Lieve Asterix,

Bah, wat zit jij in een rot-situatie.
Het gevoel (in het begin) van onwerkelijkheid ken ik ook goed....niet willen geloven, niet kunnen bevatten, niet willen erkennen dat het uit is, dat het voorbij is.... Het gaat er niet in!
Het hoort erbij, want je hebt ff tijd nodig om dat te bevatten.
Het is heel goed dat je dat zegt tegen jezelf, loslaten, loslaten, loslaten. Ik heb dat wel 100 keer op een dag gezegd, elke keer als mijn gedachten weer aan de haal ging, als het gemis schrijnend werd, als ik de traantjes over mijn wangen voelde stromen....dan zei ik, het is VOORBIJ, VOORBIJ. Ik heb het ook tientallen keren op papier geschreven om het te willen geloven, willen aanvaarden!

Ik vind het heel knap van je dat je nog geen contact hebt opgenomen, ga zo door....op dit moment kan je niet verder kijken dan 1 of 2 dagen. Ik probeerde de eerste 2 weken door te komen, sleepte me dag in dag uit. Ik hoop dat je je gedachten ook wat kunt verzetten overdag.

Probeer toe te geven aan dat verdriet, schrijf haar een e-mail, die je niet naar haar toestuurt. Mij heeft het geholpen om mijn verdriet te uiten. De vragen die je haar wilt stellen, schrijf ze op papier, dan krijg je weliswaar geen antwoorden, maar je bent ze toch even kwijt, schreeuw op papier, richt het woord tot haar. Schrijf je gevoelens op. Je zult zien dat je gevoelens dan wat minder heftig gaan worden. En wat ik heb gelezen is die stomme hoop vooral vaarwel zeggen, wanneer je het echt accepteert dat het voorbij s (en dat doe je dus door iedere dag 100 keer tegen jezelf te zeggen, het is voorbij) dan kan je verder met de verwerking van je verdriet!!

Sterkte.