Een gekke gewaarwoording voor iemand die eigenlijk heel sterk in haar schoenen staat,maar plots klapt je leven als een kaartendoos in elkaar.Met je verstand weet je ik heb de kids en kleinkids nog en verder boer ik het goed,maar je hart wil niet meer.Na vele mislukkigen op liefdesgebied dacht je eindelijk de ware gevonden te hebben, maar wat is waar.Ik besloot hem zoveel mogelijk vrij te laten, bang dat hij me zou verlaten omdat hij zicht verstikt zou voelen.
Maar het mocht niet baten,steeds vager en steeds minder werd alles, alsmaar had hij ruimte nodig om na te denken,totdat er niets meer over was.Hij bleef mijn vriend en ik besloot met mijn leven door te gaan en ontmoette iemand anders,lange tijd zweefde ik tussen 2 mannen in,de ene was niets meer en de andere was nog niets.Ik bleef hopen op wat liefde en warmte,bleef de beloftes van beide heren geloven en dacht ach één moet er overblijven. Maar niet dus,ik trof 2 mannen met bindingsangst,beide gek op mij en niet in staat een relatie aan te gaan die bij mijn gevoel paste.En nu ben ik dus weer eenzaam,niet alleen,dat kan ik niet zeggen,heb vele mensen om mij heen, maar die knuffel, die arm om me heen, die 4 kleine woordjes ik hou van jou. Die mis ik.