Vorig jaar kwam ik stomtoevallig tijdens een wandeling in een bos een oude liefde van vroeger tegen.......17 jaar geleden was het dat we kort iets hadden, en toen had hij ook het effect op mij.....ik zag hem en viel voor m..... Toen waren we nog jong, en hij ging al snel een jaar reizen... Met het idee dat dat toch niets zou worden hebben we elkaar ook nooit meer gezien..... tot vorig jaar. Heel kort, hij was de hond aan het uitlaten.
Hij zocht me op via facebook en we mailden met elkaar. Na een aantal maanden mailen bekroop me steeds meer het gevoel van ....hoe heb ik hem toch kunnen laten gaan??? Hij heeft alles wat ik zoek in een man.
Ik zei voor de grap tegen anderen...'met hem ga ik trouwen......tenminste....als hij niet getrouwd is....'En ja, cliche natuurlijk, maar een vrouw en twee kinderen......
Hij werkt op een schip en is 6 weken af, 6 weken thuis....
We mailden op een gegeven moment elke dag en de mailtjes werden steeds liefdevoller.....Uiteindelijk waren de woorden : ik hou van je al uitgesproken.....
Ondanks dat we elkaar niet meer gezien hadden bekroop me het gevoel dat hij toch virtueel vreemd ging en ik eraan mee deed.... toen dacht hij dat ik geen contact meer wilde en leek het op een afscheid. Ik barstte in tranen uit en vond het idee verschrikkelijk om hem weer te laten gaan.
Gelukkig wilden we allebei contact houden, en hij vertelde me graag een toekomst met me te willen, en zag dat ook goed in hoe we allebei zijn en hoe die relatie zou zijn......(allebei eigenwijs, dus botsend maar ook liefdevol...)
Nu dus, na een jaar mailen hebben we een kop koffie gedronken....... ik ..(en hij ook...) dacht....misschien is het wel niets als we elkaar zien..... maar het tegendeel....
Week later en hij stond voor mn deur..... ik vloog direct in zijn armen en kon hem amper loslaten....Ik was zo ontzettend blij hem te zien.....my man! We hebben gezoend, en vanavond kwam hij weer even langs...op doorreis....
Een uurtje geknuffeld en gezoend......
Nu denk ik dat ik het nog 'onder controle heb'zolang we niet in bed belanden..... maar ik weet dat dat geen realiteit is, want de grenzen worden beetje bij beetje verlegd......Eerst was het...zolang ik hem maar niet zie..... toen wilde ik weten hoe dat zou zijn.....Ok, zolang we maar niet zoenen, maar die stap was niet zo groot......
Ik ben bezig te belanden in een situatie waarvan ik niet weet hoe het verder gaat....
Hij denkt erover na.....is ermee bezig wat de consequenties zijn....wat er moet gebeuren (huis verkopen....etc etc...en met name hoe het zal zijn voor de 2 kids....al weet ie dat het bij anderen met kids ook prima kan uitpakken)
Ik weet niet of ik mijn gevoel moet volgen of mijn verstand, en ben natuurlijk vreselijk bang dat hij uiteindelijk toch niet voor me kiest....
Ik wil dat hij om de juiste redenen kiest....nl dat het niet meer ok is met zijn vrouw, maar niet per definitie om mij.... ik wil ook niet dat het zover komt dat er door zijn vrouw voor hem gekozen wordt als ze weet dat hij mij ziet.
Ik wil hem ook niet pushen om te kiezen, dat moet hij zelf doen.....
Maar, ik wil ook niet belanden in een minnares situatie wat het makkelijk maakt om geen keuze te hoeven maken........
Maar oooohhh, ik kan het ook niet weerstaan om hem te zien, en kan alleen maar bedenken dat hij de ideale man voor me is..... Wat me ook weer bang maakt, want stel ik ben het eigenlijk toch niet voor hem.....
Zo lastig! Ik begin nu al ongeduldig te worden, en heb m nog maar 3 keer gezien na bijna jaar intensief mailen......
En dan lees ik de statistieken dat 80% toch uiteindelijk bij zijn vrouw blijft.......
Hoe kom ik hier toch uit........