Vandaag heb ik bijna de hele dag aan hem gedacht. Donderdag is hij jarig. Vorig jaar hebben we zo'n fijne verjaardag gevierd. We hadden samen eten gemaakt en zijn ouders kwamen voor het eerst in z'n leven bij hem op bezoek, in plaats van dat hij daar ging eten voor z'n verjaardag. Hij heeft dat als een heel bijzonder moment ervaren.

12 maanden later is hij weer alleen. Zou hij daar ook aan denken? Ik weet dat ik niets zal laten horen voor z'n verjaardag. Ik vind dat hij echt moet voelen dat hij alleen is. Net als ik, maar owww wat is het moeilijk. Ik voel het letterlijk in mijn buik.

Vandaag ben ik begonnen met breien, dat wilde ik al zo lang leren en als je weer alleen bent is het goed om met nieuwe dingen te beginnen. En natuurlijk wilde ik die vreugde ook met hem delen. Wilde ik dat hij trots op me was.

Maar de werkelijkheid is dat hij niet trots op mij was toen ik zijn vriendin was. Waarom zou hij het dan wel zijn nu het uit is? Ik zou zo graag aan hem willen laten zien wat hij weggooit, maar wie wil nou altijd moeten bidden en smeken om geliefd te worden? Hij is al weer op zoek naar een nieuwe vriendin en hij adverteert met de slogan dat hij maar 1 vriendin zoekt en dan denk ik, maar je had er toch 1? Waarom verder zoeken?

Lichtpuntje is dat er wel weer heel kleine momentjes zijn dat ik ondanks mezelf in de lach schiet.

Zou hij ook aan mij denken? hij zegt dat hij graag wil horen hoe het verder met me gaat, maar ik vind dat hij dat recht verspeelt heeft door me aan de kant te gooien. Hij hoeft nooit meer te weten hoe het met me gaat, alsof het heb ueberhaupt ooit iets geinteresseerd heeft denk ik dan. Misschien geniet hij er wel van om mij zo aan gruzelementen te zien, lekker opkikker voor zijn ego he?

Enerzijds ben ik zo kwaad op hem, omdat hij me veraden heeft en in de steek heeft gelaten, en anderzijds mis ik hem zo.... Met hart en ziel heb ik van hem gehouden. Lang zal hij leven.