Hallo allemaal,

zeer bizar dat ik hier terecht kom misschien. Maar ik wil toch even m'n verhaal kwijt. Een half jaar geleden kwam'k een heel toffe vrouw tegen op mijn stageplaats. Ik ben 29 jaar en volg een opleiding waar ik verder niet over zal uitwijden, maar het komt er op neer dat ik 2 stages, een korte en een lange moet doorlopen om te slagen.

Het klikte wel tussen ons, maar zij was getrouwd, en dan blijf ik daar braaf van tussen. Het ging wel niet goed tussen hen, dat hoorde ik later. Na mijn korte stage hielden we contact en de gesprekken werden steeds intiemer. Uiteindelijk is ze bij haar man weggegaan omdat hij haar blijkbaar bedroog. We zijn beide levensgenieters en het duurde niet lang of we waren wat men noemt "friends with benefits". De afspraak was goeie vrienden te zijn, altijd eerlijk met mekaar te praten, en als er gevoelens waren dit ook eerlijk te zeggen. We groeiden steeds meer naar elkaar toe. Stuurden mekaar hele dagen door, spraken regelmatig af, ze leerde ook mijn vrienden kennen, ik stimuleerde haar om samen met mij te gaan lopen, ...

Enkele maanden geleden vertelde ze me dat ze een klik had gemaakt na een nogal intiem moment. Ze had gevoelens voor mij. We hebben er lang over gepraat, en ik kon alleen concluderen dat mijn gevoelens niet sterk genoeg waren om een risico te nemen (dacht ik toen...). Je moet weten dat ik in de loop der jaren nogal een muur heb opgebouwd, door telkens opnieuw gekwetst te worden. Ik durfde het niet aan om me kwetsbaar op te stellen uit angst weer gekwetst te worden. Het leven ging door en we werden steeds closer. Ik leerde ook haar zoontje van 3 kennen, iets wat me altijd wat afschrok en een reden was om me achter mijn muur te verschuilen, al was dat onderbewust.

Een dikke maand geleden wou ze afstand nemen omdat ze het gevoel had dat ze mij tegen hield nieuwe mensen te leren kennen. Na lang praten heb'k haar duidelijk gemaakt dat dat niet het geval was en dat ik gelukkig was met wat we hadden. Ik bleef mezelf wijsmaken, want ook u weet welke richting dit uitgaat, dat mijn gevoelens niet sterk genoeg waren. Ook al was ik een keertje jaloers op een andere kerel, ze koos toch weer voor mij. Ik had teveel het gevoel dat het toch goed zat, en dat ze toch telkens zou terugkomen. Ze beloofde zoveel, dat het perfect was tussen ons, de seks was perfect, ze voelde zich gelukkig, ze had niets op me aan te merken, ik was alles wat ze zocht. Het ging zelfs zo ver dat ze zich geen leven kon inbeelden zonder onze band en kapot zou gaan zonder. "Zelfs al zou er ooit iemand anders zijn, ik zou toch voor u kiezen als jij toch blijkt gevoelens te hebben" zei ze...

Sinds twee weken veranderde er iets. Ze was in de war door een andere man. En ik voelde de grond onder mijn voeten verdwijnen.. Ik besef eindelijk hoeveel ze voor mij betekent, dat ze niet zomaar een vriendin is, dat ze zoveel voor me gedaan heeft, dat ze zoveel meer voor me is, dat wat ik voel sterker is dan ik zelf durfde toegeven of erkennen. Het begon me al enkele weken te dagen dat er misschien toch meer aan de hand was. Ik wou haar bij me, ik wou momenten met haar alleen, ik wou dingen voor haar doen, ik werd "bezitteriger" maar dan niet zo extreem als het woord zou doen vermoeden. Net dan komt die andere man in haar leven, ze kent hem al jaren, maar nu geeft hij toe dat hij gevoelens voor haar heeft. Ze heeft altijd wel een zwak voor hem gehad, dat wist'k, maar nu ben'k haar op een dikke week compleet kwijt aan hem. Ze is er verliefd op. Ik heb te lang gewacht. Te lang gevraagd haar gevoelens voor mij af te blokken. Bij mij had ze het gevoel dat het niet vooruit ging. Ze verstopt zich achter het idee dat ik later nog kinderen ga willen, iets wat helemaal niet zeker is, en dat zij er nooit meer gaat willen (haar ex had commentaar op het feit dat ze na de geboorte verdikte, ze wil niet meer in de pampers zitten, ze wil niet die vrijheid af geven die ze nu om de week heeft, ze wil niet nog een kind in een gebroken gezin zetten als het ooit moest mislopen, etc.). Hij wil ook geen kinderen meer, is 11 jaar ouder dan haar, zij is 27, dus ze ziet plots heel wat dingen die ze gemeen hebben, dit na een goeie babbel tijdens een etentje.

Op een week tijd ben'k haar helemaal kwijt. Mijn maatje, mijn sjatz, mijn meisje. Ze doet enorm kortaf tegen me, neemt afstand, maar blijft zich amuseren met anderen, ze is verliefd op die andere man, heeft het al aan haar exman vertelt van die andere, het lijkt allemaal ineens een rotvaart te nemen tussen die twee. En het enige dat ik kan doen is lijdzaam toezien en beseffen dat ik fout was. Ik kan haar niet overtuigen, ze wil niet met me praten, ze wil mijn kant niet horen, kan die babbel niet aan zegt ze, ze wil nu gewoon genieten van de tijd die ze heeft met hem. En dat terwijl ik toch zo perfect was voor haar? Ik deed alles voor haar. Ze vertelde ook honderduit tegen iedereen hoe geweldig het met mij was. Hoe kan dat op enkele weken tijd 180° draaien? Ik leer nu wel uit mijn fouten, heb gisteren een heel goed gesprek gehad met een goede vriendin en ben wel tot enkele inzichten gekomen. Maar ik zou zo graag ook mijn fouten rechtzetten. Ik heb inderdaad te lang gewacht. En ik heb in dat proces waarschijnlijk dingen gezegd waar'k nu heel veel spijt van heb, maar het was sterker dan mezelf. Maar ik weet ook dat we meer en meer ons gedroegen als een koppel. Ook met haar zoontje erbij bijvoorbeeld, hand in hand de straat over. Die stap was voor mij meer dan het zo maar op het eerste zicht lijkt. We waren een koppel, alleen durfde ik het zo niet benoemen, waardoor we wat vast zaten.

Het enige dat ik nu kan doen is afstand nemen. 2 Weken rust heb'k nu, want zij heeft verlof. Maar binnen twee weken zie'k hen twee weer op m'n stageplaats... Ik weet dat afstand het beste is nu. Voor haar en voor mij. Ik moet me terug sterker maken en stoppen met hopen. Wie weet wat de toekomst brengt maar nu is ze echt verliefd op die andere man. Elk initiatief van mij zou haar alleen maar verder van me wegduwen, als dat nog enigzins mogelijk is. Het ene moment gaat het me goed, het andere moment dringt het besef weer door hoe geweldig ze is geweest voor me, en hoe geweldig ik ze nog steeds vind. Ik hoop dat ik ooit de kans krijg het haar allemaal uit te leggen, dat ze mijn kant van het verhaal beter snapt.

Ik weet zeker dat ik nog heel wat meer kan vertellen hier, nog diepgaander het allemaal kan uitleggen hoe het was tussen ons, maar ik kan m'n gedachten niet echt helemaal ordenen nu. Feel free to react.