Net amper 2 weken geleden, heb ik het uitgemaakt met mijn vriendje!!!
De reden, zijn familie, en de stress, die we beide hebben....
Ik ben er kapot van, hij stort zich helemaal op het werk.
Contact hebben we nog wel, we praten met elkaar, maar hij wil dit liever niet, maar toch praten we dan met elkaar... Dat is wel fijn.
Heb veel contact met zijn zus en zwager, die onze relatie wel accepteerde, en eigenlijk hetzelfde heeft meegemaakt met zijn ouders.
Alles herhaald zich op precies dezelfde manier, ik weet niet wat ik er mee aan moet.
Zeker omdat zijn zus nu met het verdriet zit, van iemand die overleden is, en het liefst haar grote broer bij zich heeft om haar te steunen.
Heb hem ook een mail gestuurd hierover, maar nou twijfel ik weer, of ik geen domme actie heb gemaakt!!!
Maak me zorgen om hem, hele grote zorgen.
Daarnaast houd ik heel veel van hem, en het los laten dat gaat bijna niet......
Hij verbreekt wel zoveel mogelijk het contact, maar toch tussendoor stuurt hij sms-jes dat hij me niet vergeten is, en nog veel van me houdt.
Waarom is het allemaal zo moeilijk, waarom is deze liefde zo onmogelijk, waarom houd ik zoveel van die jongen.
Waarom heb ik heb 2 weken terug laten staan, toen hij zei we gaan ervoor, we kunnen niet zonder elkaar, laten we het moment van mijn broertje verpesten. Dat wilde ik niet, dat wilde ik niet op mijn geweten hebben. Was niet sterk genoeg voor deze confrontatie.
Nu terwijl ik het lief bedoelde, kost het mijn relatie..... zo erg, en zo oneerlijk!!!
Bah wat voelt dit vervelend.