Het is nu ongeveer 3 maanden uit na een relatie van 4 jaar achter de rug te hebben. Het was mijn eerste relatie van lange duur. We hadden soms wel meningsverschillen en naar het schijnt was ik niet meer dezelfde tijdens deze relatie. M'n moeder herkende me niet meer zei ze. Ik was veranderd. Zelf merkte ik dat niet echt. Ik was verliefd ik zweefde.
Nog steeds ben ik niet over de breuk heen. Ik voel een leegte, een gemis. Ik weet wel dat het gedaan is maar ik wil het nog altijd niet helemaal accepteren. Ergens heb ik nog een sprankeltje hoop dat het weer goed komt. Ik heb een aantal brieven geschreven, een paar keer gebeld. Ik kreeg geen reactie of ik hoorde van haar dat ze geen tijd had, dat ze geen zin had om 'hierover' te praten. Ik wil gewoon weten waarom het mis is gegaan. Ik wil met haar praten, maar ze wil niet, ze negeert me. Eigenlijk laat ze me gewoon zitten met mijn leed en dat is zwaar om te dragen. Ik wil haar vergeten, ik wil terug de draad opnemen, ik wil niet meer afzien, niet meer aan haar denken. Nog steeds sta ik 's ochtends op en is vrijwel mijn eerste gedachte bij haar, maar ze is er niet meer. Ik moet me bedwingen om haar niet te bellen, om niet even langs te gaan. Waarom is ze zo hard ? Ga ik er ooit nog volledig overheen geraken ? Is het mogelijk om haar gewoon te vergeten? Hoeveel tijd heeft dit nodig ?