We kende elkaar al enkele een enige tijd, zo'n 1,5 jaar. We werken in hetzelfde cafe en konden altijd al goed met elkaar opschieten. Op het eerste gezicht verschilde we nogal met elkaar kwa stijl, maar we hadden meer met elkaar gemeen dan we dachten.
Op een avond waren we allebei op een feestje van een gezamelijke vriend en vriendin. We raakten aan de praat en van het een kwam het ander en het was een leuke avond waarvan we beiden zoiets hadden "We zien wel." Een paar afspraakjes later was onze relatie een feit, we konden bijna niet meer zonder elkaar.
We waren beide student maar zij had een veel grotere ruimte zodat ik bijna altijd bij haar was, wat totaal geen problemen opleverde. Ik zag m'n kamer maar weinig en na ruim een jaar zijn we gaan samenwonen. Het was een grote beslissing, maar aangezien we toch al praktisch samenwoonden zou dat niet voor problemen zorgen.
Het samenwonen ging goed totdat zij iemand ontmoette die zij als vriend is gaan zien. In het begin viel het wel mee, maar na verloop van tijd begon ik me onzeker te voelen over hun vriendschap. Ze sprak weinig over hem en als ze met hem ging stappen kwam ze altijd +/- 3 uur later thuis dan wat ze me had verteld en ze zag 'm minstens 5 dagen in de week. Het laatste wat ik wilde is haar in een kooitje stoppen en het jarloerse vriendje uit gaan hangen. Een aantal keer is het me teveel geworden en heb ik haar verteld over hoe ik me voel over haar vriendschap met die jongen. Ze beweerde bij hoog en laag dat het niks meer was dan een vriendschap. Ik bleef met mijn onzekerheid zitten aangezien er in de situatie niks veranderd was. Hierdoor werd ik stiller en wat meer teruggetrokken.
3 Weken geleden vertelde ze me dat ze gevoelens voor die jongen had en meer vrijheid wilde, ze wilde weer op zichzelf wonen. Dat was te veel voor mij, in zo'n situatie zou ik nooit gelukkig kunnen worden en daarom heb ik het uitgemaakt. Ik suggereerde dat ze nu wel iets met die andere jongen zou beginnen, maar zij beweerde dat ze nog lang niet toe was aan een nieuwe relatie. Een week nadat het uit was heeft ze op een donderdag met die jongen staan zoenen in het cafe waar we allebei werken en het weekend daarop is ze met hem een weekend weg geweest.
Het lijkt nu dat mijn relatie met haar een grote leugen was. Al haar beweringen dat het niets meer was dan een "vriendschap" zijn niet meer dan een leugen. Ik voel me stom dat ik zoveel van haar hou terwijl zij al haar nieuwe lover klaar heeft staan. Ze ontkent nog steeds dat ze nog niet toe is aan een nieuwe relatie, maar ik weet niet wat ik van haar moet geloven.
Ik ben in gaan zien dat openheid en eerlijkheid alles is. Dan kan je nooit struikelen over je eigen leugens en laat je bijna nooit anderen in onzekerheid. We hopen beiden dat het ooit weer eens goed zal komen, maar ik weet dat ik nooit meer dezelfde zal zijn en ik weet ook niet of ik haar ooit nog zal vertrouwen.