Hej,

Iemand had aan me gevraagd om mijn jeugd te beschrijven in een van mijn blogs dus dat gaan we doen Mijn jeugd:
Als baby werd ik aangestoken door mijn broer. Hij was ziek geworden door een kind uit zijn klas. Omdat ik nog maar een baby was moest ik gelijk naar het ziekenhuis. Daar ben ik onderzocht. Ik werd helemaal lekgeprikt want ze moesten elke ochtend wat bloed afnemen. Mijn voeten, armen, liezen & handen waren helemaal blauw geworden. Maanden heb ik daar gelegen. Totdat ze dan uiteindelijk het antwoord hadden op mijn ziekheid om het zo maar te noemen: Zout. Als baby had ik te weinig zout binnen gekregen en daardoor was het helemaal mis gegaan. Toen gaven ze me elke dag zout door mijn pap (of wat voor eten ik dan kreeg) en toen ging het verder met een steigende lijn. Als ze later waren geweest met de uitslag had ik het niet overleefd en was ik er nu niet geweest.

Toen ik weer thuis was ging alles weer beter met me. Ik spoel eventjes door. Alles ging goed tot mijn 5e. Mijn broer had me een keer gevraagd of ik boven kwam spelen. Mijn broer was toen mijn grote idool. Ik ging met hem mee naar boven. Toen we daar waren deed hij iets geks... Hij legde me op bed neer. Opeens ging hij op me liggen en... Nouja verder kan je het zelf wel verzinnen wat er was gebeurt he? Dit ging zo door tot mijn 8e. Mijn moeder had ons betrapt in zijn bed.
Daarna was het gestopt. Als we niet boven waren dan deed hij net alsof er niks aan de hand was en was hij de vervelende irritante broer die me graag pestte. Het was bijna niet draaglijk voor mij.

Maargoed verder deed ik ondertussen heel veel aan zingen. Ik zong overal waar ik maar kon en vond dit heerlijk. Ik was begonnen met zingen door angst. Ik was namelijk bang in het donker. Ik dacht dat er enge wezens waren die me kwamen halen (zo ook een keer super grote lieveheersbeestjes xd). Dat waren dan dingen die ik zag door mijn verbeelding, want er was natuurlijk niks. Maar als ik dan zo bang was dan ging ik zingen om mezelf te kalmeren. Zingen werd een passie voor me en zo was dat dus begonnen. Ik durfde nooit te zingen waar anderen bij waren omdat ik verlegen was en bang dat ze het lelijk vonden (vooral mijn broer) dus ik zong alleen als ik in mijn eentje was of onder de douche zoals iedereen.

Natuurlijk ben ik ook wel eens gepest in mijn jeugd, maar dat ging wel snel voorbij want ik had een hechte vriendenclub en mijn ouders natuurlijk voor als er iets was. Maar wat er in het verleden is gebeurd heeft een grote rol gespeeld op hoe ik ben geworden. Vroeger was ik altijd meegaand met iedereen. Echt een populair kind en zeer geliefd bij vrienden. Alleen toen was het probleem weer dat ik niet kon kiezen als bijv. 2 mensen ruzie hadden en ik dan partij moest kiezen.
Maar nu... nu ben ik veel stiller geworden eigenlijk. Dat vind ik helemaal niet leuk omdat iedereen me daarom een raar kind vind maarja.

De rest van mijn jeugd was helemaal niet zo slecht eigenlijk. Nu ben ik 15 en zit ik bij een psychologe en ik heb heel veel steun van mensen. Ik zit nu natuurlijk heel erg met mijn uiterlijk. De standaard puberdingen zoals dat ik mezelf te dik vind, ik veel make-up gebruik ect. Maar wat ik mezelf afvraag is of ik ooit nog die vrolijke, leuke , zorgeloze meid kan worden die ik in het begin was...

Dit was een kijkje in mijn leven. Hoop dat jullie het leuk vonden om te lezen

xx Bodil