Ik heb het gevoel alsof ik stilsta. Wat is er toch met mij aan de hand??
Waarom blijf ik hangen? 1 februari (volgende week dus) is het 3 maanden geleden dat het tot een relatiebreuk kwam. Nog elke dag denk ik aan hem, mijn leven lijkt aan mij voorbij te gaan.
Ik mis hem zo erg en heb er ontzettend moeite mee om hem te laten gaan, om te accepteren dat het voorbij is. Dagelijks zeg ik tegen mezelf 'het is voorbij' maar ik geloof niet dat ik daar iets mee opschiet. Die hoop blijft voortbestaan, het onwerkelijke gevoel dat het uit is ervaar ik zo nu en dan.

Tranen in mijn ogen van verdriet, van pijn die ik voel, een brok in mijn keel die maar niet wil verdwijnen. Herinneringen komen zomaar uit het niets, wat roept dat veel heimwee op naar iets wat ik niet meer heb, naar iets wat ik niet meer kan vasthouden.

Afstand nemen heb ik gezegd, dinsdag heb ik 'm weer gemaild, mijn gevoel houdt me voor de gek, dagen lang op me in gepraat dat het toch niet erg is als ik iets van me zou latem horen. Het zou me niet meer raken, dat is wat ik me voornam. Nu nog steeds geen reactie van mij. Dit roept twijfel op, bezorgdheid en boosheid. Wat moet ik nu doen? Niets, hem vergeten, maar ging dat maar zo makkelijk. Ik wil hem vergeten, al te graag zelfs, maar vertel me dan hoe dit moet?

Ik ben het zat, dit stomme helse verdriet, ik word er moe van. Mijn lichaam kan niet meer, dagelijks heb ik hoofdpijn. Geen idee, of dit te maken heeft met LDVD.

Nog steeds heb ik de neiging om het uit te schreeuwen, neeeeee, neeee ik wil dit niet, ik wil je terug. Het is een stem die ik onderdruk, boosheid dat ik in toom hou, ik wil me niet overgeven aan gevoel van wanhoop? Dit vind ik het allerergste nog, ik kan daar niet mee omgaan, omdat ik dan mezelf kwijt raak. Ben ik terug bij af of wat? Waarom kan ik gewoon niet koeltjes omgaan met dit verlies? Natuurlijk doet het pijn als je vier jaar lang samen iets moois hebt gedeeld, maar ik vind het mooi geweest. Ik wil weer verder, maar weet niet hoe ik mijn leven kan richten zonder hem.

Het lijkt alsof de duisternis is gevallen, alsof hij mij in zijn greep heeft, helemaal verlamd sta ik daar met tranen in mijn ogen, hopend op een wonder? Stom!
Waarom houd ik me vast aan dromen die er niet meer zijn, aan een periode wat voorbij is?

Ik pijnig mezelf, weet niet hoe ik hieruit moet komen.
Het enige wat ik nu denk is....ik wil hem, ik wil hem of ik wil hem vergeten, ik moet hem vergeten. Ik wil hem gaat niet meer en ik moet hem vergeten lukt niet. Wat moet ik dan?