Liefste jij,

van in het begin hadden we hetzelfde gevoel, dezelfde gedachte "dit is het lot". We kenden elkaar niet, maar zo voelde het toch. Jij maakte mij compleet - terwijl ik niet wist dat ik iets miste. Wat ik dacht, bracht jij onder woorden. We hadden plezier. We hadden ruzie. Die eerste 4 maand waren gewoon prachtig.
Toen kwam echter het moment dat ik terug moest naar mijn land. Toen werd het moeilijk, want hoe moest het nu verder? Zat hier wel toekomst is? Konden we dit wel volbrengen? We besloten om ervoor te gaan, we zagen elkaar te graag om het niet te proberen. We hebben het bijna een jaar volgehouden. We hebben elkaar niet veel gezien, 3x een aantal dagen. Natuurlijk bestaat er skype, natuurlijk zagen we elkaar zo, maar dat is niet 'zien'. Praten via webcam is niet 'praten'.

We verloren elkaar, binnen onze problemen, binnen onze werelden. Jij had jouw problemen en ik kon je hierin niet steunen. We waren beiden geërgerd omdat we niet samen waren en toch samen waren. Je hebt diep gezeten en ik kon je niet helpen. Je had hulp nodig en die kon ik je niet geven. Je had mij nodig en ik kon er niet zijn.
Gesprekken werden niet echt meer gevoerd, meer problemen konden we niet hebben. Onze relatie was al een tijdje 'op sterven na dood', maar geen van beide wou dit toegeven. Het spookte veel door ons hoofd 'dit lukt niet meer, hier moet het stoppen', tot de woorden er uiteindelijk effectief uitkwamen. Het was geen echte schok, maar het deed toch pijn.
Ik wist ook niet meer wat ik voelde, ik was ook verward. Ik was ongelukkig en wou zo niet meer verder gaan. Onze relatie moest veranderen... maar onder woorden brengen... ho maar!
Misschien moest onze relatie eindigen om te kunnen veranderen?

Maar het is zo moeilijk als ik niet weet wat jij denkt. Als ik niet weet wat jij wil. Stop met aan mij te denken, stop met aan anderen te denken en laat mij voor één keer weten wat JIJ wil, wenst, voelt, ... Jij bent voor mij belangrijk, al de rest niet.
Wil jij wel nog opnieuw een relatie beginnen met mij? Daarom niet onmiddellijk, maar wanneer jij opnieuw lief kan hebben. Wil jij terug samen zijn met mij? Ben je bereidt om te vechten voor wat we hadden? Ik wil niet terugkeren naar die laatste maanden... Wat we in het begin hadden, dat krijgen we ook nooit meer terug, maar ik ben zeker dat we hier sterker, beter en rustiger uit kunnen komen.
Heb mij terug lief, mijn lief.
Wees terug de mijne.
Ik geef je al de tijd die je nodig hebt, ik wacht mijn hele leven op jou...
Tenminste, als ik weet dat er iets te wachten valt.

Jij bent mijn hart.
Ik was jouw leven.

Wat ik ook voel voor jou, nooit zal ik je haten. Nooit zal ik het je kwalijk nemen. Je doet enkel wat je denkt dat goed is. Ik dank je voor de mooie tijd die we samen hadden. Je hebt mij veel geleerd. Je hebt mij geleerd wat liefde is, hoe het voelt om iemand zo te beminnen dat je jezelf wil opgeven. Je hebt me geleerd hoe het voelt bemind te worden. Bedankt voor de mooie seconden, minuten, uren.

Ik mis je. Ik denk aan je.