Een beetje leeg van binnen! Is wat ik me nu al ander halve maand voel. Na twee jaar is het dan echt voorbij. Ben er altijd bang voor geweest. Had ik je er dan niet door moeten laten.....Door mijn huize hoge muren. Had ik je buiten moeten laten staan en je negeren zoals ik bij ieder ander deed......Ik weet het even niet meer....Ik voel me leeg van binnen.

Twee jaar waren we samen (en dat is voor mij heel wat). Ik laat niet zomaar iemand toe in mijn leven. Ik zal eerlijk zijn ik heb geen makkelijke jeug gehad en ben absoluut geen makkelijk persoon. Ik heb een rot thuissituatie die ik altijd met me mee draag en waar ik dan ook niet graag over praat.

Totdat ik jou leerde kennen. Jij met je mooie bruine ogen die me het gevoel gaven dat ik alles aan je kwijt kon. Toen we elkaar leerde kennen spraken we uren aan een stuk. Ik was helemaal van slag, maar wist dit kon toch niks worden. Ik zit hier en jij zit daar. Maar toch jij wachtte meer dan een half jaar op mij en we spraken elkaar dagelijks, zelfs toen ik aan de andere kant van de wereld zat. In het begin kon ik me niet goed geven, want ik was bang om gekwetst te worden. Maar uiteindelijk hadden we toch een leuke tijd......

Nu twee jaar verder is het uit. Ik geef zoveel om die jongen dat ik letterlijk ziek werd toen het uit ging. Ik wist dat het beter was, maar waarom doet het dan zoveeeeeel pijn. Ik heb het idee dat ik een stukje van mezelf kwijt ben en niet meer terug kan vinden. Als ik je dan weer zie heb ik het idee dat je ook heel erg blij bent om mij weer te zien en dan zeg je lieverd als het echte liefde is komt het wel weer goed........Maar komt het wel weer goed......

Ik heb het idee te worden overspoeld door een vloedgolf van pijn...keer op keer op keer...Ik heb mijn leven opgepakt en ga gewoon door, maar altijd blijf het een beetje leeg van binnen.......

Lieve lieve Simba ik hou van jou en ik kan alleen maar hopen dat ik oot dat verloren ztukje terug zal vinden.

Ps: Sorry voor het onsamenhangende verhaal.