Liefde is zoek. Het lijkt zich te verschuilen. Onbegrepen door de moderne mens, misvat door onze generatie. Iedereen zoekt maar niemand schijnt het te vinden. Is liefde wel wat we willen? Prioriteiten moeten gesteld worden, carrière gemaakt en binding vermeden. Het is immers maar eng, dat binden. Bij iemand horen en iemand anders’ welzijn voor je eigen plaatsen. Het schijnt de vloek te zijn van onze generatie, een zoektocht naar liefde. Een zoektocht naar iets, dat puur is en onvoorwaardelijk. Zij het omdat romantische films ons een idealistisch idee hebben gegeven over wat liefde zou móeten zijn.

Misschien zal het inslaan als bliksem, onmogelijk te negeren. Voor mij is liefde onmogelijk te negeren. Als het werkelijk liefde is kan je het heel ver weg proberen te stoppen, maar verdwijnen doet het niet. Liefde is de blijdschap van een ander belangrijker vinden als die van jezelf. Je niet voor kunnen stellen in een wereld te leven waar jouw ‘subject of affection’ geen deel van uitmaakt. Het is een illusie. Een prachtige illusie. De illusie dat je zonder ‘jouw liefde’ niet zou kunnen leven. Misschien wel spontaan op zou houden met ademen. En juist deze dreigende dood kan je het gevoel geven dat je intenser leeft als ooit tevoren. Wordt onze waarde voor het leven niet bepaald door de onontkoombaarheid van de dood, zoals onze definitie van licht wordt bepaald door het contrast met het donker.

Tekenend is wel, voor een ieder die zo intens heeft liefgehad dat het feitelijk kloppen van het eigen hart scheen af te hangen van de verbinding met het hart van een ander, dat je niet gestorven bent toen het over was. Persoonlijk ben ik rustig in een hoekje al wachtende op het moment dat mijn hart voor de laatste keer zou samentrekken en mijn longen de laatste rode bloed lichamen in mijn aderen zou voorzien van zuurstof tot de conclusie gekomen dat mijn liefde niet fataal was. Ik leef nog. Ik leef nog. Wat raar. Was ik gek? Verblind, dat zeker. De enige conclusie die ik heb kunnen trekken is dat het geen zin heeft om er teveel over na te denken. Of het één dag zal standhouden of meerdere levens. Liefde is gevoel, passie. Maakt het dan nog uit of dat gevoel gedreven wordt door een chemische reactie of door een goddelijke bepaling over wie je ‘soulmate’ is op deze aarde? Liefde ofwel emoties en ratio hebben elkaar nooit begrepen, ze spreken een andere taal. Ze zijn aan elkaar verspild.