Enkele dagen later stuurde ik haar een bericht of ze wat voor me voelde. Ze zij; ik voelde wel wat voor je, maar dat ging rap voorbij. Ze wilde nog geen vriendje zij ze, ze wilde eerst nog wat genieten van haar leven.

Enkele dagen daarna, stuurde ik dat ik meer wilde zijn dan vrienden, het leidde uit tot een discussie, die daarna weer bijgelegd werd. Diezelfde dag nog.

Maar daarna bleef ik maar pushen om een relatie te beginnen en we hadden veel online contact.

Het bleef maar duren tot op een bepaald moment dat ze me totaal begon te negeren. Alsof ik nooit bestaan had. Allemaal door mijn domme schuld. Heb daarna alleen maar bezig geweest met het proberen bij te leggen, maar ze stuurde nooit terug. Ik belde ooit eens met een onbekend nr: 'Hey met..., zou het kunnen dat...' Ze legde neer...

Ik verontschuldigde me dan via een sms en beloofde dat ik ging veranderen voor haar en zei dat ik haar niet verdiende, ze verdiende en betere jongen dan ik. Ik weet niet of ze de sms heeft geopend of niet.

Ik weet niet hoe ze nu tegenover me staat, we hebben al een halfjaar mekaar niet gesproken, ik zie haar wel af en toe, maar zij mij niet.

Nu een jaar later: zie ik dat ze op kamp ging, en ze staat nogal redelijk close met een jongen op haar foto's of facebook, ze omhelsd hem of ze geeft hem een zoen op de wang.

Nu ben ik geen wrak, maar ik voel me gebruikt, ik voel me schuldig, ik voel me rot. Waar was ik? Wat heb ik gedaan? Waarom heb ik het zover laten komen? Waarom? We konden samen zijn als ik het goed had aangepakt. Heb liggen huilen als een klein kind en erover gepraat met mijn beste vriend.

Ik bedoel na dat ze me negeerde, ging ik me anders gedragen op school, mijn vrienden op school begonnen me te negeren en ik voelde me rot. Ik ging naar huis en spijbelde omdat ik geen zin had in school, ik wilde haar. Nu heb ik 3 herexamens en hoop dat ik door ga naar het volgende jaar.

Die 6 maanden dat ze me nu al negeert, dacht ik niet altijd aan haar. Er waren ook momenten waarop ik me wel kon inhouden. Nu zag ik haar met die kerel op de foto en... Alsof ze m'n hart aan stukken slaat. Hoe ze hem vasthoud, zo hield ze mij vast, die zoen op de wang: dat was ONZE zoen! Hij mag dan nog een knappe gast zijn! En ik?

Waar was ik?