Hallo allemaal,
Je zal dit ook kennen recent (nu 2 weken) na de relatiebreuk zit ik op de achtbaan van emoties. Door er veel over te spreken kan ik een mooi beeld vormen van wat in me omgaat. Daarvoor nog niet een plaats geven.
Het is een constante wisselwerking van emoties dat ervoor zorgt dat je je even beter voelt en de ochtend erna weer een wrak bent,...

Ik heb even neergeschreven welke dingen in me omgaan en dus bepalen hoe ik me op bepaalde ogenblik voel.

1. Gevoel:
van wat we hadden en leuke dingen herinneringen, samenzijn,…
Nu net na de relatie ga je u deze nog rooskleurig inbeelden dan dat ze was waardoor het ineens een sprookje lijkt.
Ondanks alles en ondanks je beter weet, wordt je door dit gevoel overmand.

2.Fysieke aantrekking:
door feit dat ze 17 kg minder woog . Je weet ook dat je dan meer aangetrokken voelt fysiek (maar ik dacht dat ze dit voor haarzelf en mij gedaan had) schrap die mij dus maar.
Als ze dan al enkele maanden twijfelde voelt het alsof ze van de stabiele situatie heeft gebruik gemaakt om te vermageren om zo beter in de markt te liggen (that hurts) na 3,5 jaar dat ze dit niet voor mij doet maar voor… want ze was net de laatste maanden aan het vermageren.

3. Verstand:
Wat was ze toch een moeilijk karakter (ga jij dat aandoen, waarom rijd jij zo naar huis, nee je mag geen kauwgom eten dat ruikt, dat is mijn tandpasta,zo moet je afwassen, geen van mijn vrienden hun vriendinnen stond haar 100% aan, men haar niet te kort met de tondeuse anders lijk je wel op een zieke, baardje laten staan, die kleren aandoen,dat parfum,…)
Wat was ze toch een luiwammes (mag ik blijven liggen in bed, amper strijken, de was doen,kan jij mij naar werk voeren (10 minuten te voet nog niet),ze kon amper iets doen tegen haar zin (maar sommige dingen moeten nu eenmaal als je samenwoont).
Wat had ze toch wat problemen (financiën niet kunnen beheren, geld uitgeven voor ze het had, familiaal,emotioneel,…)
Wat was ze toch egoistisch (geen ongelijk kunnen toegeven, discuteren om gesprek te winnen zonder en intussen het onderwerp van discutie doet er niet meer toe)

We hadden al eens een gesprek gehad als we een jaar samen waren dat we aan het strijden waren. Waarom? We konden en zeker zij niet kon zich niet is bij iets neerleggen.
Ik kreeg altijd het gevoel dat ik een schild moest dragen en de strijd moest aangaan. Niet om te winnen maar gewoon om nog een beetje persoonlijkheid van mij in de relatie te hebben.
Ze kon niks relativeren of compromissen sluiten met haar was zeer moeilijk. Bijvoorbeeld in de cinema ik wou één film actie zij een andere en ik denk niet dat ik ooit 100% mijn film eens gekozen heb.

4. Jaloezie
En dat is een probleem van mij.
Ik weet welke periode ze tegemoet gaat en ben jaloers op haar.
Jaloers dat ze vorig weekend op een festival stond.
Jaloers dat zij wel nog met haar vrienden een week naar de kust in Frankrijk gaat begin juli en ik heb verlof en met men zoontje achterblijf. Zelf al gaan wij een week naar center-parcs dit zal haar verlof niet evenaren.
Jaloers op hoe zij omringt wordt door vrienden en neven en nichten (daar ze 5 jaar jonger is) en er is dus nog meer (uitgaans)leven tussen hen. Deze hebben overdag en s’avonds tijd voor elkaar.
Algemeen gezegd jaloers op het feit dat lijkt alsof zij al terug 100% leeft en klaar is voor nieuwe relatie of uitdaging terwijl mijn motor nog aan het sputteren is.

5. Angst
Om alleen te blijven om geen partner meer te vinden. Ik ben er 30 wel sportief enzovoort maar ik heb een zoon van 5 jaar en ben dus gebonden aan men regio. Dit beperkt men kansen om ooit nog iemand te vinden. Terwijl je als twintiger kon vissen uit de zee volet het of ik vandaag moet hengelen in een bokaal