vandaag weer een telefoongesprek. Hij belde. Ik merk dat ik nog steeds heel erg probeer om maar positief te zijn. De welwillende dus, zoals Chelle dat zo schitterend heeft verwoord. En maar proberen om het te verwoorden in termen van gelijkheid. En hij? Hij begint over allerlei dingen uit het verleden, fouten van 3 maand geleden. Over een vriendin die fout zat. Over mijn zus die hem wel niet zal mogen. Over dat alles aan mij ligt. Iedereen en alles is fout, behalve hij. Ik reageer door te zeggen: als we überhaupt kans willen hebben op een normaal contact, MOETEN we ons hierover heen zetten. Dan moeten we nu positief zijn, van mijn part even een tijd geen contact, en kunnen we later nog een keer kijken, en rustig praten, naar elkaar luisteren. Zijn reactie: jij hebt het ALLEEN OVER JEZELF. Mijn reactie: wat zeg ik nou net 1 minuut geleden? Zijn reactie: ja ik heb hier geen zin in, je maakt me alweer gestresst. Ik heb nog meer te doen. En daarna heeft hij opgehangen.

Als ik een stapje vooruit zet zonder hem, terwijl hij me nota bene zelf heeft weggestuurd, als ik dan mijn eigen leven weer een beetje wil oppakken, dan komt hij weer met een klein positief iets. En de volgende dag, als hij het gevoel heeft dat hij me weer heeft waar hij me wil hebben, dan brengt hij weer een nieuw 'probleem' naar voren, wat natuurlijk dan nu moet worden opgelost over de telefoon. Zodat ik me weer ga verontschuldigen. Dan staat hij weer even boven. Dat proces begin ik nu te doorzien.

Dit soort contact wil ik zelf niet eens meer. Ik begin langzaam tot het besef te komen dat het gewoon echt niet gaat werken. Dat de man die hij leek te zijn, de lieve, beschermende man, gewoon verdwenen is. Door zijn onzekerheid, jaloezie, angst? Door wat? Is dit de schaduwkant van hem? Is dit hoe hij echt is? Ergens is het zwaar triest dat iemand zo moet zijn. Maar het zou me niet meer moeten bezighouden. Mijn reactie helpt hem niet, en helpt mezelf nog minder. Voel me steeds sterker naar hem toe worden. Heb hem ook gezegd nu dat ik hier ook niet op zit te wachten en dat ik dit soort gesprekken gewoon niet meer accepteer, dat ik er niet meer op inga. Positief of niet. Klaar ermee. Het kost mij allemaal veel te veel energie. En merk dat van het gevoel dat ik nog had, ook minder overblijft. Hoe kan hij zo met me omgaan? Wat wil ik eigenlijk nog met iemand die zo met me blijft omgaan? Die zijn eigen gelijk keer op keer blijft stellen boven het constructief werken aan een relatie, of zelfs maar aan een fatsoenlijke afsluiting van de relatie als er niet meer in zit? Die een totaal gebrek heeft aan zelfreflectie, geen sorry kan zeggen, niet een keer over zijn eigen gelijk heen kan stappen en zeggen joh luister meid, ik heb ook gekke dingen gedaan, maar hey we zijn goed begonnen, laten we het dan ook goed voortzetten? Hij wil me op een vreemde manier in zijn macht houden.