Nu het enkele weken over is merk ik op dat ik steeds meer tegen de weekend aan hik. Ik hoop dat ik niet de enige ben die hier last van heeft. Doordeweeks kan ik gewoon werken en door de drukte kan ik mijn gedachten soms ergens anders op zetten. Helaas is dit in de weekenden anders. Vrijdagavond begint het al. Ik ben nooit echt een stapheld geweest, maar kan er niet omheen draaien dat hij dit wel was. Heel de weekenden ben ik dan ook bezig met bedenken waar hij uit zou hangen, terwijl ik thuis zit. De ochtenden alleen in bed wakker worden is verschrikkelijk en ik kan alleen maar huilen. Eenzaam ben ik echter niet, heb gelukkig wel veel vrienden en vriendinnen die langskomen. Er is volgens mij geen hoop meer dat het nog goed komt. Hij was zo ontzettend zeker van zijn zaak. Dus voor mijn gevoel is het gewoon afwachten tot mijn gevoel voor hem gaat afzwakken. Ik ben alleen zo bang dat dit niet gaat gebeuren. Hij was toch wel de eerste echte persoon waarbij ik het helemaal zag zitten. Ik zoek veel afleiding in sporten, vrienden en familie. Maar het lijkt vooralsnog niet uit te maken. Er zullen vast niet veel mensen zijn die dit zeggen, maar ik ben blij dat het weer maandag is...