Na een relatie van 2 jaar, waar enorm veel in gebeurt is, is er een einde aan gekomen.
Het is nog maar even, maar het voelt alsof ik al jaren met deze pijn zit.
Het maakt mij zo kapot vanbinnen, alsof niks meer zin heeft.
Alsof mijn hart uit mijn lichaam is gerukt.
Het is zo'n onverwerkbare pijn. Zeker na alles wat er gebeurt is.
Ik wou dat het anders was verlopen.
Ik wou dat ik nu in zijn armen bij hem lag. Dat hij in mijn oor fluisterde dat hij echt van mij houdt.
Nu doet hij alsof hij er niks om geeft. Hoor niks meer van hem.
Dat maakt alles nog erger, mijn hart wilt het begeven, mijn verstand niet.
Elke dag ween ik met de vraag waarom het zo is moeten gaan.
Waarom hij me zoveel pijn heeft gedaan en mij zo hard heeft gekwetst.
Ik wou dat ik liefde nooit had leren kennen.
Het is mooi als alles perfect gaat, maar het doet pijn als hel wanneer het misloopt.
Liefde is het mooiste wat er is ja. Was het nu ook maar zo.
Het voelt alsof ik in een depressie zit. Nergens meer zin in, bijna niks eten. Elke dag hopen om iets van hem te horen.
Ik ween de hele nacht door, soms wel 4 uur lang.
Ik wou dat ik er al over was en dat alles voorbij was...