Na een 3 jarige relatie met iemand van wie ik veel hield en dit uiteindelijk is misgegaan ( zij had te maken gehad met incest ) waar ik uiteindelijk zelf wel goed overheen gekomen ben, had ik voor mezelf besloten dat ik voorlopig wel open zou blijven staan voor een relatie, maar ik meer in een afwachtende houding zou gaan staan. Het tegen geslacht moest eerst maar eens laten zien dat ze interesse in mij hadden en dan zou ik er wel voor open staan. De opvolgende jaren ben ik alleen gebleven omdat dit door drukke werkzaamheden toch uitbleef en ik mij ook niet slecht voelde in mijn wereldje wat ik gecreerd had. Was een eigen zaak begonnen en na 10 jaar opbouwen en druk druk druk zijn had ik toch een hele boel bereikt, al zeg ik het zelf.
Eigen goed lopende zaak opgebouwd, mooi groot huis gekocht, geen geld zorgen en zo meer.
Tot dat !!!!
Er iemand op mijn levenspad kwam, een jongere vrouw, en die bij mij een gevoelige snaar aanraakte en ik op slag was verkocht. Ze kwam bij het bedrijf werken waar ik ook deeltijd nog werkte. Ik begreep opeens niet wat er gebeurde, maar ik genoot ervan. Maar met de wetenschap in mijn achterhoofd dat zij een geweldige rugzak bij zich had zijn we toen een relatie begonnen. In die rugzak zat een vriend welke zij net 3 maanden daarvoor was verloren en zelfmoord had gepleegd. Iedereen riep het, en zelfs wij zelf ook, dat deze realtie te vroeg was en dat zij haar rouwproces nog niet had gehad en dat dit heel veel problemen zou mee brengen. Maar tegen houden konden we het ook niet, zoals we vaak tegen elkaar zeiden. De eerste maanden is het eigenlijk best goed gegaan tussen ons en ook met haar jonge dochter wist ik een zeer mooie band op te bouwen. Ik heb me altijd voorgenomen om mij niet op te dringen en hun beide de tijd te gunnen om een verwerkingsproces op te starten en daarbij niet in de weg te gaan staan, maar er te zijn als ze me toch even nodig hadden.
Maar na 3-4 maanden gingen er toch dingen gebeuren die ik niet meer begreep of waarvan ik de logika niet meer van zag. Ze was nog voortdurend op zoek naar de momenten die ze had gehad met haar ex en heb ze daarin altijd vrij gelaten om dit te doen. Voor haar was dit het eerste jaar waarin ze dus alle gelegenheden zou meemaken voor de eerste keer, zonder hem. De eerste kerst zonder hem, de eerste vakantie zonder hem, enz , enz.
We hebben er regelmatig goed over gesproken, maar merkte steeds meer en mijn familie en vrienden ook, dat ze te veel met zichzelf bezig was en zich nooit af vroeg hoe het met mij ging. Ik heb haar ex altijd gerespecteerd dat hij er was, is en altijd zou blijven. Maar iedereen om mij heen, zag toch aan me dat ik aan het wegzakken was in deze relatie. Ik was alles aan het verwaarlozen. Mijn baan, mijn bedrijf en mezelf.
Alles stond in het teken van haar en haar dochter want die wilde ik toch weer een glimlach op het gezicht zetten. Maar soms hoorde ik een weekend totaal niets van haar en de maandag erop vroeg ze doodleuk hoe mijn weekend was geweest. Ik kon niet gebrijpen dat ze niet even 2 minuten kon bellen? Naar mezelf kijkend wilde ik momenten genoeg, alleen maar even haar stem even horen. Eventjes bij kleppen.
Maar nee, niets van dat alles. Als ik haar zelf dan maar belde op zaterdag of zo ging de telefoon door tot de voicemail en even later kwam er een SMS dat ze even geen tijd had. Maar later die avond belde ze dan ook niet meer....
Tot ik hoorde dat ze nogal veel met een huisvriend optrok, welke ook goed bevriend was met haar overleden ex. Maar deze huisvriend zat zelf op dat moment in een echtscheiding. Ze bleef me er van overtuigen dat ze super veel van me hield en heb haar toen wel gewaarschuwd dat ze een bepaalde afstand moest houden van deze huisvriend. Maar ze vertelde dat ze daar toch goed mee kon praten omdat deze haar ex dus goed had gekent. Uiteindelijk heeft ze, na een gesprek met haar psy, een verhaal aan me verteld, waardoor mijn wereld instorte en er was gebeurt waar ik ze voor had gewaarschuwd. Ze was in een dronken bui toch met deze huisvriend naar bed geweest. Ik voelde alle bodem onder mijn voeten wegzakken en heb de telefoon erop gegooid. Ohh wat deed dat zeer. Na heel wat heen en weer bewegingen in deze relatie, waarbij zij echt volhield dat ze voor 100 % voor me wilde gaan en niet kwijt wilde raken is het uiteindelijk toch tot een einde gekomen. Dit door toedoen van hele goede vrienden en de familie die maar op me hebben ingepraat, dat ik dit los moest laten omdat ik zelf door deze relatie kapot zou gaan. En dat zie ik nu zelf ook wel in, ze hadden gelijk. Met 10 mensen stonde ze achter me. Mijn zus en broer dreigden me als ik er nu geen punt achter zou zetten dat ze me eens goed met mijn hoofd tegen de muur aan zouden knallen. Ik heb me niet laten leiden door deze mensen, maar zij hebben me wel wakker geschud. Er zijn zo veel meer dingen in deze relatie gebeurt die niet klopten en mensen moesten tegen mij zeggen: Met jou is niks mis he !! Je denkwijze is normaal over een relatie !! Alleen zij snapt het niet.
Een goede vriend van me, die ook nog single is, wist al snel wat er aan de hand was.
Je hebt een borderliner te pakken in de zwaartse vorm.
Ik had er nog nooit van gehoord en ging in het weekend eens kijken wat dat voor personen zijn.
Ik typte bij google borderliner in en kreeg een lijst van eigenschappen voor me, waarbij ik zo haar naam er boven kon zetten. Alles klopte. Een paar dingen waren nog niet gebeurd maar ik kon ze ook niet weg strepen. Toen tikte ik bij google in : leven met een borderliner. Ook daar kwam een hele waslijst naar boven waar ik zo mijn eigen naam boven kon zetten.
Met deze wijsheid en alles wat er is gebeurd tussen ons ( een rol behang van de Gamma zou te kort zijn om alles met de pen te beschrijven dus doe ik dat ik hier ook maar niet ) ben ik naar mijn omgeving gaan luisteren en ook naar mijn verstand. Ik heb er meerdere keren geprobeerd er een punt achter te zetten, maar steeds weer wist ze me zo te bespelen dat ik toch maar weer toegaf aan haar toespelingen. Zo blind als een paard probeerde ik toch maar weer iets op te zetten wat gedoomd was te mislukken. Totdat, zoals ik al zei, dat de familie en vrienden me gingen dreigen dat als ik hier niet mee zou stoppen, zij mij ook nog op een dag levensloos zouden vinden ergens. En dat ging niet gebeuren !!!
Iedereen die mijn verhaal aan hoorde, vroeg ook telkens op een schrome manier: ik durf het bijna niet te zeggen?
Wat? zei ik dan. Die ex van haar heeft zich niet voor niets ehhh.....
En het frappante was dat dit bijna iedereen concludeerde, als ze mijn verhaal gingen volgen.
Nu een maand later, na een "relatie" van een maand of 7-8, is er eindelijk een stop gezet en heb ik haar gezegd dat het over was en het zo niet verder kon en dat ik weer aan mezelf ging werken. Heel lang heb ik ze allebij op nummer 1 gezet en mezelf hierbij vergeten. Achteraf gezien zegt mijn verstand nu dat ik er goed aan heb gedaan. Maar mijn hart is er nog steeds echt kapot van. Na een lange periode van alleen zijn heb ik iemand weer toegelaten in dit speciale plekje in mijn hart, En kan nog niet begrijpen " waarom " ze hier zo slecht mee is omgegaan. Ik zeg echt niet dat ik de ideale levenspartner ben, maar hoe kan je zo iets moois op deze manier behandelen. Regelmatig twijfel ik aan mezelf of ik er wel goed aan heb gedaan en bel ik snel vrienden of familie en vraag even om wat pep-talk. Ik merk aan mezelf dat ik het er nog verschrikkelijk mee zit en dat het me nog erg zeer doet, maar weet ook dat de interesse van haar in mij altijd bijna 0,0 is geweest. Ze was te veel met zich zelf bezig en heeft me nooit gevraagd hoe ik mij er bij voelde. Zelfs niet na haar slipper met deze huisvriend. Ja toen ik haar vroeg waarom ze er niet over wilde praten, toen pas vroeg ze, of ik die avond thuis was om te praten. En dat dan na 2 weken later. pfff Ik was er verschrikkelijk kapot van en het leek wel of ik het maar weer voor lief moest accepteren. Ik heb haar er wel mee geconfronteerd en het enige antwoord dat ik kreeg was: Ik heb het toch eerlijk verteld. Ik had ook niks kunnen zeggen.
Ja, maar zo makkelijk werkt dat toch niet ?
Ook bepaalde ik niet wie er bij haar binnen kwam, dus ook niet over haar huisvriend.

Ook haar dochter kan ze op dit moment niet aan en ook daarbij ben ik bang dat het verkeerd gaat lopen. En het laatste wat ik van der hoorde was, dat het al steeds ergere vormen aan nam.

Ik zit hier niet te vertellen wat voor een verschrikkelijk mens het is, dat zeker niet en dat wil ik ook niet. Ik hoop dat ze rust kan vinden en alsnog het geluk in het leven kan vinden voor haar en haar dochter.
Maar voor ons alle 3 is het beter zo, hoewel het in mijn hart verdomde zeer doet.
Onlangs heeft ze nog contact met me gezocht via een SMS en de mail. Maar heb besloten om hier niet meer op te reageren en ook mijn omgeving zegt dat ik ze nu moet negeren, hoe zeer het ook doet.
Maar het liefst zou ik ze zo weer in mijn armen sluiten........ Ik weet van mezelf dat ik er met volle overgave in ben gestapt, maar dat het op deze manier behandeld zou worden......

Tot zover even mijn verhaal in het zeer kort
Even alles van me afschrijven en ergens achter proberen te laten en verder te stappen in een nieuw leven.
Ik weet dat het kan, maar zie het nog even niet. Ze zweven allebij nog te veel door mijn hoofd met vragen waar ik geen antwoord op ga krijgen en wil ik ze uberhaupt wel.....
Sommige mensen zeggen dat ze me niet snappen, na alles wat er is gebeurt. En dan zeg ik: ik snap mezelf soms ook niet. Maar het zal de liefde zijn........

Dank je wel voor het lezen.