Er zijn momenteel 0 gebruikers en 6 gasten online.
Jaren later
Als je jaren na het verbreken van je relatie jezelf in bepaalde perioden terugvindt, verlangend naar die relatie, naar de persoon met wie je die relatie had, naar het gevoel dat je toen had, naar de persoon die je toen was, maar je weet dat het definitief voorbij is, je hebt geen contact meer en die persoon is definitief samen met een ander... En de liefde waarvan je hebt geproefd, de liefde die je hebt omhelsd, de liefde die voor jou gedefinieerd heeft wat liefde is, de liefde die je doet begrijpen waarom schrijvers, dichters en musici het zo vaak over liefde hebben, vind je niet meer terug, uiteraard niet bij die persoon, maar ook niet bij een ander, waardoor je dat gevoel blijft verbinden aan die ene persoon en daar alleen met weemoed aan kunt terugdenken, zo nodig met energie uit het onderbewustzijn ingegeven door dromen, zelfs jaren later...
...dan voelt alles leeg. Dan voelt het niet alsof er nog hoop is op een hernieuwde beleving. Dan voelt het alsof het hoofdstuk 'liefde' iets is wat afgesloten moet worden, een hoofdstuk dat zijn hoogtepunt heeft gekend, maar dat nooit meer zo ervaren zal worden.
...en dan voel je je als persoon afgesneden. Afgesneden van de wereld om je heen, waar liefde toch vervangbaar (b)lijkt, waar iemand met liefdesverdriet toch weer 'een nieuwe liefde' vindt, waarin liefde niet exclusief en romantisch is, maar postmodernistisch, behoeftebevredigend en vervangbaar.
...dan denk je wel eens bij jezelf: 'het zit erop'. "Het goede leven", dan. Je kunt er nog slechts 'het beste van maken'. Maar betekenis ontbreekt. Inspiratie ontbreekt. Hoop is de enige remedie. Hoop dat het ingegeven gevoel niet klopt. Hoop dat je die magie die je ooit ervaren hebt, ooit nog eens mag ervaren. Maar de bittere ratio leert, dat met het verstrijken van de tijd, niet alleen jij ouder en wijzer wordt, maar dat ook geldt voor je potentiële nieuwe geliefde. De fantastische onwetendheid en goedheid van een onbedorven persoon draag je zelf niet meer mee, maar je potentiële nieuwe geliefde evenmin. Je krijgt te maken met rugzakjes; je eigen, maar ook die van de ander. Je 'settlet' maar voor minder. Omdat het niet anders kan.
...leegte. Omdat het nooit meer zo zal zijn.
- Vanitas's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Recente blogs
- No. 22 San Diego Place rallies very last Boise Country 27-16
- #Woof: Huskies Decide on Up Michigan LB Go
- How considerably does it selling price towards seize a rookie out of the portal?
- Activity THREAD: Miami Hurricanes at Temple Owls
- K-Nation Slate: 7. 3. 12
- Even more and further more, Dabo seems
- Spring Freshman Emphasize: ASU Soccer QB Jaden Rashada
- Nooit gedacht dat dit nu mijn leven zou zijn
- 2023 NFL Mock Draft: What would certainly a brewing Lamar Jackson move indicate for Round 1?
- Afgewezen door vrouw na maandenlang versierd te zijn geweest
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (25)
- Juli 2003 (12)
- Augustus 2003 (24)
Ik herken de weemoed en
Ik herken de weemoed en nostalgie. Mijn vader zegt altijd, 'de tijd an sich heelt geen wonden, het is wat je met die tijd doet'.
Jaren geleden kende ik een bejaarde man. Zijn vrouw was overleden toen hij begin 30 was.
Hij woonde nog steeds in hetzelfde huis als toen (durfde niet te verhuizen voor het geval dat 'zij het dan niet meer kon vinden') en het huis was één groot altaar voor haar. Overal hingen en stonden foto's.
Bij het avondeten dekte hij de tafel zelfs nog voor haar, schonk haar glas in.
Na haar dood heeft hij zijn hele leven met een fictieve partner doorgeleefd.
Hoe moeilijk dit in de praktijk is ondervond ik zelf toen ik ook begin 30 weduwe werd. En mijn toenmalige partner was een grote liefde.
Het gevaar bestaat dat na lange tijd de 'plaat' blijft hangen. Je verlangt terug naar andere tijden. De partner van toen is niet eens meer de partner van nu want beiden ben je veranderd.
Dat je nu eeuwig moet settelen voor minder is een zeer negatieve gedachte en daarbij volledig ongegrond. We kennen namelijk enkel het verleden en kunnen geen blik werpen op de toekomst.
Ik geloof zelf absoluut in meerdere grote liefdes. Of ik zelf nogmaals dat geluk zal mogen beproeven weet ik niet, maar ik sluit het zeker niet uit!
Ik herken je gedachtengang overigens wel. Ze spruiten voort uit een Romantische, nostalgische geest. Gelukkig zijn het bij mij doorgaans buien die na een week of wat weer overwaaien.
Probeer jezelf terug te roepen uit het verleden en weer in het heden te gaan staan. Zodat je niet de rest van je leven blijft tafelen met een fictieve partner.
@ Moerbei, Vanitas
Ik geloof zelf absoluut in meerdere grote liefdes.
Dat is knap. Maar dat neemt niet weg dat er een verschil is tussen twee of meer 'grote liefdes', of één alles overstijgende 'ware liefde'. Je ontdekt dat het laatste niet bestaat, en dat zet eventuele andere liefdes dus in een ander, gerelativeerd daglicht
Is helemaal niet knap hoor
Is helemaal niet knap hoor Poemlover. Mijn overleden partner was absoluut mijn ware liefde (als men er perse een kaartje aan moet hangen).
Ik ontken alleen maar het geromantiseerde beeld dat 'het universum' of iets dergelijks maar één ware liefde voor ons in petto heeft. En dat als je die hebt gehad het voor jou klaar is.
Het is een filosofie die nergens op gestoeld is. Vanuit een verwrongen loyaliteit naar de partner die er niet meer is?
De mens is veerkrachtig en wanneer hij/zij de tijd gebruikt om te groeien en te verwerken ontstaat er voor de meeste mensen weer ruimte voor een ander in ons hart.
Voor degenen waar die ruimte niet meer ontstaat dan komt dit niet doordat er geen passende partners meer rondlopen waarmee we weer 'ware liefde' kunnen ervaren.
Dit komt doordat de persoon zich er zelf niet meer voor open stelt.
Dat is iig mijn visie, he?
@ Moerbei
Bedankt voor de toelichting. Je kunt waarschijnlijk inderdaad meerdere 'ware liefdes' hebben. Ik ben bang dat ik te goedgelovig ben geweest in Hollywood en de feel-good-movies. Daar wordt pas echt een verwrongen beeld neergezet...
Het zijn bij mij ook buien.
Het zijn bij mij ook buien. Maar genadeloos komen ze terug, keer op keer, en op het moment dat ik middenin zo'n bui zit, voelt het alsof het de enige echte realiteit is, dat dit is hoe het echt is en dat ik me weliswaar af en toe behendig weet te redden en mezelf weet voor te houden dat er nog van alles mogelijk is, ook op het vlak van de liefde, maar dat me dat niet doet ontsnappen aan de 'echte realiteit'.
Rationeel weet ik dat het waarschijnlijk onzin is. Net zo goed als dat ik na mijn grote liefde op rationele basis wel meer partners heb gehad. Die me nooit datgene brachten waar ik op hoopte. En partners die ik op gevoelsbasis zou uitzoeken, blijven ver van me. Al is het misschien andersom; ik blijf ver van hen. Ik vraag me wel eens af of door de hoeveelheid pijn die ik heb gehad door het verlies van mijn ene grote liefde, ik onbewust mezelf bescherm en ervoor zorg dat ik nooit weer een vergelijkbare ware liefde tegenkom, om de pijn nooit meer te hoeven voelen. Is dat wat ze noemen bindingsangst? Ironisch dat dat dan begint voordat je wat voor soort band dan ook hebt met degene bij wie de bindingsangst zou kunnen ontstaan.
Bindingsangst wordt vaak als flauwe kutsmoes gebruikt. A dumpt B na veel aarzeling en B concludeert dat A wel last zal hebben van bindingsangst... Maar hebben we niet allemaal de angst om ons te binden aan iemand die hét niet is?
Hoe dan ook, Moerbei, wat je schrijft is niet tegen dovemansoren gezegd. Het is iets wat ik ook wel wéét, maar wat moeilijk te beseffen (écht te beseffen) is op eenzame momenten waarin de weemoed toeslaat. En ok, ik gooi zelf olie op het vuur door die tijden van weleer op te zoeken door een gesloten forum van jaren geleden, toen zij en ik nog samen waren, te bezoeken en daarin niet alleen berichten van haar en mij, maar ook van onze vrienden van toen terug te lezen. Dat voedt de weemoed. Maar mede daardoor krijg ik het gevoel dat ik het nog kan voelen. Dat ik liefde nog kan voelen. Want als ik de terugblik naar dat verleden buiten beschouwing laat, is het lang geleden dat ik echte liefde heb gevoeld.
Tegelijkertijd helpt het misschien een heel klein beetje, ook met de boodschap van jouw bericht in mijn achterhoofd, om het antwoord te vinden op de vraag wat (wie) ik nou zoek op liefdesgebied. Wat ik hierboven schreef zal daarbij een hint zijn - de emotionele liefde. Die is sinds mijn grote liefde van jaren geleden vooral eenzijdig geweest en veelal omdat de andere zijde er überhaupt niet van wist.
Doet me eraan denken wat mijn grote liefde van jaren geleden me ooit vertelde, toen we net samen waren... Ik was haar eerste geliefde. Daarvoor was ze wel eens verliefd geweest, maar niemand mocht het weten. Dat was 'van haar'. Op een bepaalde manier vergelijkbaar. Al ben ik niet meer echt verliefd geweest, want als ik dat wel zou zijn, zou dat niet alleen 'van mij' blijven. Maar de angst voor de pijn zou me wel kunnen weerhouden erin te slagen.
Time for bed... again.
De hoop? Die zal zijn dat ik iemand tegenkom die ik als 'emotionele liefde' zie en bij wie ik niet eerst de confrontatie hoef aan te gaan met mijn grootste vijand... mijzelf.