Een jaar geleden heb ik iemand ontmoet die zich niet thuis voelde in Nederland. De plannen voor emigratie waren al zo goed als rond. Na een paar geweldige maanden samen heeft ze besloten niet te emigreren en zouden we er samen voor gaan. De maanden daarna waren ook geweldig, misschien ook wel omdat we op een roze wolk zaten.

Ze is wel voor een paar maanden gaan reizen omdat dat nou eenmaal in haar bloed zit. Ondertussen heb ik haar een aantal weken opgezocht en hebben we samen rondgereisd. Deze weken hebben we naast mooie tijden ook soms hard aan onze relatie moeten werken, maar het heeft ons samen ook sterker gemaakt. Dat is ook letterlijk zo besproken.
Toch heeft ze vrijwel direct nadat we weer samen in Nederland waren besloten dat ze voor zichzelf moest kiezen en weer voor een half jaar weg gaat. Hoe moeilijk deze keuze ook was, hebben we samen besloten dat onze relatie op dit moment geen toekomst heeft. Het was niet makkelijk maar ik heb dit geaccepteerd.
Nu resteerde ons nog 6 weken 'samen' in Nederland. De 1e maand hebben we een aantal maal afgesproken en gezellig en ook serieus kunnen praten. De laatste weken heeft ze weleens via berichten laten weten dat ze me mist, ik ben hier verder niet diep op ingegaan omdat het zo al moeilijk genoeg was, en ik geen drama wou die zich via berichtjes plaats vond. Een keer dat we elkaar spraken heb ik het wel gezegd dat ik haar ook miste. Vanaf mijn kant heb ik meerdere malen laten weten (ruim een week voor vertrek) dat ik nog een laatste keer wou afspreken, dat we fatsoenlijk doei konden zeggen. Dit wou zij ook zei ze, ondanks dat ze druk was zou ze laten weten wanneer ze kon.
Daarna heb ik niks meer vernomen, tot een paar uur voor vertrek kreeg ik een berichtje kreeg dat het haar speet dat ze het te druk had om me nog te zien. Ik heb gezegd dat ik het ongelooflijk rot vond dat ik haar niet meer had gezien en we niet fatsoenlijk doei konden zeggen. Haar reactie was dat het aan mij lag, ik had (nog) meer contact moeten zoeken, ze 'had een balletje opgegooid' dat ze me miste en ik ging daar niet op in. Weet nu niet of ik boos ben of wil huilen omdat ik haar niet meer heb kunnen zien. Naar mijn mening was het aan haar om te laten weten wanneer ze kon, of tenminste had kunnen bellen dat ze geen tijd had (niet dat ik dat geloof) en om doei te zeggen.
Dus nu schuift ze de schuld bij mij in de schoenen. Ik vind dit echt heel achterbaks van haar, of ligt dat nou aan mij?
Ja ja ja heel kinderachtig dat we beide niet gebeld hebben uiteindelijk, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.

Gr Clueless