Het is inmiddels al een paar weken uit na een relatie van 4,5 jaar (zonder tussenpozen). Ik heb heel veel nagedacht over de relatie en waarom het uit is gegaan (ik heb het uitgemaakt, en hij kon zich er in vinden). Er waren gewoon te grote verschillen in levenstijl: hij studeerde, ik werkte. Zijn dagen liepen van 13 - 1 en mijn dagen van 8 - 22. We zijn uitelkaar gegroeid, het gevoel is langzaam weggezakt.
Maar sinds het uit is, is mijn gevoel alleen maar weer sterker geworden. We hebben nog wel contact, maar hij is heel resoluut. Het is nu uit. Aan de andere kant sluit hij de mogelijkheid niet uit dat het in de toekomst weer goed gaat komen. Maar op dit moment lijkt hij er ook geen enkele moeite mee te hebben dat het uit is.
Ik blijf maar hopen, maar word daar niet vrolijker van. Soms lukt het me om de relatie als geheel over te beschouwen, maar andere momenten heb ik er vertrouwen in dat het over een tijdje weer goed kan komen. Ik wil ook heel graag dat het weer goedkomt. Niet nu, maar over een tijdje. Kennen meer mensen deze verwarring?