okal is het nu bijna een jaar uit, pas 1 week voel ik dat het echt over is, hij heeft meer dan een week niks meer van zich laten horen, en ook op mijn mail is niet gereageerd, en hij is al 3 dagen niet thuisgekomen, de eerste dag was ik helemaal in paniek en maakte mezelf gek, en belde iedereen op die het maar wilde horen en kreeg ok veel advies en dat deed me goed, want ja hij is leuke dingen aan het doen, en ik ben me aan het verstoppen en verzin smoesjes om niks te ondernemen, maar nu heb ik het gevoel dat ik dat wel moet doen, ik kan wel stil blijven staan maar daar schiet ik ook niks mee op, en daar doe ik mezelf alleen maar pijn mee.

ik heb wel een heel sterk gevoel dat hij nog steeds erg veel van me houdt, ik kon feilloss aan voelen hoe hij zich voelde en wat hij dacht, soms om er gek van te worden, ik was degene die er altijd voor hem was terwijl terwijl zijn vrienden en familie niks van zich lieten horen of langskwamen, ik was er in die donkere uurtjes als hij last had van depressie, ik was degene die hem daar van af hielp, en zijn hand vasthield en hem knuffelde, en nu wil hij zijn horizon verbreden, door te kijken hoe het met andere vrouwen is, ik denk dat het een soort fase is, ik ben zijn eerste vriendin geweest en daarvoor heeft hij niet echt veel vrouwen gehad, dan denk ik beter nu dan dat we getrouwd zijn en kinderen hebben, en er dan voor kiest om iets e gaan doen met andere vrouwen, hij zoekt iets maar wat ik denk is dat hij dat moet zoeken bij zichzelf en niet bij anderen.
ik heb al 4 relaties achter de rug en heb lekker de beest uitgehangen dus die tijd heb ik wel gehad.

ik ga hem niet meer mailen niet meer bellen of smssen, misschien dat hij het nu niet mist, maar die klap komt niet over al te lange tijd, ik zal er niet meer voor hem zijn, ik bedoel in die 11 maanden dat het uit is heeft hij altijd nog het gevoel gehad dat hij me niet kwijt is, maar nu WEL,want daarin laat ik me niet meer gebruiken.

ik heb nu het gevoel dat hij me nu gewoon ontloopt omdat hij me geen pijn wil doen, had hem een mail gestuurd dat ik het er nog moeilijk mee heb als ik hem hoor en alles, dat hij daarom het huis uitvlucht.

en ik zal heus wel is verdrietige momenten hebben maar daar moet ik me dan maar door heen slaan, en de knuffels en alles maar eerst mezelf maar weer op orde maken en sterk maken dat is het belangrijkste.

Hoop heb ik niet meer, dat heeft hij wel afgenomen 1 week geleden.

ik ga genieten van het leven en dan komt de rest vanzelf wel, en als hij dan oppeens langskomt en de gevoelens aan beiden kanten zijn er nog, dan zullen er een hoop gesprekken komen om te kijken of het nog kan aan mijn kant, want het vertrouwen heeft hij wel uitgehaald.

En dan zal ik ook mijn grote vraag WAAROM stellen, want als iemand nog van je houdt en gevoelens voor je heeft dan kan je iemand niet zomaar even bij het grof vuil zetten, en uitgaan met andere.

maar ik ben de verstandigste ik laat hem NU los uit liefde.

want ik hou echt nog steeds heel van hem, maar hij heeft me pijn gedaan, en ik laat me nooit meer pijn doen, door een jongen of andere, die tijd heb ik gehad, het is mijn TIJD