Na enkele relaties, waarvan één moeilijke, leerde ik vorig jaar iemand kennen. In het begin had ik schrik, ik was bang dat het niet zou lukken en ik was nogal wantrouwig geworden na die relatie ervoor.
Ik had ook mijn twijfels, omdat het voor hem zijn eerste relatie was en ik was bang dat hij na een tijdje zou gaan twijfelen.

Maar hij deed zo ontzettend hard zijn best voor mij en hij overtuigde mij van zijn liefde, dus besloot ik om ervoor te gaan. En het ging echt goed, hij was alles wat ik wou. Natuurlijk hadden we ook onze ruzies, gezien we beiden geen gemakkelijke mensen zijn, maar toch klikte het ontzettend goed tussen ons.

Na een aantal maanden gingen we (veel te vroeg) samenwonen. Ik wou het aanvankelijk niet echt, maar hij was opnieuw heel overtuigd dat het wel zou lukken.
Vanaf toen hadden we meer en meer ruzies, hij ging ook steeds meer weg met vrienden, waarschijnlijk omdat hij door die ruzies niet graag meer thuis kwam.

Uiteindelijk maakte hij er drie weken geleden een eind aan, hij kon niet meer, hij was de ruzies beu, hij twijfelde aan onze relatie en hij was niet meer zeker van mij, of hij wel de rest van zijn leven samen wou zijn.

Aangezien we nog even moesten samenwonen, ging het echt niet gemakkelijk. De eerste dagen deed hij koud en afstandelijk, maar uiteindelijk zei hij dat hij wel nog van mij houdt, maar dat het niet lukt. Vervolgens wou hij een pauze en wou hij later wel nog werken aan onze relatie. Daarna zei hij weer dat hij niet meer van mij hield en dat we geen toekomst hadden.
Ik werd er helemaal gek van, hij gaf me hoop en nam het vervolgens terug af.

Twee dagen nadat ik naar huis was gegaan, moest ik al terug naar 'ons' appartement. Hij had twee dagen niets van zich laten horen, maar toen ik terug was, zei hij opnieuw dat hij van mij houdt, dat hij er aan wil werken, dat hij een pauze wilt.

Maar ik kan die onzekerheid niet meer aan, ik weet het gewoon niet meer. Het ene moment zegt hij van mij te houden, het volgende moment houdt hij niet van mij, het ene moment ziet hij een toekomst in ons, het volgende niet...

Ik weet het niet meer, ik vind het zo moeilijk om hem los te laten en het doet me ontzettend veel pijn. Hem lijkt het allemaal niet zoveel te doen, maar misschien is dit slechts schijn, ik weet het niet.

Hij geniet nu van zijn vrijheid en hij zegt dat hij nog niet klaar is om zich te binden. Tja, als dat zo is, dan valt er natuurlijk niet veel aan te veranderen en dan is het inderdaad beter om uit elkaar te gaan. Maar toch vind ik het zo moeilijk om het te aanvaarden, vooral omdat hij voortdurend wisselt. Hij weet zelf niet wat hij wil.

Als hij echt verder wilt met mij en als hij echt van mij houdt, dan zal ik dat wel merken zeker...
Ik weet dat het uiteindelijk wel beter zal gaan, dat de pijn en het verdriet zullen slijten, maar ik wou dat mijn hart daar ook van overtuigd was. Het doet echt pijn, ik zag echt een toekomst met hem. Ik heb het gevoel dat ik met hem een stuk van mezelf kwijt ben, ik ben gewoon een wrak.