Ik geloof heel erg dat het verleden mede bepalend is voor keuzes die je later maakt . Je hebt door je blog mij zo geholpen omdat er zoveel herkenbare dingen voor mij inzitten en ik ook met vragen rondliep maar had geen echt antwoord op waar het vandaan kwam...Nu snap ik dingen veel beter van mezelf door wat jij hebt geschreven ..
En zo gek is dat ik wel een vermoeden had, maar ook zoiets van ach dat bedenk jezelf maar en nu zie ik jou verhaal en weet ik nu dat ik toch goed zat .En net als jij moet ik nu ook gaan puzzelen wat ik ermee kan gaan doen. Jij bent al een heel stuk verder maar hebt voor mij een stukje van de puzzle al gelegd.

Dank je wel

Liefs

Wat je zegt over veilig vs. onveilige situaties is herkenbaar voor mij en zeker in combinatie met de bijkomende hechtingsproblematiek.
Wat ik zelf besef, is dat ik juist door mijn hechtings-issue wel heel goed weet welke factoren ervoor zorgen dat ik wel of niet hecht. Daarom denk ik dat jouw eerder omschreven relatie waarbij je je veilig voelde juist een referentie kan zijn voor hoe je het voor de toekomst graag zou willen.

Je zegt beter te ‘passen’ in een onveilige situatie waarbij een zekere onbereikbaarheid komt kijken, maar is dat zo? Of is het veel eenvoudiger verklaring waarbij jezelf aangeeft dat er van jouw kant geen sprake was van (fysieke) chemie? Dit lijkt mij aannemelijker dan dat je een behoefte hebt aan onveiligheid/onbereikbaarheid. Ik denk namelijk dat er juist bij hechtingsstoornissen ontzettend behoefte ontstaat aan zekerheid. Waarbij het wel belangrijk is dat ieder een eigen individu blijft. Datgene wat jij omschrijft als ‘onbereikbaarheid’ is dat niet in wezen een behoefte af en toe je eigen ruimte te creëren binnen een relatie? Het inzien dat je naast de relatie ook een eigen persoonlijkheid blijft? De onbereikbaarheid staat dan geenszins in verband met onveiligheid, maar eerder met het stellen van persoonlijke grenzen…

Dat neemt niet weg, dat ik het kan begrijpen wat je bedoeld. Het feit dat een relatie ogenschijnlijk alles omvat, maar waar de basis elementen niet geheel aansluiten geeft toch stof tot nadenken.
Jij neemt jezelf bijna kwalijk dat er geen chemie was, maar zoiets heb je nou eenmaal niet in de hand. En ik ben van mening dat juist zoiets wel een basis element is, want dat onderscheid een partnerrelatie van familie- of vriendschapsrelaties.

Ikzelf heb een soortgelijke situatie meegemaakt, waarbij diegene echt overtuigd was/is van mij…dat ik zijn ‘ware’ ben. Het was altijd ontzettend gezellig en echt gewoon fijn… heerlijk om tijd met hem door te brengen. Hij liet mij in mijn waarde en ik voelde me goed in zijn bijzijn.
Toch heb ik ervoor gekozen hem los te laten, al na een aantal maanden, simpelweg omdat ik geen toekomst zag aangezien we vooral rationeel op een ander niveau functioneerden. En tja, dat komt eigenlijk op hetzelfde neer..ook dan ontstaat een ontzettend dilemma: laat je iemand gaan omdat alleen dat stukje ontbreekt? Ik ben echt bij mezelf te raden gegaan… ben ik te veeleisend? Ben ik te idealistisch? Is mijn beeld wel reëel?
En ik kwam tot de schokkende ontdekking dat dat heel goed zou kunnen! In het verleden nam ik mezelf dat kwalijk, zette ik mezelf oneindig opzij, begreep ik niet waarom ik niet gewoon mijn leven leidde zoals ieder ander dat ogenschijnlijk zo gemakkelijk doet. Maar ik Kan het gewoon niet. Wat iedereen ook zegt, wat voor ‘kader’ ook wordt gecreëerd door cultuur, religie, etnische afkomst of andere externe factoren of labeltjes… ik kan alleen volgens mijn eigen regels leven (niet te verwarren met egoïsme, want ‘mijn kader’ is juist enorm gericht op (zelf)ontplooiing en intense uiting van liefde). En ja dat is complex, dat is veeleisend, dat is hard werken, maar dat vind ik niet erg om daar hard voor te werken want ik weet dat ik voor ogen heb en dat geeft kracht, doorzettingsvermogen en inzicht….want ik heb me berust in het feit dat liefde nu eenmaal complex en multidimensionaal is!

Hihi sorry voor mijn uitwijk…even back to you..

Ik vind het mooi hoe je situaties benaderd en hoe je kijkt naar je eigen aandeel daarin. Wat het met je doet en wat het betekend zodat je dit kan vertalen naar weer een stap in de goede richting op je levenspad.

Het is knap dat je precies de vinger bij jezelf op de zere plek weet te plaatsen en weet te analyseren waardoor dingen zijn ontstaan en waarom dit effect had op jouw keuzes. De zoektocht welke nu voor je ligt aan zelfacceptatie is mooi proces. De volgende stap is in mijn opinie dat een ander jou in heel jouw wezen accepteert...

Je kan trots zijn op jezelf en ik wens je veel sterkte en wijsheid!
Liefs

Wow, fantastisch blog is dit aan het worden. Het blog zelf, en de reacties die er gegeven worden zijn voor mij echt de zinvolle krenten in de pap hier op het forum. Het lijk een beetje een slow-starter te zijn dit blog, maar lijkt er door de reacties die er nu over en weer gegeven worden wat beweging te komen.

Ik wilde al eerder reageren op je blog omdat ik er verschillende thema's in lees die voor mij wel interessant zijn om over uit te wisselen.

De eerste is hechtingsproblematiek. Het effect van je opvoeding als kind en de invloed die het op je heeft als volwassene in een relatie. Aangeleerde gewoontes/cultuur, onbeantwoorde (ja, daar is hij weer) behoeftes waar als kind niet aan is voldaan , en die je als volwassene op je partner en relatie projecteert. Helaas zijn "wij" ons zelf vaak niet bewust waar daarin in de kindertijd niet aan is tegemoet gekomen. Pas later als je daadwerkelijk tegen 'problemen' aanloopt met jezelf en relaties wordt dat zichtbaar. Mits je daar zelf naar opzoek gaat en niet alles buiten jezelf (ex) legt. Waar twee kijven hebben altijd twee schuld. Alhoewel ik hierin liever niet over schuld praat. Of we het willen of niet, dat innerlijke (kleine) kind blijft altijd in ons aanwezig. Tegenwoordig wordt er via verschillende methodes steeds meer naar die kinds-fase teruggegaan om die gevoelens op gedaan als kind te "herbeleven" en te "helen". Met EMDR heb ik zelf goede (nou) ervaringen mee. Hoeft natuurlijk voor een ander niet zo te zijn.

Die veiligheid in een relatie kan soms best wel een lastige zijn.Wanneer is er sprake van een gelijkwaardig gevoel van "veiligheid" ? Dat de een zich totaal veilig voelt binnen een relatie betekent nog niet dat de ander een totaal gevoel van veiligheid ervaart. Maar er toch voor kiest om in dat "onveilige" te blijven zitten uit angst voor "loslaten". Ik ervaar het als een ingewikkeld gegeven als de roze "wolken" beginnen weg te trekken. Of soms zelf eerder al.

Zelf heb ik een relatie gehad waarin ik mij in de eerste instantie totaal veilig voelde. Ik besprak letterlijk alles met mijn toenmalige vriendin over mijzelf. Ieder stukje over mijzelf durfde en gaf ik aan haar bloot. Deels vanwege de veiligheid die ik toen nog voelde, maar ook om haar te laten voelen en zien dat ik "toekomst" in ons zag. Echter was alles wat ik haar binnen mijn vermogen bood, en wat voor een ander misschien meer dan genoeg had kunnen zijn, voor haar niet genoeg. Mijn grens lag er om mijn kind, en haar kinderen, in dat vroege stadium waarin onze relatie zich bevond te betrekken. Als ouder wil ik mijn kind (is natuurlijk leeftijdsafhankelijk) niet in een pril stadium al gaan betrekken in een nieuwe relatie. Zeker niet als het op dat moment nog steeds in de acceptatie van de scheiding zit, puberteit ,co-ouderschap, etc,etc. "Laten we elkaar eerst maar eens gaan ontdekken voor wij de kindjes hierin meeslepen."

Ik weiger mijn kind vanuit de behoefte voor een relatie in een loyaliteitsconflict te duwen of het gevoel te geven niet op nummer een bij mij te staan. Het gevolg hiervan was dat zij zich onveilig ging voelen, en de invulling eraan gaf dat ik niet zeker was over "ons". Ik kon mijn motivaties en eigen kindervaringen blijven herhalen, het zaadje was al tussen haar oren geplant. Met het gevolg dat zij wurgslang gedrag ging vertonen waarvan ik mij razend onveilig ging voelen. Er ontstond een wrijving die geen glans opleverde, maar er voor zorgde dat er langzaam gif binnensloop. Voor mij de aanleiding om de relatie verbreken. Hoe pijnlijk dan ook. En daarbij wil niet vanuit mijn eigen behoeftes mijn kind met "issues" opzadelen waar hij later in een relatie mogelijk zelf last van zou kunnen krijgen. Het welzijn van mijn kind gaat voor alles.

Ik vind het soms pijnlijk, vanuit eigen ervaring, ex-en en blablabla, om te zien/horen/lezen hoe kinderen soms over het hoofd worden gezien tijdens relatieperikelen. Over het hoofd van de kinderen worden ruzies uitgevochten tijdens een scheiding, ervaren en voelen hoe ouders langs elkaar leven als men toch besluit bij elkaar te blijven "t.b.v", heen en weer worden geslingerd in een co-ouderschap. En dan ga ik het nog niet eens hebben over de perikelen die spelen als er zich voor korte of langere tijd een nieuwe stiefmoeder/vader zich aandient die ook kinderen hebben. Volgens mij genoeg situaties die een bron voor hechtingsproblematiek kunnen zijn.

Volgens mij is het cirkeltje rond.

Goed bezig met jezelf Binas !!
Mooie reacties van Hortensia en Imagine.

*Pfffiiieeeuuuwww, dat was even werken. Die verdomde spelling en zins-opbouw fouten. *

Na het lezen zonet van het blog van Bob kwam bij mij het gevoel van " de andere kant zijn" de ex...diegene die vlucht.

Waar ik zoal aan zit te denken en ook alles hier weer heb doorgelezen, wat jij ook zegt Binas , tijdens de relatie het al " weten". Je doet nog zo je best omdat je de ander geen pijn wilt doen, alles in de strijd gooit om de relatie in stand te houden want het ligt immers niet aan hem, het zit in jezelf en daar moet verandering in komen en wilt zo hard er aan werken dat dat ook gebeurt . Ik zie mezelf nog huilend buiten op het tuinbankje zitten, wetende dat alles veranderd was omdat ik in mijn hoofd al weg was en dat niet wilde...

Iemand zoveel pijn te moeten doen die zoveel van je houdt is het ergste wat er is , je wilt niet voor jezelf kiezen in eerste instantie, je wilt vechten voor het ons, wat je hebt opgebouwd samen . Hopen dat het een naar moment is en vanzelf wel overgaat als je maar hard genoeg je best doet.
Het feit is dat er steeds meer afstand kwam vanuit mijn diepste bewustzijn...alsof mijn geest zich aan het losmaken was van alles en me voorbereide op het eind...terwijl ik dat niet wilde.
De verwarring, het verdriet en alles wat in je hele wezen zich ertegen verzette en dan ook nog de vraag : waarom in godsnaam gebeurt me dit ...ik heb hier niet omgevraagd en het gevoel terug draaien gaat gewoon niet........

Toch na de breuk en alle twijfels en verdriet de wanhoop en de heimwee het ineens me duidelijk werd de relatie nooit helemaal gelijkwaardig was in het geven en nemen.
Het hebben van een relatie maar daarin heel eenzaam te zijn , spanningen in jezelf en het gevecht wat uitgevochten wordt tot in het diepst van je ziel.

Het terug gaan in de tijd , waarom ik voor hem was gevallen terwijl ik eigenlijk toen al wist diep van binnen ,maar het allarmbelletje had genegeerd omdat ik hem gewoon zo lief vond en niet beter wist .
Het besef dat er nooit tegengas kwam , wat ik zo nodig had en alles wat naar was een beetje onder het tapijt werd geveegd voor de lieve vrede ,hij wilde de confrontatie niet aan...een opstapeling van ergenissen.
Geen chemie voelde , me eigenlijk lichamelijk niet tot hem aangetrokken voelde.
De gigantische schuldgevoelens erna, wat ik een ander aandoe door weg te gaan en alles te vergooien wat er was. De intense pijn daarvan, een enorm verlies van alles wat ik liefhad en heb achtergelaten.
Het zoeken erna naar je zelf, wie ben ik ...want behalve je relatie ook jezelf kwijtgeraakt ergens in die tijd...
Complete frustratie van het geen grip meer hebben , teveel vragen en te weinig antwoorden omdat het verdriet en de onzekerheid overheerst ,dat het onmogelijk maakt om voor jezelf alles duidelijk op een rijtje te krijgen, je denken lijkt te zijn geblokkeerd wat nog meer frustratie opwekt omdat je duidelijkheid en antwoorden wilt.

Nu het weten van...wat je miste in de vorige relatie niet weer terug wilt zien in de nieuwe , de partner totaal anders moet zijn dan de vorige was ,totaal ander type man , ook zodat je zelf weer kunt groeien.Het bewust zijn van al het mooie wat je vorige relatie je hebt gebracht want ondanks dat het niet goed is afgelopen het heeft ook je gevormd tot degene die je geworden bent in positieve zin, uit alles neem je ook de goede dingen mee die waardevol zijn voor de rest van je leven.

Ineens toen ik het blog van Bob las kwam bij mij de vraag omhoog Binas zijn wij dan vluchters ....?ben ik een vluchter...
Als dat zo is dan heb ik ook nu nog heel wat aan me zelf te verbeteren voordat ik weer iemand pijn doe....it freaks me out...

Liefs

Wat een mooie reactie!!
Eerst je vraag, zijn wij vluchters.. Over jou kan ik niet oordelen maar ja ik wel. Ben een vluchter, maar dat is alleen in een begin stadium van een nieuwe liefde. De angst van dat iemand toch bedenkt: nee zij is het niet voor mij.
Ik heb een begin stadium van liefde nooit echt leuk gevonden. Ik wil dan duidelijkheid, zekerheid?! In hoeverre is dat realistisch? En überhaupt ooit een realistisch doel? Totaal niet..
Bij mij komt er vaak pas echt rust na een jaar ofzo, het idee hebben van ok, hij kent nu alle positieve en negatieve kanten van mij. En JA hij is er nog steeds jeeeej... Het begin van ontdekken, kennismaken, pffff.. Best een zware maar ook leuke opgave En daarnaast, als ik eenmaal "zeker" ben en volgens mij heb jij dat ook wat ik zo lees, dan ben ik allesbehalve een vluchter! Dan vecht ik als een leeuw voor wat ik heb, net als bij mijn ex

En weet je hortensia! Als je het vluchten zelf gaat zien, ga je patronen ontdekken en kan je onderzoeken. Als je dan weer iemand tegen komt ben je bewust van dat je kan vluchten omdat iemand te dichtbij komt. Kan je bespreekbaar maken dat je zo in elkaar zit. Dan hoef je niet meer te zeggen: it freaks me out.. Dan komt er rust en misschien zelfs acceptatie?
Oooh ik ben ook al drie keer goed op m'n giechel gevallen, meer omdat ik mij niet besefte dat ik "vlucht".. Degene die ik heb ontmoet komt heel erg dichtbij. Wil hem daar graag laten komen. Besef mij steeds meer dat gedachten maken dat ik vlucht. Als ik echt de tijd neem naar mijn gevoel te luisteren, voelt dat heel rustig en is het goed. Hoop nu dan ook dat ik mijn laatste vluchtpoging gehad heb...
Mijn les is: meer luisteren naar gevoel, bewust tijd nemen daar bij stil te staan. Mijn hart op dit gebied keuzes laten maken en niet mijn hoofd! Mijn hoofd is geen leidraad als ik aan het piekeren ben. Bleh.

Goh en de rest van je verhaal ook, wat een herkenning. Alsof ik mijzelf lees. Lastig is het.
Wel heb ik in alle partners overeenkomsten. Ik heb alleen iemand nodig die mij af en toe een spiegel voor houdt en zijn grenzen kan aangeven zonder dat ik er onbewust overheen wals. Verder hou ik van gevoelige, lieve types. Ben zelf veel te gevoelig om een ander type man naast mij te hebben. Ik weet na mijn idee heel goed wat past bij mij als man.
Had het bij mijn ex alleen heel graag gewild. Alles klopte, behalve dan dat ik mij niet lichamelijk aangetrokken voelde en daardoor de verhoudingen na mijn idee het meest scheef zijn gaan groeien. Chemie in dat opzicht kan dus blijkbaar niet groeien haha

Mooie uitwisseling zo! Dank je wel daarvoor. Ik denk ook na over de dingen die gezegd worden. Leer hier van.

Liefs Binas

Wow, dit blog begint echt een dikke sappige kers in de pap te worden. Uuuuh, voor mij dan. Geweldige uitwisseling over de "zin en onzin" van LDVD.

*torn really likes this blog.*

Nee ik vind van niet Hortensia. Maar ik kom daar later op terug vanuit mijn eigen ervaring.

Even opletten dat ik het nu niet een andere kant opschiet. Ik denk een onderscheid te zien in vormen van "vluchters en twijfelaars". Chelle heeft daar in een reactie wel eens over geschreven in een blog van machteloosje. *"een Copperfieldje".* ( zie http://www.ldvd.nl/gewoon-droevig ) In mijn beleving zijn die te verkrijgen in verschillende gradaties en varianten. Als persoon die zijn hart aan zo iemand heeft verloren ben je er in ieder geval mooi klaar mee. Of eigenlijk niet, want dan begint het eigenlijk pas,.....waar liggen je eigen grenzen en hoe zit het met je zelfbeeld/eigenwaarde

Herken jij jezelf in die omschrijving Binas ? Vast niet.

Zelf vind ik het belangrijk om het inzicht in mijzelf te hebben, of dat de ander dat heeft, als een van de twee dit soort "kuren" vertoont. En komen we volgens mij weer bij het thema van dit blog; hechtingsproblematiek en "veilig voelen". Zowel bij "dader" als "slachtoffer" kan daar nog iets liggen om mee aan de slag te gaan. Weer de cirkel rond.

*torn vraagt zich af of hij nu nog wel on-topic is.*

De zin van mrpither *liefde doet geen pijn... het ontbreken ervan wel* blijft een beetje hangen bij mij..

Ineens dacht ik:
Zou iemand met hechtingsproblemen (vooral in het begin) al heel vaak het gevoel van ldvd ervaren in de relatie... welke door veel mensen pas na de relatie wordt ervaren? Volgens mij heeft het namelijk dezelfde uitwerking, dezelfde pijn, hetzelfde gevoel van verlies, dezelfde angsten, dezelfde hoop...
Hmmm... interessant. Ga ik eens verder over nadenken...

Als ik je verhaal lees zit er voor mij, in de relatie die ik met de moeder van mijn kind had, zoveel herkenbaarheid in dat ik mijzelf dan ook de vraag zou kunnen stellen of ik het label "vluchter" opgeplakt mag krijgen. Zelf heb nooit enige twijfel gehad of wel de juiste beslissing toen heb genomen of dat ik ergens voor gevlucht. Ik heb het alleen maar als groei, ontwikkeling en verrijking ervaren voor alle "partijen", en de andere partijen zelf ook. Daar heeft overigens al eerder een uitwisseling/discussie over plaatsgevonden op het forum over het wel of niet doorgaan met een langdurige relatie.
http://www.ldvd.nl/de-knoop-doorgehakt-0

Ik kom door Imagine's laatste bijdrage uit op "zuiver luisteren" (innerlijke stem/intuitie) naar jezelf, en in hoeverre dat beïnvloed wordt door opvoeding, cultuur, opgelegde normen of (angsten),hechtingsproblematiek.

Moet daar nog even mijn gedachtes over laten gaan om een sluiten cirkeltje te kunnen maken. Voor mijzelf dan.
Be back later.

*svp geen reactie hier direct onder plakken. Anders kan ik niet meer aanpassen.*

Wow! Mooie stelling.... Als ik hem zo lees zou je best eens gelijk kunnen hebben.
Ga er over na denken, nog een hersenkraker erbij, thx

Hmmm heb vandaag echt moeite met het vinden van de juiste knopjes Dit is een reactie op Imagine haar stelling uiteraard

Dit is een ingewikkelde vraagstelling die zo kronkelig is als een wokkel. *bestaan die nog wel.*

Zou het niet zo kunnen zijn dat de kern waar het allemaal omdraait in hechtingsproblematiek wat opspeelt binnen relaties angst is om afgewezen te worden ?

Stel dat je als kind niet "gezien/gehoord" bent, dat er niet aan je kindbehoeftes is voldaan, waardoor je op jonge leeftijd al een laag zelfbeeld/eigenwaarde hebt meegekregen. En je dus ook geen gezonde dosis zelf liefde is aangeleerd. Door de pijn daarvan zou het zo kunnen zijn dat je een verdedigingsmechanisme gaat bouwen op niet weer met die "oude" pijn geconfronteerd te worden. Een schildje om je heen gaat bouwen, en je niet zo makkelijk kwetsbaar zal opstellen.

Die angst voor afwijzing, het gevoel niet goed genoeg zijn, zou je al kunnen gaan opspelen aan het begin van een relatie. Je merkt dat je om iemand gaat geven, die persoon dicht bij je komt, waardoor uit angst voor je eigen kwetsbaarheid om uiteindelijk misschien niet "goed genoeg" door die ander te worden gevonden gaat vluchten. Zeker als je al eerder negatieve ervaringen hebt opgelopen met relaties die anders zijn gelopen dan verwacht.(bindingsangst/verlatingsangst)

Dat zelfde gevoel van afwijzing kan parten spelen als de ander ineens onverwacht de relatie beëindigd. Dat daarmee het "oude" gevoel van niet goed genoeg zijn weer wordt bevestigd. De neiging zou er kunnen om dat gevoel van niet goed genoeg vervolgens weg te halen door snel een andere relatie te beginnen. Daaruit de bevestiging halen bij een ander halen die je jezelf nooit heb kunnen/leren geven (zelfliefde). Maar die "oude" pijn die blijft er zitten. LDVD is, ondanks dat wij het anders voelen op dat moment, niet alleen gerelateerd aan de relatiebreuk alleen. En is het de vraag of er wel vaak genoeg tijd wordt genomen om goed te herstellen van een"verlies" en bij jezelf na te onderzoeken en te ontdekken waar de "bron" van dat intense verdriet zit.

Het vreemde is dat er een vreemd mechanisme lijkt te zitten. Onbewust zoek je altijd dat op wat je gewend bent, wat je herkent. Dus is het helemaal niet zo vreemd als je juist vanuit dat onbewuste partners opzoek die eigenlijk helemaal niet goed voor je blijken te zijn. Juist dat in je aanraken wat je pijn doet. Hoe vreemd dat ook klinkt.

Zomaar even een gedachtegang die ook deels afkomstig is vanuit mijn eigen verwerkingsproces.

Verkeerde hechting kan in het eerste levensjaar ontstaan, deze hechting is vaak niet meer te herstellen. Ook kan het zijn dat er later als je nog jong en afhankelijk bent verkeerde hechting ontstaat. Wat in veel gevallen als je er wat aan doet, wel redelijk goed te herstellen is, mits je je dus bewust bent van die verkeerde hechting.
Daarnaast is het ook iets wat gediagnostiseerd moet worden, hechtingsproblematiek kan heel heftig zijn. In mijn geval is er wel een verkeerde hechting geweest, maar ik denk niet dat ik in de DSM IV zou kunnen worden ingeschaald als zijnde hechtingsproblematiek, of misschien in een lichtere vorm. Gelukkig!
Ik denk dat velen wel een deel van die problematiek herkennen bij zichzelf, als ik lees dat slechts 50% van de Nederlandse bevolking veilig gehecht is, vind ik dat toch best zorgelijk. Dat betekend vaak ook dat ouders met een onveilige hechting dit ook weer kunnen doorgeven aan hun eigen kinderen, omdat ze gewoonweg niet anders geleerd hebben. Niet bewust zijn van hun eigen problematiek etc.
Bewustwording is al een mooie stap!

Wat je zegt over angst en vluchten, dat mensen op voorhand al een afweging maken is erg zonde. Maar ik begrijp het wel, de angst kan zo hevig en realistisch zijn, als je daar niet in kan doorbreken of niet iemand hebt die je even met beide benen op de grond zet, is de overtuiging van die angst te groots om dan toch een relatie aan te gaan met de persoon die dat voor je gevoel opwekt.

Hmm ware liefde in jezelf, mooi! Zelfacceptatie. Mooi streven, iets waar ik mij lekker op ga richten en ik laat de rest even voor wat het is. Heb de afgelopen jaren keihard aan mijzelf gewerkt, tot op het punt dat je alleen maar bezig bent met verbeteren, verbeteren. Ik denk dat ik heel veel rust zal vinden als ik gewoon eens blij ben met wie ik ben, nu op dit moment.
Ik had met torn een gesprek over ware liefde, hij kwam wel met wat moois. Torn ben het even kwijt? Het ging er toch om dat de ware iets bracht op je pad, waardoor je een levensles eruit kan halen. Zoals heftig ldvd en er dan veel van kunnen leren, zoiets?

Zo ging ik ware liefde anders bekijken, omdat mijn visie bij ware liefde iets heel ongrijpbaar was. Iets waarvan ik vind dat je pas achteraf als je oud en grijs bent kunt bepalen. Wat is ware liefde? Zoveel interpretaties.
Wat ik ook denk is dat als je met iemand een relatie aan gaat, opdat moment toch degene is bij wie je wilt zijn. Dan kijk je niet verder en hopelijk ook niet achterom, omdat het verleden iets is wat is geweest en niet meer terug komt. Vergelijken van liefdes maakt ongelukkig. Elke liefde is anders, elke liefde brengt op zijn manier wat moois met zich mee, elke liefde voelt anders. Hoe kan je dan zeggen wat de ware is of niet?

En dank je wel Imagine, ik geniet ook zeker, al zitten er af en toe wat hobbels op de weg