Twee weken geleden heb ik een vrouw leren kennen die me voor het eerst sinds lange tijd heeft weten te overrompelen. Lange tijd heb ik mezelf bewust afzijdig gehouden van ieder amoureus contact met welke vrouw dan ook, maar een moment van onwaakzaamheid maakte dat ik merkte dat ik hals-over-kop verliefd werd.

Op een feest bij vrienden kwam ze binnen. Het was voor mij "Wow!" op het eerste gezicht, niet wetende dat ze een stuk ouder was dan ik. Na twee weken kwam ze gisteren naar me toe. De avond vorderde zoals een droomavond zou moeten gaan. Na het kijken van een film wordt er intens gezoend, maar na een klein half uur komt ze met het verhaal dat het niet zal gaan werken. Leeftijd, afstand, weten wat ze wil, bla bla bla...

Waarom denken mensen zich toch altijd zo goed in anderen te kunnen plaatsen? Hoe denkt ze zonder me te kennen te kunnen weten dat ik niet verder kan denken dan iemand van leeftijd zou moeten denken? Ik ken mezelf als geen ander en weet precies wat ik wil; daarom was ik ook zo huiverig me aan haar over te geven.

Ik ben als een test beschouwd, maar ik heb gefaald. Tenminste, zo voelt het. Ik heb me overgegeven aan iets waaraan ik niet had moeten toegeven. Ik heb me lange tijd sterk als nooit tevoren gevoeld, op mezelf, alleen. Na het even binnenlaten van een vrouw dwaal ik door een dal en dat alleen maar door even mijn verstand niet te laten spreken en naar mijn gevoel te luisteren. Dit laatste gaan we dan ook maar niet meer doen.