ik heb de knoop doorgehakt. Vanavond ga ik alles op een nette, constructieve manier tegen hem zeggen.
Over welke dingen me dwars zitten. Het is nu al een paar keer uit geweest tussen ons, we blijven elkaar iedere keer opzoeken en dat lijkt misschien als het uit is een soort droom, het is weer aan... maar bij ons zitten er een aantal dingen fout, echt fout. Als dat niet beter kan, als er niet op een normale manier over gepraat kan worden en ik geen verbetering zie, dan moet ik mijn intuïtie vertrouwen en de relatie zelf beëindigen. Laat dat dan de les zijn die ik geleerd heb van zoveel terugkomen op deze site na verbroken relaties, de bijbehorende tranen, leegte, paniek... ik wil hier gewoon van leren, hoe ik sterk kan zijn, ondanks de pijn die gaat komen als het daardoor uitgaat, mijn eigen grenzen aangeven. Hoe kan ik blijven in een relatie waar ik mezelf niet kan zijn, en niet alles zou kunnen zeggen wat op mijn hart ligt? Het is geen gelijkwaardige relatie meer.

Op het moment bezorgt het me alleen maar heel veel stress, ik ben constant nerveus om wat er nu weer gaat gebeuren, zelfs na leuke momenten krijg ik voor de voeten geworpen wat ik fout deed. Ik verleg langzaam mijn grenzen, moet dealen met jaloezie van zijn kant, hij kan flink boos worden en dat is dan uiteraard mijn schuld omdat hij slechts reageert op mijn gedrag. Afgelopen week heeft hij voor de eerste keer sorry gezegd, echt oprecht sorry, en dat het ook deels zijn fouten zijn. Ik probeer langs alle kanten te pleasen, merk ik aan mezelf, misschien is dat mijn trauma uit mijn vorige relatie, door mijn verlatingsangst doe ik er alles aan om maar te zorgen dat hij niet boos wordt en de relatie verbreekt, maar ondertussen ben ik zelf aan het veranderen. Ik probeer lief te zijn, door alle gedoe zegt hij letterlijk ik ben koeler dan normaal, mijn geduld met ons is op, maar ondertussen verwacht hij wel dat ik de 100% toegewijde vriendin ben. Ja ik neem ook wat afstand, is dat gek, als je steeds negatief commentaar krijgt, ik ga weer meer terug naar mijn eigen leven los van hem, ben misschien wat minder aanhalig, heb niet altijd zin... net als hij, maar ik krijg daar de tijd niet voor.

Die tijd en aandacht ga ik dus vanavond gewoon eisen! Graag of niet, anders maar weer vrijgezel, maar in ieder geval niet meer met zo'n rotgevoel als vorige keer, gedumpt en afgedankt.. dit keer met hoofd opgeheven omdat ik mijn eigen grenzen niet meer wil overgaan!