tja, het klinkt inderdaad of jij nog helemaal niet toe bent aan settelen, dat je midden in een fase zit waarin je vanalles wil ondernemen. Het is niet 'egoistisch' om zo te denken en daar naar ook te willen handelen. Misschien komt het doordat je niet vaak uit bent geweest en dat je het nu allemaal wil inhalen. Maar het klinkt een beetje alsof jij dacht dat het gras groener was aan de overkant, om het zo maar te zeggen. Je zoekt naar jezelf, je wil eigenlijk het vrije leven, uitgaan, reizen, flirten, vanalles ondernemen en je nog niet settelen. Dat kan, dat je dat wilt. Maar denk na of het ook echt is wat je wilt, en of je niet een compromis kunt sluiten tussen vastigheid en vrijheid. Want zoals je nu zelf merkt, nu je kwijt bent wat je had, is het ook weer een heel erg gemis. Om niet te vergeten dat jij je vriend wel erg pijn zal hebben gedaan door vreemd te gaan. Dat kan je nu niet meer terugdraaien. Ik heb zelf ook in dezelfde fase gezeten. Een hele moeilijke fase. Maar hoe lang die duurt, dat heb je zelf in de hand. Geef jezelf de tijd om echt rustig te bedenken wat je zelf wilt. En dat doe je niet door elke dag de hort op te zijn, het klinkt namelijk alsof jij zo zoekende bent en zo niks wil missen van het spetterende leven ´daarbuiten´, dat je de weg naar je eigen innerlijk een beetje kwijt bent. En in de wereld daarbuiten, zijn ook heel veel verleidelijke dingen die je uiteindelijk niet geven wat je dacht te vinden. Geeft het flirten en uitgaan, en zoenen met vreemde jongens, echt wat je erin zoekt? Of ben je toch iemand die meer hecht aan iets wat dieper gaat? En dat reizen, vind je daar wat je hier al niet hebt? Je zeg dat je het maximale uit je jongere jaren wil halen, maar wat betekent dat eigenlijk? Je hebt al aardig wat meegemaakt in korte tijd hoor! Twee liefdes die uitgingen, een abortus... dat is niet niks! Gun jezelf de rust om de keuzes te maken die je echt wil maken. Doe eens een tijdje niets, ga zolang je nog niet weet wat je wilt, ook even geen nieuwe relaties aan, sta eens gewoon even stil en investeer je tijd hier in dingen die echt belangrijk voor je zijn. Je noemt vriendschap als een van die dingen, investeer daar dan in. Je bent 22 je hebt nog alle tijd van de wereld, neem de tijd om naar je zelf te luisteren. Ik herken heel veel van wat jij zegt in een goede vriendin van mij, die raast als een razende en zit elke dag met zichzelf in de knoop is elke dag bezig met vanalles maar wie ze nu werkelijk is daar is ze nog lang niet achter. Tijdje geleden trof ik haar zo ongeveer uitgeput om 4 uur s middags op een terrasje ze was zo moe omdat ze alleen maar vanalles deed maar van het moment dat wij samen hadden, kon ze niet eens meer genieten omdat ze zo moe was en in de knoop met haarzelf. Terwijl ik er op 28 jarige (zo stokoude ) leeftijd steeds meer begin achter te komen dat het maximale uit je leven halen veel meer zit in het beleven van kleine momentjes van geluk, helemaal niet in het steeds maar zoeken naar wat je nu weer wil gaan doen om maar het maximale uit je leven te kunnen halen.

He, ben nog maar net op deze site,maar ik las je blogje en er zijn behoorlijke raakvlakken met mijn eigen situatie. Alleen zit ik daarbij aan de andere kant. Ik heb mijn geliefde gevonden toen zij 17 was en ik, nou ja, een heel stuk ouder. Toch hebben wij qua gevoel en omgang met elkaar een gelijkwaardige liefde en relatie gehad. Samenwonen was noch voor mij, noch voor haar iets dat op het prioriteitenlijstje stond. Maar ik voelde al direkt dat zij het was/is voor mij. Wij hebben een klik die zo diep is, dat ik het alleen maar kan verklaren als een zielsliefde. Hoe cliché,maar goed. Nu is zij ook in Amsterdam gaan studeren (zal wel aan de stad liggen) en precies hetzelfde als jij wilde ze vrij zijn om het leven en zichzelf te ontdekken. Om te ontwikkelen. En er is niets natuurlijkers dan dat. Het laatste dat ik zou willen is haar daarbij in de weg staan, want inderdaad, ik heb die fases al achter de rug. Alleen, ík heb daar ook niet om gevraagd. Niet om bijna 2x zo oud te zijn (zo voel en zie ik er goddank niet uit;-) en niet om haar al te ontmoeten, terwijl ze nog zoveel moet. Maar je hebt het niet voor het uitkiezen van wie je houdt en wanneer. Of je nu gelooft in lotsbestemming of niet, het is zoals het is. En het is jóuw keuze hoe je met dingen omgaat. Ik vroeg aan mijn 'ex' of ze het niet intriets vond om zo'n perfecte liefde, want dat is het nog steeds, te laten liggen. Maar het knaagde te hard in haar kop en ze wilde geen spijt krijgen later, dat ze dingen had laten liggen. Nu laat ze ons ook liggen, maar daar kijkt ze dan gezellig overheen. Nogmaals, op jouw leeftijd (en dat is níet neerbuigend bedoeld) ga je voor ontdekken en jezelf en vind je alle wielen op je eigen manier nog eens uit. Het kán ook anders. Mijn oudste vriend is nu nog steeds getrouwd met zijn eerste vriendin, dus dat kan ook. Ik herken je onrust in mijn geliefde en in vriendinnen die ik heb, die ik kende toen zíj jonger waren. Het gaat voorbij. Meestal pas na je 26ste of zo. Tenzij je een keuze maakt. Ik geloof niet zo in zwart-wit. Niet als het gaat om een liefde in de praktijk werkbaar te maken. Ik ben ervan overtuigd dat je je ook in een relatie vrij kunt voelen. Maar als het je erom gaat dat je wilt ervaren hoe het is om het alleen te doen, alleen je weg te stippelen, tja, dan moet je leven met de gevolgen van jouw keuzes. Hoe hard dat ook klinkt. Mijn geliefde heeft dat ook gedaan en vanwege die zielsklik, voelt elke dag aan als een hel en het gemis van mijn beste vriend en zielsliefde is met geen pen te beschrijven. Ik voel me niet in staat om me nog dezelfde te voelen als voor ik haar kende. Wat je ook doet, doe niets uit medeleven voor een ander. Of voor jezelf. Jouw keuzes zijn altijd de juiste, want je hebt ze zelf gemaakt. Evenals je vergissingen. En liefde is ook een keuze. Of je je ervoor openstelt, óf ervoor afsluit. En bedenk je dat het einde soms een begin is. Misschien zelfs terug naar degene van wie je houdt. Als je er klaar voor bent. En aarzel dan niet om je hart te volgen, zelfs als blijkt dat er in zijn leven geen plek meer voor je is. Misschien wél, namelijk. Forceer geen contact houden om elkaar maar niet te verliezen, dat resulteert in onnodig veel pijn voor alle partijen.
Nou, ik denk niet dat dit je ook maar enigszins geholpen heeft. misschien heb ik meer tegen mezelf zitten te schrijven. Het blijft gewoon een drama soms. Take care!!