Hoi

Ik Kom Hier vaak kijken naar de verhalen van mensen
en heb hier ook veel zitten lezen vlak nadat mijn relatie ovver was, maar heb echter nooit echt mijn verhaal neergezet. Maar mischien heeft iemand er iets aan en heb nu toch niks beters te doen....

AnyWay, A is in mijn leven het enige meisje geweest dat mijn hart echt heeft weten te veroveren. Ik Zag haar zown 4 jaar geleden voor het allereerst en was meteen verkocht, het was echt liefde op het eerste gezicht. Langzaam kwamen we met elkaar in contact en uiteindelijk kregen we dan verkering. Ik was echt smoorverliefd op haar en ze was het meisje van me dromen, het meisje met wie ik alles kon delen en bij wie ik echt mezelf kon zijn. Ik beschouwde haar echt als de ware en ze zei vaak dat ze mij ook zo zag. Ik ga niet het hele verhaal hier neerzetten aangezien ik me meer wil richten op wat er gebeurd is na de breuk en hoe ik het verdriet heb verwerkt, maar iig zag ik haar als het meisje met wie ik de rest van me leven wilde delen.

We hebben in totaal 2 jaar en 3 maanden een relatie gehad. Op een gegeven moment kregen we wat minder contact met elkaar, niet echt ruzies ofzo maar het begon een beetje te verwateren tot ze op een gegeven moment naar me toe kwam en zei dat ze geen toekomst meer zag in ons en dat ze niet meer met mij verder wilde. Achteraf denk ik dat onze relatie teveel een sleur was geworden en dat dat de rede tot de breuk was.

Maargoed, voormij kwam het nogal onverw8s, ik wist dat het niet meer zo super ging even maar ik had niet verw8 dat het uit zou gaan, dus ik was totaal kapot, levenloos, nergens meer zin in en alles opgegeven, school werk enz. Het enige wat ik deed was mezelf opsluiten en huilen huilen huilen.
Natuurlijk gaan er van die dingen door je hoofd zoals zou het nog goedkomen en daar zoek je dan maar steun in, Je denkt ach we hadden zoveel samen, die is over een weekje wel weer trug. Zoals ik in vele verhalen hier lees koesteren veel mensen die hoop, maar eigenlijk is het gewoon een heel slecht iets. Meestal na een breuk is er toch wel iets serieus mis in een relatie, het is gewoon een aanwijzing. Tuurlijk heb ik haar na de breuk ook helemaal sufgebeld, gesmst gemaild. Je mist die persoon en het enige wat je wil is haar of hem spreken en contact blijven hebben.
Eerst had ze nog wel twijfels over of het nog goed kon komen dus daar probeerde ik op in te spelen door extra lief te zijn. Ik probeerde vanalles om te zorgen dat ze meer leuk genoeg vond en me trug wou. Maar uiteindelijk werkte dit alles alleen maar averechts, Ze raakte nogal geiriteerd omdat ik haar constant lastig viel. Na een tijdje zag ik dus ook wel in dat al die pogingen tot niets uitliepen en dat ik gewoon verkeerd bezig was. Als iemand je trug wil komen ze wel naar jou toe toch? En als je iemand trugkrijgt door zoveeel moeite wat is het dan voor liefde? Maargoed ik heb ook in die situatie gezeten dus weet hoe moeilijk het is om iemand gewoon met rust te laten.

Daarnaast heb je ook nog constant die gedachtes van wat als hij of haar een ander ontmoet? Die gedachtes maken je helemaal gek, maar het is gewoon onvermijdelijk. Om heel eerlijk te zijn, toen ze uiteindelijk een ander kreeg voelde ik eigenlijk voor het eerst een soort rust in mezelf.
Ik was op het punt gekomen dat ik helemaal gek werd van mezelf, dat paranoide gedrag , gesms en gemail en dat gemaal in me hoofd. Ze heeft nu iemand anders, klaar. Je hoeft niet meer te denken met we zou ze nu iets aant doen zijn? Al die scenarios hoef je niet meer aftespelen in je hoofd want je weet nu dat je ex gewoon met een ander is.
Tuurlijk ben je eerst wel teleurgesteld en boos en verdrietig maar aan de andere kant was ik blij met die soort rust van binnen.

Nu is het al een jaar en 4 maanden geleden dat het uitging en kan ik er nuchter op trugkijken. Ik ben blij dat ik van al die pijn en ellende afben want het was echt een hel. Natuurlijk denk ik nogweleens aan haar, als ik even niets te doen heb ofzo, dan denk ik weer even aan vroeger hoe het was met haar, maar echt verdrietig word ik niet meer. Als ik haar zie krijg ik wel even een speciaal gevoel omdat ze zoveel voor me betekende. Ik kan er gewoon goed op trug kijken want het was een fijne tijd. Als ze op msn komt ofzo maken we gewoon even een praatje , gewoon als vrienden maar bellen of smsen doe we eigenlijk niet echt meer, zo close zijn we niet meer.

Ik gun haar al het geluk in haar leven, en ik hoop dat ze een leuk kerel ontmoet die haar wel datgene kan geven wat ik niet kon.