Ongeveer een jaar geleden, ik was bijna 16 jaar, zij was net 15 geworden.
Ik herkende haar nog niet op de bus, maar het beloofde om 1 van de gelukkigste momenten van mijn leven te worden...

Mijn beste vriend links van me, de meiden vanachter samen met m'n zus. Ik voelde me gelukkig, constant hardop lachen en echt gewoon mezelf zijn! Ik was actief, ik had mezelf eindelijk ontplooid tot de persoon die ik wilde zijn, de persoon die ZIJ aantrekkelijk vond, grappig en actief.

Alles ging vanzelf op kamp: mijn beste vriend en ik raakten met iedereen bevriend, deelden een tent met 2 andere jongens waarmee we ons echt KAPOTGELACHTEN hebben. Het was niet alleen wij die de sfeer op kamp brachten. Het was de volledig groep die alles compleet maakte.

Ik raakte bevriend met haar, ik herkende ze nog van enkele maanden geleden, toen ze met m'n zus en ik naar huis reed op de fiets om te blijven slapen, na het vuurwerk. En nog een andere keer, toen we samen naar het toneel gingen met mijn zus en mijn ouders. Ik kende ze totaal niet, maar vond ze toen wel aantrekkelijk, maar ik vergat ze snel. Ik herinner me nog hoe ze naar me keek na het toneel, alsof ik die knappe jongen was waarop ze wachtte. Maar zo knap ben ik niet hoor.

Toen was ik mezelf nog niet, dus ik vergat ze heel snel. Ik was ook niet echt verliefd op haar. Ze was gewoon anders dan andere meisjes. En haar figuurtje mocht er ook wel zijn.

Terug naar het kamp nu, ik raakte dus bevriend met haar, zij ging spontaan naar MIJ toe, en ik maar actief zijn en gewoon wat dollen of eens zot doen als een deur. Ik denk dat ze dat echt leuk vond, ik plaagde haar veel met van alles en nog wat. DAT moet de doorslag geweest zijn waarom ze zoveel aandacht aan mij schonk.

Voor het eerst voelde ik dat ze me graag had, ik herinner me nog dat ze naar mij kwam op het strand en vroeg om een potje te tennissen, tuurlijk deed ik dat, maar ik was nog niet echt verliefd.

Ik begon al wat te voelen na een weekje, toen het einde van het kamp nabij was. Er was een fuif en een prachtige klassieker op de achtergrond. Iedereen begon te dansen dus ik zocht me een partner: ZIJ. Ik kon niets van dat dansje, maar dat vond ze niet erg, ik trakteerde haar op een drankje en plaagde haar, ze gaf me een zoen op de wang. Magisch gevoel! Nu was ik er stapelgek van...

Iets later speelde zich een slownummer af, ik slowde met ander meisje omdat zij al iemand anders had. Dat meisje was een vriendin van haar, ze vroeg: 'Hoe zit dat nu tussen jullie 2?'. Ik: 'Hoezo?' Zij: 'Tussen jij en ...?'
Ik: 'Aaah, maar dat is niets hoor.' Zij: 'Je moet een move doen he!' Ik: 'Ja, maar dat is zo makkelijk niet hoor.'

Het slownummer stopte: het meisje rende naar haar, ik zag ze konkelfoezen, dus ze zei waarschijnlijk alles door. Ik dacht: wauw, ze ziet me zitten! De fuif werd actiever en ik begon te dansen als een echte showbeest, de anderen waren jaloers op mijn danstalent (wist niet eens dat ik dat had). De fuif was redelijk vroeg gedaan, de monitoren legde de lichten terug aan en ik rende naar haar toe en draaide aan haar schouders: 'Zeg ...! We hebben nu nog niet geslowed... Zij: 'Dan doen we het nu hoor!' We draaiden cirkeltjes in het rond, in het licht, een onbeschrijfelijk gevoel! Ze vroeg: 'Je wilt toch geen vaste relatie beginnen he?' Ik: 'Heb ik dat dan gezegd?' (op een speelse manier).

Ze nam m'n hoofd met beide handen vast, zachte handen, ik vond ze sexy. Wat ze toen zei, ben ik vergeten.

Na de fuif gingen we nog een nachtwandeling doen met de groep. We gingen naast mekaar wandelen en we wilden beiden dat mijn beste vriend even naar de anderen ging. We praatten over onze band. Ze zei: 'Kan jij eigenlijk ooit eens serieus doen?' En ook : 'Je weet echt niet hoe je moet praten met een vrouw he?' (op een speelse manier). Ook over mijn oudere broer die op reis was naar Spanje met zijn lief en wat ze daar waarschijnlijk zullen uitsteken. Ze vond me gespierd zij ze, waaauw dacht ik.

Op de bus naar huis, kreeg ik een virus, waardoor mijn lippen opgezwollen waren, mijn voeten waren vol met blaren en geinfecteerd door een incidentje op kamp. Dus ik bleef op de bus zodat ze me niet kon zien tijdens de pauzes naar huis. Die busrit van 12 uur heb ik geen woord gezegd. Ik had er ook geen zin in. Ik zakte ineen bij de auto toen we terug thuis waren en ze keek naar me met een blik van: Wat een vent. Want ik wilde mijn tas zelf dragen, ik ben geen watje, dat heb ik ook haar eens duidelijk gemaakt op kamp.

Toen ik thuis kwam, kreeg ik meteen een bericht van haar, terwijl ik haar nummer niet had en zij het mijne ook niet, maar ze zal het waarschijnlijk aan mijn zus gevraagd hebben. Ze vroeg hoe het ging met mij.