Hallo allemaal,
Al een paar weken ben ik een aantal verhalen aan het lezen van mensen hier op de site. Omdat ik zelf ook met een aantal dingen worstel heb ik besloten ook mijn verhaal hier te doen.

Ongeveer 10 maanden geleden heb ik hem ontmoet. Vanaf het eerste moment was het meteen raak. Ik werd op slag verliefd en het liep als gesmeerd. De afspraakjes die we hadden, waren ontzettend intiem en de tijd leek te vliegen. Ook van zijn kant vlogen de vlinders alle kanten op in zijn buik.

Wel was het voor mij geen makkelijke iets om weer verliefd te worden op iemand. Ik had ervoor een hele nare relatie achter de rug en heb hier echt de tijd voor nodig gehad om dit te verwerken. Het ging ook erg goed met mij, ik wist waar ik naar toe wilde en ik genoot van alles in mijn leven. Voor mij was het ook zaak dat ik het rustig aan zou oppakken. Na 2 maanden van vele leuke afspraakjes kwam het ter sprake, hij wilde dolgraag een stap verder en een relatie. Nadat ik hem het een en ander over de relatie ervoor had toevertrouwd, besloot ik ervoor te gaan. Het voelde erg vertrouwd en hij wist me absoluut op mijn gemak te stellen. Hij bleek heel erg zorgzaam, zelfs in de kleinste dingetjes. Dit gaf mij weer ontzettend veel vertrouwen in mannen. Het deerde mij ook niet dat hij ontzettend goed in de “markt” lag en ook veel vrouwen in zijn omgeving kende die maar al te graag in mijn schoenen hadden gestaan.

Na een tijdje begon ik meer van hem te zien en kwamen er een aantal zaken bovendrijven die ik moeilijk kon plaatsen. Ik wist al dat hij een gescheiden man was, maar het bleek dat zijn relatie met zijn ex nog zodanig hecht was, dat het soms tussen ons in kwam te staan. Daarnaast bleek hij privé veel problemen te ervaren, waarvan ik beetje bij beetje op de hoogte werd gebracht. Langzaam maar zeker begon ik mij steeds meer over hem te ontfermen en mezelf aan de kant te schuiven. Zelf merkte ik dat ik werk gerelateerd en privé ook niet optimaal meer functioneerde. Mijn doelen begon ik langzaamaan voor mij uit te schuiven, naar momenten dat het beter uit zou komen.

Ondanks dat het al vrij snel bergafwaarts begon te gaan in de relatie door de dingen die boven water kwamen, bleven de momenten samen wel ontzettend intiem en voelde ik me wel helemaal thuis bij hem.

Een tweetal maanden geleden begon het echt mis te gaan. Hij raakte steeds meer in een put en dit was ook te merken aan zijn gedrag. Hij piekerde veel en sliep slecht, overdag functioneerde hij niet goed (al bleef hij wel goed voor mij zorgen) en was vaak in wisselende buien die snel omsloegen. Hij wilde dag in en uit bij mij zijn en overal waar ik ging, daar wilde hij ook zijn. Het onderwerp samenwonen kwam ook aan bod. Dit omdat er in de toekomst zou blijken dat dit (wellicht zonder andere mogelijkheid) zou moeten gaan gebeuren. Er was voor mij geen andere oplossing dan bij mij in te trekken. Toen ik uiteindelijk aan dit idee gewend was geraakt begonnen we een beetje te plannen. Ik begon er ook naar uit te kijken ook al zou blijken dat sommige doelen wat langer zouden gaan duren.

En toen was het moment daar, de kleine irritaties kwamen naar boven. Vooral omdat hij soms niet meer voorruit te branden was en de kleinste dingentjes constant bespreekbaar willen maken. (mijn motto is meer: Iedereen heeft ook minder leuke kanten, deze neem je er af en toe gewoon bij) De gesprekken begonnen mij emotioneel uit te putten en ik begon weerstand te bieden aan de vele gesprekken. Alles moest gepland worden en niks mocht aan het toeval overgelaten worden. Hij maakte zich druk over mannen in mijn omgeving, die werkelijk waar geen schijn van kans hadden en waar ik ook steevast geen contact mee maakte.

Ik bleef hevig verliefd op hem en ondanks alles zakte mij gevoel voor hem niet weg. Wel merkte ik dat ik steeds minder stevig in mijn schoenen begon te staan. En toen kwam het. Op een avond een paar weken terug voelde ik me erg onzeker en maakte dit kenbaar na wat gebeurtenissen. Ik dacht hiervoor begrip te krijgen en een arm om mij heen. Maar helaas niets was minder waar, hij werd boos. Een aantal minuten later kwam hij terug en gaf aan dat hij het niet meer zag zitten. Hij was er klaar mee en zag geen toekomst. Zo gezegd zo gedaan, een paar minuten later laadde hij zijn spullen in en was weg...

De dagen ervoor waren al wat rommelig, maar hij had juist bevestigd dat hij het allemaal zag zitten. Hij wilde overal mee naar toe en zocht veel lichamelijk contact. Mijn wereld stortte in een paar minuten in elkaar. Ik wist werkelijk waar niet waar ik het zoeken moest.
Hij had aangegeven dat hij geen contact wilde en erover wilde praten op het moment dat hij er klaar voor was. Het zou een paar weken duren, maar dan zou hij wel los van me zijn. Ik was werkelijkwaar ontzettend ziek van ellende. Dagen en nachten gingen huilend aan me voorbij. Niet kunnen eten en de constante buikpijn bleef aanhouden. Na een paar dagen belde ik hem op ( de grote valkuil) Hij bleek ontzettend afstandelijk, vind het heel erg, maar het is nu eenmaal zo. Hij wil zich richten op andere zaken en vooral goed voor zichzelf zorgen. Hoop dat het goed zou komen is er niet volgens hem. Ik ging er volgens hem verkeerd mee om en moest geen contact zoeken. Hij vroeg aan iedereen in mijn omgeving hoe het met me ging en dat ze maar goed voor me moeten zorgen. Maar naar mij toe is het stil.

Wel moesten we nog een aantal spullen uitwisselen. Uiteindelijk heb ik besloten dit aan bekende over te laten. Ik kon het niet aan en zou de situatie per direct aangrijpen om hem terug te praten. Daarbij hebben we helaas veel gezamenlijke kennissen en zie ik veel berichten voorbij komen dat hij ontzettend veel bezig is met vrienden en de vrouwen aan zijn nek hangen en ik weet het, hier zou ik me niet mee bezig moeten houden. Helaas blijkt dat hoe harder ik dit tegen mezelf zeg, dit juist meer gaat spelen. Wat het voor mij zo ontzettend moeilijk maakt. Mensen in mijn omgeving hebben het ook niet zien aankomen, wat het voor mij nog onbegrijpelijker maakt.

Het gemis blijft aanhouden, ik wil hem bellen en dan weer niet. Vaak wordt ik ‘s nachts met een paniek gevoel wakker. Ik voel me verloren en niets van wat ik heb opgebouwd, voordat hij om de hoek kwam kijken, lijkt nog te bestaan. Het is nu een aantal weken geleden, maar het lijkt nog steeds als de dag van gisteren. Praten met hem kan ik niet. Hij houdt voet bij stuk. Wat het voor mij zo ontzettend confronterend maakt. Ik zou verder moeten, maar zou niet weten hoe.

Langzaam maar zeker weten mijn vrienden en familie ook niet meer wat ze voor me kunnen doen. De avonden zijn lang en ik kijk zo’n beetje tegen elk moment van de dag op. Helaas woont hij ook dicht in de buurt wat in de loop van de tijd confrontaties met zich zal meebrengen, dus ik ben me soms letterlijk aan het verstoppen. Bang dat ik hem zie, want mijn hart slaat dan 10 keer over. Op dit moment kan ik voor me gevoel geen kant op, sta met mijn rug tegen een muur. In ieder geval bedankt dat ik hier mijn verhaal kwijt kan.