Mijn ex luistert niet als ik hem wijs op zich te gedragen waar de kinderen bij zijn, hoewel hij de ene keer rustiger is als de andere keer maar ook op deze momenten krijg ik het verwijt dat het mijn eigen schuld is , de verantwoordelijkheid voor zijn gedrag legt hij ( zoals altijd) bij mij neer in deze. Het is praten tegen een muur...
De uiteindelijke breuk is gekomen omdat ik het niet meer kon opbrengen met hem samen te zijn vanwege de communicatie, deze liep inderdaad erg slecht en ook dat was geen nieuw verhaal voor me. Om die reden heb ik mezelf streng toegesproken eindelijk eens het idee los te laten dat ik dat wel veranderd zou krijgen bij hem, al die jaren van proberen zoog mij leeg het was water naar de zee dragen.

Ik begrijp wat je zegt en oppert maar ik weet dat als ik hem mijn gevoelens vertel hij hoop krijgt en alles weer oplaait en dat wil ik juist niet omdat ik weet dat hij niet veranderd is. Dus enerzijds heb ik nog steeds gevoelens voor hem, anderzijds heb ik ook nog veel pijn van het verleden van hem , dus niet alleen maar liefdesgevoelens. Ik ben geneigd te denken dat dat hoort bij het verwerken omdat ik niet weer aan mijn verlangen tegemoet wil komen bij hem te willen zijn, daar ben ik te vaak mee op mijn gezicht gegaan. Ergens kan ik het dus nog niet accepteren dat hij is zoals hij is, nl een man waar moeilijk mee te communiceren valt, wat betreft gevoelens , intimiteit enzov. Daar is hij weinig tot niet in staat en ik vind dat te belangrijk voor mezelf. En ik heb werkelijk alles geprobeerd maar daardoor ontstaat wel een ongekijkwaardige relatie. Ik weet niet of ik het goed uitleg, maar het is met hem altijd zo geweest dat ik nooit verder kwam samen met hem in de relatie, qua intimiteit enzov en dat is toch belangrijk voor mij en voor iedereen denk ik ( voor hem niet trouwens want hij was wel tevreden).

Een relatie heeft verschillende fases die je samen doorloopt waarin je steeds iets dichter bij elkaar komt en dat is nooit gebeurd tussen hem en mij , het bleef steeds ergens hangen in een beginfase. Dieper werd het nooit praten over voorwerpen kan hij goed maar in een relatie horen ook andere dingen besproken/uitgesproken te worden naar elkaar, confontaties aangaan, zo leer je elkaar kennen , op een dieper nivo, ik hoop dat ik een duidelijk beeld schets van waar het probleem ligt. Ik had het gevoel mezelf tekort te doen en dat deed mij geen goed, ik raakte er gedeprimeerd van. Hoewel ik mij geinteresseerd toonde naar zijn gevoelens, zijn leven, zijn eigen ik, was dat andersom niet zo , van die kleine dingen die mijn vrienden van mij weten weet hij gewoonweg niet, de interesse lijkt er niet te zijn, niet alleen kleine dingen trouwens, ook grote dingen bijvoorbeeld over mijn familie.

Zoals ik al zei gaat hij confrontaties uit de weg in de communicatie ( dit toont hij overigens ook naar anderen) alles blijft oppervlakkig, verantwoording nemen en dragen heeft hij ook grote moeite mee die legt hij heel makkelijk bij anderen neer , naar zichzelf kijken in moeilijke kwesties ( niet alleen in kwesties tussen hem en mij) kan hij eigenlijk gewoonweg niet. Dit speelt als een rode draad door zijn leven, in zijn vriendschappen, werk, enzov.

Hij verwachtte ook altijd van mij overal oplossingen in te vinden en te zoeken , want hij 'wist het niet' . Ik heb hem zelfs naar een psycholoog gestuurd, maar natuurlijk was die meneer niet goed wijs en hij prima in orde.
Bedankt, ik heb weer even op een rijtje voor mezelf waarom ik niet meer met deze jongeman ooit weer wat kan gaan beginnen Dit werkt goed voor de oplaaiende romantische gevoelens