhouding te stoppen, ook al gaat dat niet makkelijk worden. Want mijn liefde voor hem is eerlijk, onvoorwaardelijk en oprecht.

Maar...hij hoort bij zijn vrouw en kinderen. Zij verdienen hem en hebben recht op hem. Natuurlijk heb ik wel 1000 x op het punt gestaan om te vragen hoe het met zijn huwelijk zit, maar dat zijn niet mijn zaken. Als hij problemen zou hebben dan gaat hij maar naar zijn beste vriend. Ik ben niet de aangewezen persoon om het daar mee over te hebben. Al komt mijn verhaal heel erg ik-gericht over, ik ben zijn vrouw nooit vergeten. Ik voel me schuldig ook al vind ik dat hun huwelijk hun verantwoording is. Ik heb hem nooit gedwongen om te komen, ook geen trucjes uitgehaald. Nog even, dan is ie weer volledig van haar en ik hoop dat ze 't redden samen.

Liefs Rosa.