Een zondag was het dan zover, mijn ex-verloofde zou bij mij nog wat spullen van haar komen halen, ik had er eind september voor het laatst gezien, toen ik bij haar op bezoek was in het buitenland waar zij een half jaar verbleef. Ik hoopte dat haar komst naar mij een volgende stap in de verwerking zou zijn, om weer enigszins verder te kunnen gaan. Er waren de laatste tijd af en toe momenten dat het best aardig ging, nadat ze het eind oktober had uitgemaakt. Waarbij er nog niet zozeer te spreken was van licht aan het eind van de tunnel, maar in ieder geval iets wat in de verte leek op een minder compacte duisternis. Daar ben ik lelijk van thuis gekomen. Voor mezelf had ik me manmoedig ingepraat, geen scène te gaan maken door nog eens uit een te zetten wat voor pijn ze me gedaan heeft. Maar ik zou me als een volwassen man gedragen en op die manier mijn waardigheid bewaren. Daarom was het ook van meet af aan gewoon weer ouderwets leuk. Het was alleen al haar specifieke geur die me geruststelde, ze liet kleding zien die ze zojuist in de stad had gekocht en vroeg of ik het leuk vond. Kortom we deden gewoon hoe klein het ook allemaal was die dingen, in onze relatie waar ik zo enorm gelukkig van kon worden, praten en een beetje kibbelen. Ik zei dat ik uit was geweest in de stad en toen nog een paar bekende van haar had gesproken: waarop ze zei, je ging toch nooit uit, ‘zit je achter de chickies aan’? Toen vroeg ik aan haar wil je dat echt weten? Ja ze vond het zelfs leuk om te horen zei ze. Wat ik namelijk in geen geval van haar zou willen weten. Kon het daarom dan ook niet helemaal ontkennen en bevestigde dat dit maar wat gerommel in de marge is en dat het eigenlijk geen naam mag hebben en dat ik er ook allerminst gelukkig van wordt. Waarom doe je het dan vroeg ze zich af? Ja kan hier toch ook niet troosteloos op de bank blijven zitten, verweerde ik me. Ze vertelde ook nog dat haar vader het niet kon geloven dat het uit was, die zag ons wel samen oud worden en kinderen krijgen. Waarop ik antwoorde ja dat zag ik eigenlijk ook wel zitten. Daarbij vertelde ik ook dat als ik ooit nog eens een meisje krijg, dat die dan moest beloven dat ze eeuwig van me zou blijven houden en ook ver daarna nog, want dat ik het verdriet van een verbroken relatie nooit meer wil meemaken. Ze kon er allemaal wel om lachen. Dat is eigenlijk het enigste wat we over onze beëindigde relatie hebben gezegd. Ze moest na een half uur naar huis toe, om te gaan eten. Maar zij zou het heel leuk vinden om snel nog een keer af te spreken, ik in mijn enthousiasme vond dat ook wel een goed plan.
Maar toen ze het huis uit was, dacht ik: verdomme waarom heb je het in hemelsnaam uitgemaakt, we hebben het toch gewoon leuk met elkaar, we kunnen toch lachen, we zijn toch prima gezelschap. Ik moet gewoon accepteren dat ze niet meer verliefd op me is, maar die gedachte doet zo’n pijn. Kan er twee uur over nadenken, of zoals vannacht dat zij mij tot vijf uur uit de slaap houdt met als resultaat nul. Het meisje wat er zo leuk uitziet, slim, intelligent is en ik daarom op een voetstuk heb geplaatst en allesbepalend was in mijn leven is bij me weg en komt niet meer terug. En wat is er nu van geworden, dat ik cafés en kroegen af moet lopen opzoek naar surrogaten van mijn ex. Heb me stellig voorgenomen om zoals meteen na de breuk geen contact meer met haar op te nemen, toch is hoewel ik er geen groot vertrouwen meer in heb, stil de hoop weer gekomen dat het misschien wel goed kan komen. Juist omdat zij snel weer wilde afspreken. En daarnaast maakte ze nou ook niet de indruk dat ze nu echt heel gelukkig was en leuke dingen aan het doen was.
Toch heb ik in afspreken bij nader inzien helemaal geen zin. Zij is voor mij nog een open zenuw, zij brengt me helemaal van me stuk, wanneer ik haar zie of spreek.
Als ze weer wil afspreken dan zal ik haar niet anders dan kenbaar moeten maken dat ik gewoon een vriendschappelijke verhouding nu helemaal nog niet kan, gezien mijn geestelijke toestand na haar eerste bezoek.
Om de ergste wanhoop buiten de deur te houden scharrel ik dus al een tijdje met een ander meisje, maar gelukkig wordt ik daar nu niet van. Zij houdt ook stelselmatig vol dat ze niets vast wil en gruwelt van het idee van een relatie. Toch imiteer ik gewoon mijn oude relatie zij neemt een stapel kranten mee, en dan drinken we samen een kop koffie en dwalen wat door de krant, of gaan naar een museum. En in mijn overmoedige wanhoop, heb ik vanavond ook nog met een ander meisje afgesproken. Word doodmoe van dit vluchtgedrag.