Nou mensen,

Ik ben dus weer terug in huis.
De reis er naar toe was moeilijker dan de thuiskomst zelf.
Normaal doe je er ongeveer 2 uurtjes over om van mijn zus naar mijn huis te rijden, maar naarmate ik meer in de buurt kwam ging ik steeds langzamer rijden, heb er een uurtje langer over gedaan dus.
Gedurende de rit mezelf dus behoorlijk aangesteld in mijn kop, wat volkomen idioot is.
Gedachten als, straks is ze er gewoon ondanks onze afspraak, het huis is compleet leeg, het huis is een grote puinzooi, wat ga ik doen in huis, in ieder meubelstukje of schilderij zit een stukje van ons samen, tot aan straks puilt de wasmand uit en moet ik haar was nog in de machine doen. Hoe gek kan je jezelf maken nietwaar?
Maar goed half 4 was ik thuis en ben ik eerst eens rondgelopen om de woning door de tuin, even de garage in geweest, waar de auto,s en motor nog gewoon stonden, en tenslotte de woning in gegaan.
Door de bijkeuken waar de geur van sigarettenrook hangt, omdat daar de enige plek is waar ze rookte, door de keuken die er keurig bij stond naar de woonkamer.
Ook hier alles als vanouds, alleen een stapel post, en voor de rest niets! Niemand om tegen te praten, of te vertellen wat je hebt gezien onderweg, heel stil dus.
Ook even naar boven, naar de badkamer en slaapkamer, alsof ik nooit ben weggeweest en dat zij alleen maar naar haar werk is en zo weer thuiskomt.
Als ik ons bed zie hou ik het even niet meer droog, alle spanning en emotie van de dag en afgelopen nacht moeten er uit, en ik jank als een klein kind.
Gelukkig belt tegen 6 uur een vriend hier of ik thuis ben en al heb gegeten, waarna hij me thuis uitnodigt om te eten en bij te praten, hij heeft me iets te vertellen.
Ik er naar toe en heb bij hem en zijn vrouw gegeten, maar merkte dat er iets was.
Na het eten kwam het hoge woord eruit, bij hem was de ziekte van hodgkin geconstateerd, en wordt maandag een lumbaal punctie gedaan .
Waarom is het leven zo moeilijk, zwaar en oneerlijk?
Hiermee vergeleken is mijn scheiding peanuts, maar het lijkt wel of alle ellende van de wereld zich op dit moment bij mij openbaart.
We hebben de rest van avond gepraat en gejankt, en ik ben nu weer terug thuis, ben gelijk naar boven in bed gedoken met de laptop om dit van me af te schrijven, slapen wordt voorlopig niets, maar in bed onder de dekens voel ik me enigszins veilig.
Morgen ga ik weer naar mijn vriend, om elkaar wat troost te geven , weet het even niet meer nu, voel me eenzaam in een harde kille omgeving, gelukkig duurt het nog maar een uurtje of 6 voor het weer licht wordt buiten.
Wat voor shit staat me morgen weer te wachten?

Haeck