6 jaar geleden kwamen wij elkaar weer tegen. Ik was 15 jaar geleden je eerste vriendinnetje.
Inmiddels beide kinderen uit een vorige relatie. 6 jaar hebben wij mogen proberen, delen en samen het leven delen.

Ruzie, onmacht en onvrede en iedereen, inclusief onze kinderen, kregen het mee.
Ieder jaar meer uit elkaar dan bij elkaar.

Maar ik was altijd diegene die de deur open deed, je dringend terug wou en je weer in mijn hart sloot (want daar was en ben je nog niet uit). Opnieuw vertrouwen, hoop en liefde erin gestoken.
Want ja, jij hield van mij, wou met me trouwen, we hadden wel degelijk een sterke band.
Want ja ik hield van jou, wou met jou trouwen en dacht een sterke band met je te hebben.

Misschien niet de makkelijkste situatie, niet altijd gelukkig, niet zoals we het ons leven het liefst hadden.
Maar toch, je was mijn maatje en mijn enige maatje.

Nu 2 weken geleden beide de knoop doorgehakt. Omdat het goed fout zit tussen ons.
Communicatie, respect, afspraken, vertrouwen en weet je wat zelfs: liefde.

Dus, de keuze om te beleven dat het ook anders kan. Zonder jou..

Ja zonder jou.

- Want, moest je nou gelijk je ouders achter me aan sturen (mensen die me vanaf het begin al niet konden luchten).
- Moest je mijn auto jatten om als machtsmiddel je geleende geld terug te krijgen en mij te bestelen van mijn bron voor broodwinning.
- Moest je nou mijn zoon het gevoel geven dat hij dus klaarblijkelijk niks voor je betekende.
- Moest je uberhaubt de kinderen zo uit elkaar trekken.
- Want daarnaast heb je me overal op de block gegooid, reageer je nergens op (spijt, vragen liefde, wensen).
- Moest je het echt zo kapot maken om met haat, wantrouwen en respectloos gedrag.

Ja, volgens jou was dat nodig en heb je geen spijt.

Vent je woont op de hoek, normaal contact is niet mogelijk na 6 jaar, je stuurt je stiefvader achter mij aan als ik aan de deur sta. (Zelfs op kerstavond)
De kinderen kunnen hierdoor niet gewoon contact behouden.

Je bent gemeen en ik sta daar verstandelijk boven.
Zelfs gevoelsmatig wordt ik hier sterker van (geloof ik).
Maar mijn emoties zijn all over the place.

Tik tak, het kost tijd, zeggen ze.
Wanneer jij tegen jezelf aan loopt, daar waar ik er wel was, is het te laat.

Want je laat me echt zien dat wij geen flikker voor je waard waren.
Dat poets je niet weg.

Ik had je nodig, Ik had je lief, Ik was je trouw en loyaal, Ik zag je graag komen, het brak mijn hart dat je ging, Ik was verlieft op jou, Ik hield van jou.

Tot een paar dagen geleden.
Maar dat is wat jij (met voorbedachte rade) wou.