Nou, daar ga ik dan. Nog een blik in de spiegel, mijn glimlach op, schouders recht, een paar slokken wijn en stiekem een schuine blik naar mijn gsm (net of iemand het zou zien als ik mijn gsm oppak en er jankend naar ga zitten kijken). Zie er al dagen tegenop, 'gezellig' gaan eten met mijn familie. Plaatsje naast mij zal natuurlijk niet leeg zijn, maar zou het net zo goed wel kunnen zijn. Maar er zijn meer 'lege' plaatsen, die van mijn vader, die er al voor de 8e keer niet meer bij is en er ook nooit meer bij zal zijn. Die van de oudste zoon van mijn zus, die ze van haar ex man al jaren niet meer mag zien. Jee waar zit ik nu eigenlijk om te huilen, ik kan nog gewoon verder met mijn leven, een man tegen komen waar ik heel gelukkig mee word. Mijn moeder niet meer, mijn zus kan die verloren jaren met haar zoon ook nooit meer inhalen. Tranen weg, ik moet me niet aanstellen, zonde van mijn make-up. Al doet het stiekem toch wel erg veel pijn.
Morgen gelukkig weer werken.