Mijn hart,

nooit zal ik iemand zo graag zien als jou. Naïef of romantisch, het maakt niet uit, maar ik geloof dat een persoon z'n hart maar 1x op zo'n manier kan openstellen en geven. Toch zeker als ik die persoon ben. Je herinnert je vast nog wel hoe moeilijk ik het had om mij open te stellen voor jouw liefde. Je hebt mijn hart gevuld van boven tot onder, van links tot rechts. je nam het over, je was het... mijn hart.

En ik heb je niet geapprecieerd. Ik moest er zijn voor jou, op de momenten dat je me nodig had. Gewoon een vliegtuig nemen en je omhelzen. Maar ik deed het niet. Zo simpel was het ook allemaal niet.

Ik heb veel getwijfeld over mijn gevoelens voor jou. Dat weet je. Ik twijfelde over ons, of ik je wel graag genoeg zag, of ik alles wel wou opgeven... Hoe ironisch dat ik pas een antwoord kreeg toen je me verliet. Want JA ik zie je graag genoeg, JA ik wil alles voor je opgeven. Dan heb ik het niet (enkel) over mijn land of over vrienden en familie (want die geef je niet op), maar over mijn leven.
Je weet dus écht pas wat je hebt, als je het kwijt bent.
Maar denk jij ook zo over mij? Voel jij ook een gemis? Is het ook ent alsof je leven niet meer compleet is? Alsof je zelf een arm of been kwijt bent? Misschien niet. Misschien voel je jezelf verlost en opgelocht. Verlost van de twijfel, verlost van de afstand, verlost van de problemen, verlost van mij.

We hebben onze tijd misbruikt, opgebruikt. Aan de ene kant denk ik dat we nooit meer een kans krijgen. Je zei immers dat je mij niet meer graag zag. Hoe verander je dit vanop afstand? maar voel je wel echt niets meer voor mij? Want je wil me nog blijven zien en je wil me niet kwijt. Misschien werden jouw problemen je teveel en heb je momenteel geen energie meer om iemand graag te zien? Misschien moet je eerst in het reine komen met jezelf, wat tijd en ruimte vraagt. Maar nu zit ik maar te gissen, want enkel jij weet hoe het echt zit. Ik ben dus al aan het opeven. Maar dit is opnieuw mijn hoofd dat spreekt.
Als ik luister naar mijn hart, dan schreeuwt het om toch tenminste te vechten voor ons. Maar dit kan ik niet alleen. Dit moet jij ook willen. En is smeek het je: vecht voor ons! Samen werken we aan jou. Wel, jij werkt aan jezelf, ik zal je steun en toeverlaat zijn. Ondertussen kunnen we ook aan ons werken, en ontdekken dat we terug plezier kunnen beleven samen. Hoe we dit moeten doen via de webcam, het is mij een raadsel, maar ...

Ik ben nog niet bereid om ons - om jou - op te geven. Je bent de liefde van mijn leven, die laat je niet zomaar lopen. Had ik geweten dat ik je in maart voor de laatste keer had gezien, ik had er meer van geprofiteerd.

Oh, mijn lief. Nooit zal ik mijn afscheid krijgen/ hebben.
Nooit zullen we vrienden zijn. Hoe kan ik immers toekijken hoe jij iemand anders vastneemt, zoals je mij zou moeten vastnemen? Hoe kan ik toekijken hoe je haar woorden toefluistert, die je mij zou moeten toefluisteren?
Misschien heeft dit alles gewoon tijd nodig.

Ik mis je. Ik mis ons.
Vecht voor ons?! Wil terug de mijne zijn?! Wil terug bij mij zijn?! Heb me lief?! Wees mijn lief?!

Te amo.