Eindelijk heeft ze me van een antwoord voorzien.
Wat ze destijds niet kon benoemen roert zomaar meer dan een jaar later z'n staart.
Mijn verjaardag, met haar, voor het eerst als "goede vriendin".
Als goede vriendinnen omhelsden we elkaar, mijn adem stokkend in de keel. Als goede vriendinnen informeerden we naar wel en wee. Dat ze "confused" was over de liefde. Dat de verliefdheid zakte met de nieuwe vriendin. Dat ze het niet helemaal snapte wat er met dat gevoel gebeurde. Dat ze dacht dat ze eindeloos verliefd zou zijn met de goede partner. Dat ze me miste om mee te praten. Dat we altijd zo goed konden praten. Dat haar blik alweer naar andere vrouwen gaat. Wat ze daarmee moet.
Destijds kon ze me niet verklaren waarom ze niet verder kon, ja, het was goed, er mankeerde niets, we lachen samen, vrijen samen, praten samen, maar het gevoel, gewoon "het gevoel", dat was er niet meer.
Mijn hart krimpt bij de gewaarwording: waren wij 4 hele jaren verliefd? Wat voor ultieme liefde is dat eigenlijk? Was het bad-timing? omdat ik de eerste vrouw -en langdurige relatie- in haar leven was? zij op het klassieke punt belandde: is dit het dan?
En als zij zich nu langzaamaan begint te beseffen, dat het heeeeeel veeeel was, dan wat?
Het grootste verdriet ooit deed ze me aan.
Zoo makkelijk, leek het, zette ze me aan de kant, voor een nieuwe liefde, verliefdheid voornamelijk.
Is there a way back????

lieve liefdesverdrieters,
wat denken jullie?

kus
Pipster