...we're okay!. Dat is toch tenminste wat ik vandaag aan het doen ben. Onbewust. Ik hou mijzelf een spiegel voor...

Maar is dat wel zo? Kom ik er goed van af? Ik zie nu al de reacties voor mij:

Misschien wel. Misschien niet. Ik ben ook opnieuw mijn maatje kwijt... Maar was hij wel nog mijn maatje? Deze drie maand dat we terug samen waren was de communicatie weggevallen. Hij kwam niet vaak meer op Skype, als we praatten kregen we ruzie (over nutteloze dingen). Ik heb het gevoel dat we beter konden communiceren toen we uit elkaar waren. Toen we terug samen waren nam ik het hem allemaal kwalijk. Hoewel ik tegen iedereen zei dat ik het hem had vergeven, had ik het hem eigenlijk niet vergeven, dat hij mij de vorige keer liet zitten...

Dus ben ik echt beter af? Is dit echt wat ik wil? Moet ik opgelucht zijn? Ik denk het niet... Naast mijn liefje ben ik immers ook mijn beste vriend kwijt. Mijn zielsverwant. Mijn steunpilaar. Mijn vertrouwenspersoon. Het is zo gemakkelijk om de ander af te schilderen als de boeman... Akkoord, he broke your heart. Maar in deze kwestie heb ik hem weggeduwd. And it's over. And too late. En nu zit ik hier... alleen. Zonder hem. En ik mis hem. Ik wil het aan niemand toegeven... maar ik mis hem. En stiekem hoop ik dat hij mij ook al een beetje mist. Stiekem hoop ik dat hij er spijt van zal krijgen. Stiekem weet ik dat dit niet zal gebeuren... dan nog. Zelfs al zou het gebeuren, ik denk niet dat hij het mij Hij heeft het uitgemaakt via bericht (ik heb het hem zo gevraagd, want het ging nog een tijdje duren vooraleer we konden Skypen) waardoor het allemaal afstandelijk overkomt, maar ik weet dat hij er mee in zit dat hij mij nóg een keer gekwetst heeft (en terecht).
What to do? Verder gaan. Da's de enige mogelijk optie.

Verder gaan en doen alsof alles goed gaat. Liefdesverdriet? Nooit van gehoord... En waarom? Waarom mogen de mensen niet weten dat het mij pijn doet? Dat ik hem wél terug wil? Ondanks alles. Verdien ik beter? Misschien... Maar hij dan ook. De laatste maanden waren we niet goed samen, na de eerste breuk en met de afstand. De afstand verkl**t alles. Het is niet evident om een langeafstandsrelatie te hebben, ook al zie/ zag je elkaar zo graag... Volhouden is niet zo vanzelfsprekend. Als het vertrouwen dan nog eens opnieuw opgebouwd moet worden...

Maar ik mis hem.
Heel veel.

En alles komt (altijd) te laat. Zelfs mijn geluk.
Maar dan nog... wie maakt dat geluk? Jezelf, toch? Jammer dat er zoveel facetten in meespelen...