Hallo,

Door middel van gebeurtenissen op relatie-gebied ben ik op deze site beland, heb door de verhalen en reacties alhier een zekere steun gevonden. Ik hoop dan ook dat jullie mij kunnen helpen. Ik zal kort de situatie schetsen, ben er op dit moment behoorlijk 'kapot cq in de war' van.

Eind juli 2010 hebben mijn ex en ik besloten om een streep onder een nogal tumulteuze relatie te zetten, het ging gewoon niet meer. Grote hoofdreden was volgens haar dat ik net niet de juiste aandacht gaf (bijv. uit eten, bloemetje, geurtje of weekendje weg) en alsmaar met mijn nieuwe baan bezig was. Ik was het hier grotendeels mee eens en wilde na al wat er is gebeurd tussen ons, ook verder met mijn leven. Zij heeft mij flink wat verwijten gemaakt dat ik alles zo makkelijk accepteerde en van me afschoof, hierover is nog een flinke ruzie gekomen.

Na een week van geen contact, zocht ze toch weer toenadering. Ik heb dit geaccepteerd en al gauw zagen we elkaar al weer een paar keer per week (ook seksueel). Reden hiervoor is dat het vertrouwd en fijn voelt, als maatjes konden we altijd al prima overweg maar als partners lag dit net wat anders. Wel was ik al bezig met verschillende dating-sites en andere vrouwen, maar ik deed niets omdat ik het fijne gevoel met mijn ex echter niet kwijt wilde. Samen hebben we veel meegemaakt, ook de persoonlijke ontwikkeling van ons beiden is hierdoor beter geworden.

Op een gegeven moment, eind oktober 2010, heb ik echter toch de knoop doorgehakt en haar duidelijk aangegeven dat we op dit gebied niet verder konden gaan. Ik trok het gewoon niet meer, dit vanwege mijn gevoel richting haar maar ook met de dates die ik elke keer weer moest teleurstellen omdat ik dus met mijn ex in mijn hoofd zat. Heb haar gezegd dat we beiden een eigen leven moeten leiden, dus ik meldde haar dat we elkaar een hele periode niet moeten zien of spreken zodat duidelijk word of we wel bij elkaar passen of juist niet. Anders maken we elkaar 'kapot van verdriet en gevoelens', zei ik haar nog. Dit 'accepteerde' ze met tegenzin, vooral omdat ik het zei op een zondagochtend in bed. Hierop pakte ze haar spullen en vertrok.

Die week daarop kreeg ik een lief kaartje van haar waarin stond dat ik haar goede, lieve vriendje ben en dat ze het snapte en ook denkt dat het beter is om elkaar (even) een tijd niet te zien of te spreken. Er stonden nog wat lofbetuigingen in maar daar prikte ik doorheen. Zo gaf ze aan dat ze mij altijd als een hele goede vriend zal zien met wie ze de vriendschap niet wil verbreken en dat we enorm gezellige en leuke momenten hebben gekend. Enerzijds had ik wat tranen omtrent het kaartje, anderzijds vond ik het wel weer getuigen van haar laatste strohalm om mij terug te krijgen. Heb hierop een kaartje teruggestuurd, ook omdat haar verjaardag eraan zat te komen en schreef hier een neutrale tekst in.

Vanaf die ene bewuste zondag heb ik dus géén contact meer gehad met haar. Ik ben die dag erop meteen gaan daten, maar niet om haar te vergeten. Ik deed het vooral om verder te gaan met mijn leven en de toekomst die gaat komen. Allemaal spijtig voor de kinderen, maar ik had vanaf juli al geen contact meer met hen (hoewel me dit pijn deed en nog steeds doet zij het stukken minder als toen).

Halverwege november was ik bezig met het onderhandelen over een nieuwe baan. Omdat mijn ex werkzaam is in de uitzendbranche en zodoende kennis heeft van contracten en arbeidsvoorwaarden, wilde ik haar bellen om wat vragen te stellen. Dit zuiver vriendschappelijk, er zaten bij mij geen gevoelens meer. Ze reageerde aanvankelijk verbaasd, maar gaf al gauw aan een keertje langs te komen om alles te bespreken. Ergens vond ik dit wel prettig, voelde natuurlijk aan. Zo geschiedde en na het bespreken van een aantal zaken, bleef ze slapen zoals voorheen maar zonder dat er seks aan te pas kwam. De volgende ochtend zei ze me dat ze er geen probleem in ziet om op deze manier verder te gaan, dit kon ik wel beamen. We spraken af om die zaterdagavond bij haar af te spreken, gewoon vriendschappelijk.

Die zaterdag kreeg ik echter al vroeg in de ochtend een sms van haar waarin stond vermeld dat er sinds die laatste keer slapen niets veranderd was tussen ons en dat zij er moeite mee had. Hierdoor wilde zij niet meer afspreken en hoopte dat ik begrip had voor de situatie. Dit verbaasde me helemaal en stuurde dit in een smsje door. Nooit meer wat vernomen op dit smsje en/of van haar.

Voorwaarts naar carnaval 2011, zo'n 3 maanden verder. Tot dit tijd nul-komma-nul contact gehad met haar, beviel me prima. Heb me goed vermaakt qua dates en m'n leven liep weer lekker. Dacht eigenlijk helemaal niet meer aan m'n ex, dus dat zat goed. Helaas vernam ik echter dat zij op zaterdagavond met carnaval met 1 van mijn beste maatjes is weggeweest, slechts 5 minuten. Dit vernam ik de dag erop van hem, ergste van alles was dat ik merkte dat ik ineens compleet van de kaart was. Juist omdat ik lekker op weg was met m'n levensloop, merkte ik dat dit me heel wat deed. Vooral omdat m'n ex altijd zei om nooit met m'n maatjes te lopen rotzooien wanneer het uitging, en dat geldt ook voor mij en haar vriendinnen. Mijn maatje zei dat hij dronken was en dat zij het initiatief nam. Was kwaad en teleurgesteld, hoewel ik in dat weekend ook een leuke date had.

Op maandagavond met carnaval kwam ik echter m'n ex tegen, dit had ik niet aan zien komen. Ze was met een vriendin, ze pakten me beiden beet en stonden beetje met me te stoeien. mijn ex reageerde beetje terughoudend, keek me niet aan. Nog even over het 'voorval' gesproken, verder niets bijzonders besproken cq gedaan. Toch vielt het me op dat het me onderbewust toch wat deed.

Later op de avond smste ik haar voor de grap dat ik bij haar voor de deur stond voor een bakkie koffie. Tot mijn verbazing kreeg ik een reactie terug met 'wie weet een ander keer... X' en dat ze de volgende (mid)dag most werken, anders was het wellicht doorgegaan (?). Anyway, vond het fijn om na een aantal maanden geen contact weer een bakkie te doen en bij te praten.

De dag erop heb ik haar toegevoegd aan mijn facebook, dit zuiver vriendschappelijk. Zij accepteerde me, maar de volgende dag was ik tot mijn grote verbazing alweer verwijderd. Op hyves zijn we al sinds de zomer geen vrienden meer, dus dat vond ik geen enkel probleem. Ik smste en mailde haar, maar ze liet niets meer horen.

Op facebook had ik inmiddels een foto van mij en haar kids neergezet, dit als profielpic. Meteen werd ik door haar compleet over de zeik gebeld, dat zij niet wilde dat vreemden haar kinderen zien en dat ik wist dat ik zo wel een reactie van haar zou krijgen. Op haar verzoek heb ik toch maar even de foto aangepast, dit omdat ik een ruzie niet waard vind. Ook even gevraagd waarom ze niet reageert op mijn smsjes (2 x) en email, zij verweerde zich dat dat niet meteen moet (terwijl ze eerder altijd wel 'meteen' iets liet weten). Zei haar dat zij dan maar het inititatief moet nemen als zij wat wil afspreken, voor mij is het puur vriendschappelijk.

Later op de dag veranderde alles, ik 'tol' er nog steeds van: ik kreeg een reactie op mijn email. Hierin beweert ze dat zij het contact met mij heeft verbroken, dit omdat ze iemand anders had leren kennen. Hij was volgens haar een volwassen vent zonder gemekker. Ze schreef dat het recent over is. Ook mist ze mij totaal niet en vond ze onze periode leuk zolang het duurde. Alles wat ik zei, klopt niet volgens haar. Ook gaat het me niets aan wat ze met m'n maat doet en/of wie er begon. Ook schreef ze dat ze het wel makkelijk vond dat ik door haar aan het lijntje werd gehouden, ik was voor haar leuk tijdverdrijf (een lomp en blind hondje, zo las ik). Als laatste stond er in dat er van afspreken geen sprake meer is, juist vanwege het voorval met die foto. Op facebook ben ik door haar meteen helemaal geblokkeerd, ik kan haar profiel niet meer vinden.

Ik vind het zo raar dat zij helemaal omslaat en nu doet of de relatie nooit wat heeft voorgesteld. Ook verdraait ze de feiten over het geen contact zoeken. Het lijkt of ze het ene moment A zegt, het andere moment weer B. Van kennissen heb ik gehoord dat zij alweer in januari rond liep te scharrelen met uitgaan, ik zet dus de nodige vraagtekens bij haar email. Ik weet dat ik rëeel moet zijn, maar als ik die hele agressieve reactie met details lees, dan denk ik bij mijzelf dat zij meer met de situatie in haar maag zit dan ik. Waarschijnlijk kwam ik te dichtbij qua gevoelens, waarom reageer je anders zo fel op een normale mail?

Wat moet ik met deze situatie doen? Ik ben helemaal radeloos en merk dat ik hier sinds carnaval elke dag mee bezig ben terwijl ik zo goed op weg ben. Ik wil haar niet (persé) terug, maar ik dacht wel dat we vrienden konden zijn zoals zij eerder had voorgesteld.

Graag jullie reactie op mijn verhaal...

Groetjes, Ardi.