Kwaadheid die gepaard gaat met huilbuien. Huilen terwijl je slaapt niet één keer maar meerdere keren. Om maar te zwijgen over de nachtmerries. Ik heb zoveel verdriet en "oh" zoveel pijn. Hoe kan jij het op deze manier uitmaken. Vanuit je stage en via mail/telefoon. Je durft de confrontatie met mij niet aan, je bent bang dat ik je weer kan overhalen. Je bent bang om te zien en te horen "hoeveel ik van je hou". Lekker makkelijk om je te verstoppen achter een mail. Uitmaken terwijl je daar bent, een nieuwe omgeving, nieuwe mensen, prachtige eiland. En ik? ik kan niet ontsnappen, maar jij wel. Ik ben er altijd voor je geweest heb je altijd gesteund. Ik heb het je moeilijk gemaakt dat weet ik en ik gaf het iedere keer aan. Ik verborg het niet, ik gaf mijn gebreken aan. Ik legde het jou zo vaak uit en vroeg om je steun en je geduld. Ik heb het altijd moeilijk gehad en jij was mijn enige licht punt. Ik verheugde me om bij je te zijn om naast je te liggen en met je te lachen. Voor mij was dat meer dan genoeg.
Hoe kan je mij dit aan doen? De liefde van je leven. Keer op keer kwam je terug, je vroeg me om je te vergeven, ik vergaf je iedere keer en nam je weer in mijn armen. En nu vraag ik je om mij te vergeven en vergiffenis krijg ik niet.
Je bent over 15dagen terug, ik probeer daar niet aan te denken maar het is zo moeilijk. Wat moet ik doen in Gods naam? Ik wil je dan bellen maar mijn gevoel zegt dat ik dat niet moet doen. Maar waarom, is het de afwijzing waar ik bang voor ben? Ik wil je dan zo graag zien en even spreken maar ik durf het echt niet. Ik ben bang van jou, bang van je woorden. Bang dat ik een andere mens voor me zal zien. Bang dat je verandert bent in een ijsblok. Hoe moet ik het doen, hoe moet ik het aanpakken. Ik ben bang dat wanneer ik het voorstel om iets te gaan drinken dat je weigert en dat je zegt beter van niet. Mijn gevoel zegt dat ik het maar moet afwachten totdat het "MISSCHIEN"van jou komt. Maar als je je constant zo verbergt achter je mails vanwege de confrontatie, ben ik bang dat het nooit van jou zal komen.
Als ik je zie, zal ik in tranen barsten en dat weet ik zeker. Ik moet het in me houden en de tranen niet laten vloeien. Ik moet mijzelf dat beloven.
Ik ben echt verdrietig, ik ben zo bang om weer een relatie aan te gaan. Wil niet en heb geen zin om weer iets op te bouwen. Aandacht van vrouwen krijg ik genoeg. Heb soms het gevoel om maar daar op in te gaan en het op deze manier te verwerken. Van de ene vrouw naar de andere, ontsnappen aan de werkelijkheid. Mijn verdriet, en alles wat ik voor je voelde diep in mijn hart begraven en in een ijsblok veranderen. Maar, ik ken mijzelf zo ben ik niet. Kon ik maar zo zijn, maar de hoop en mijn grote liefde voor jou houdt mij tegen. Ik haat jou echt en haat wat je mij aandoet. Het is geen haat wat ik voel, maar het lucht op om te zeggen dat "ik je haat". Diep van binnen weet ik dat ik van je houd.