Speciaal voor jou:
A wise lesson I have learned:
Don’t trust a girl with your heart, she will break it
Don’t offer a girl your dignity, she will destroy it
Don’t count on a girl, she only wants a second dad
Don’t love her to pieces, she won’t love you back
Don’t make her feel special, you’re not special to her.
Don’t stop looking around, she will be staring at other guys all the time
Don’t stop dancing, she will do other things behind your back
Don’t trust her… She only wants to do what she wants to do
Don’t… Just don’t love…

Dankjewel Poemlover, ik mag mss niet alle mannen over eenzelfde kam scheren, maar ik heb nog niet veel anders ervaren.

Ik trek net als grizabella de verkeerde mannen aan.
Bedankt voor de link trouwens. Ik ga hem eens goed doornemen als ik meer tijd heb. Ik denk wel dat er veel nuttige dingen in staan.
Vooral in het TE graag zien en daardoor Te veel verdragen herken ik mezelf.
Alleen moet ik nog uitzoeken waarom ik nu zo mannen aantrek.
Het is ook zo dat de eerste maanden meestal gewoon goed verlopen...
En na een half jaar of langer de grote problemen komen.
In mijn geval zou narcisme het probleem dan zijn.
Volgende week donderdag zal mijn ex gaan om hem te laten testen.
Ik luister naar hem, zal hem steunen als hij de diagnose krijgt.
Maar een relatie wil en kan ik niet meer. Zelf niet met een andere man.
Ik zal inderdaad eens goed bij mezelf moeten zoeken waarom ik nu net deze type mannen aantrek.

Beste Torn

Ik volg helemaal wat je schrijft...

Ik vat het ook niet verkeerd op als iemand langs de zijlijn naar me roept en ben ook niet bang om de confrontatie met mezelf aan te gaan. Ik heb binnenkort een afspraak met een psychiater om uit te vissen waarom ik inderdaad altijd partners kies die op de één of andere manier "niet te redden" zijn. Partners voor wie ik zo graag wil zorgen, maar die niet in staat zijn voor zichzelf toe te geven dat ze een probleem hebben laat staan er iets aan te doen...

In mijn vorige relatie kreeg ik de schuld van alles wat misliep, ik geloofde dat dan ook nog en begon mezelf in allerlei bochten te wringen om het hem naar de zin te maken. Wat uiteraard niet lukte... Want het zou nooit goed genoeg geweest zijn...

In dit geval zit ik met dat dubbele gevoel: als hij van de drank afblijft, is hij een schat van een man. Dan zorgt hij voor me, voor mijn dochter, is hij lief en beschermend. Maar door zijn probleem vlucht hij in drank en drugs en verandert hij in een monster (meestal verbaal, heel soms fysiek). Waarom kan ik het dan niet achter me laten? Omdat die nuchtere, liefdevolle momenten overheersen.

Ik weet wel dat ik zou moeten zeggen: KAPPEN! Weg ermee, dit gaat nergens heen. En momenteel doe ik dat ook, we hebben geen enkel contact meer en dat wil ik ook niet. Het blijft gewoon ontzettend moeilijk te vatten dat iemand, die beweerde je zo graag te zien, de confrontatie met zichzelf niet kan of wil aangaan en zich er vanaf maakt met "we passen niet bij elkaar, het is een verstandelijke beslissing, geen vanuit het hart." Terwijl hij goed genoeg beseft dat hij een probleem heeft...

En ik wil helemaal niet beweren dat ik de perfectie zelve ben en het allemaal aan de ander ligt. Maar je hebt gelijk wat die valkuilen betreft: ik ben altijd een redder geweest, als kind sleurde ik tientallen gewonde diertjes mee naar huis om ze te redden. Ik heb zelden een dier gekocht, meestal kwamen ze hier terecht omdat ze anders naar het asiel moesten of ingeslapen werden. Mijn ex (de laatste dus) heeft me ooit letterlijk gesmeekt om hem van die miserie af te houden. Drugs bedoelde hij dan... Waarop ik hem later wel gezegd heb: dat is niet eerlijk wat je doet, JIJ moet daar vanaf WILLEN blijven, die verantwoordelijkheid mag je niet in mijn schoenen schuiven.

Dus, voor ik ga demoniseren, mijn ex is in wezen een ongelukkig klein jongetje dat volledig met zichzelf in de knoop ligt en nergens aanmoediging krijgt om die knopen te ontwarren. En dat doet pijn om te zien, omdat ik er wel geweest ben voor hem. Nu heeft hij niemand meer...

Bedankt voor je tips. Je hebt inzicht.